Over de nieuwsgierigheid van Curiosity

De meest recente Mars-missie van NASA is een ongekend succes (en zo nu en dan bron van hilariteit). Maar wat ik me nog niet zo erg had gerealiseerd is dat Curiosity een project is met twee even belangrijke onderdelen: niet alleen wat je doet op zo’n planeet (tekenen van leven zoeken, enz.) maar ook hoe je er komt. En dat is nog niet zo makkelijk, vertelt The New Yorker:

“It’s a self-eating watermelon of despair.”

Eh, wat? Ja, dat staat echt in het artikel. Hoe dan ook, het was dus écht spannend. Hoe spannend het eigenlijk was, realiseer ik me pas tijdens het lezen van dit artikel.

On a screen behind the lectern at the briefing, Doug McCuistion, the director of the Mars program, projected a poster with a halftime score on it: Mars 24, Earth 15. Of the thirty-nine spacecraft sent before Curiosity, less than forty per cent had reached the planet. “Mars is hard,” he said.

Zevenduizend wetenschappers en jaren werk, dat is wat het kostte om Curiosity op Mars te krijgen. En op elk moment kon het fout gaan. Veel onderdelen van het project waren niet echt fatsoenlijk te testen. Want hoe simuleer je de omstandigheden op Mars tijdens zo’n landing? Mars, met zijn halfslachtige zwaartekracht en dampkring, onvoorspelbare stormen en temperatuurverschillen van soms wel 15 °C in een paar meter? De bizarre landingsconstructie Sky Crane is alleen maar in een computersimulatie getest, nooit in het echt. De nauwkeurigheid van de missie is alsof je de bull’s eye op een dartboard wil raken met een worp vanaf 6000 meter afstand.

The New Yorker beschrijft erg goed hoe spannend het eigenlijk was. Leuk om te lezen. En omdat een filmpje meer zegt dan een miljoen woorden (vrij naar het bekende citaat), hierbij twee illustraties bij het artikel. Lees verder

Terug uit de wildernis

De afgelopen drie weken kampeerde ik in een tentje in de wildernis in Canada. Ja, echt! Dat lijkt weinig ladylike (geen douche, geen spiegels, totaal ongeschikt voor hakken) en weinig geeklike (geen stroom, geen internet, je hebt niks aan je laptop), maar daarover later meer.

Eerst even wat over mijn blog, die tijdens mijn afwezigheid niet stilgezeten heeft. Voor wie de automatisch klaargezette posts gemist heeft, het ging de afgelopen weken over:

30 seconds on Mars

Voor wie dacht dat dit zomaar een doorsnee maandagochtend was, guess again! Je hebt wat gemist: mobiel ruimtelaboratorium Curiosity is vanochtend vroeg geland op Mars. Dat ziet er zo uit, tien minuten pure extase in het controlecentrum in Pasadena:

Mooier dan in de film. Bij echte helden met oprechte vreugdetranen heb je geen soundtrack met kwelende violen nodig. Wie dacht nog dat bètawetenschap niet leuk of spannend was?

En voor wie zich nog niet realiseerde dat we echt in de toekomst leven: @MarsCuriosity twittert ook. Op hilarische wijze.

EDIT: onderstaand filmpje heeft weliswaar wél James Bond-muziek, maar legt wel heel goed uit waarom deze landing zo spannend en moeilijk is. Bijvoorbeeld: de landing duurt in totaal 7 minuten, maar het signaal heeft 14 minuten nodig om van Mars naar de aarde te komen. Curiosity doet dus alles zelfstandig (!), en op het punt dat wij op aarde het begin van de landing zien, rijdt het apparaat eigenlijk al lang vrolijk rond op Mars, óf ligt het al minutenlang als rokend hoopje ruimtepuin in een krater. Spannend!