Ze zeggen wel eens: als er een vraag in de titel van een artikel staat, is het antwoord altijd ‘nee’. Maar deze keer vraag ik het me echt, oprecht af: is internet-vrouwenhaterij vooral Amerikaans?
Ik lees wel eens vaker artikelen over hoe ontzettend, overdonderend slecht vrouwen op internet behandeld worden. Zo ook weer afgelopen weekend: de online aardigheidscultuur is niet van toepassing op vrouwen, stelt feministisch weblog Jezebel. Ik vind het lastig. Het feit dat ik zelf weinig in aanraking ben gekomen met vrouwenhaterij op internet wil niet zeggen dat het niet bestaat. Maar ik hoor in mijn omgeving toch weinig verhalen die passen bij het verhaal van Jezebel.
De premisse van het artikel wil ik overigens ook in twijfel trekken: ik heb weinig gemerkt van het verschijnsel dat het internet opeens zoveel aardiger geworden zou zijn. Ik herinner me het internet van ‘vroeger’, 10 à 15 jaar geleden, vooral als een kleine, relatief veilig aanvoelende plek, een soort buurthuis, waarvan je wel wist dat er vervelende dingen gebeurden, maar waar vooral het gevoel overheerste dat we met z’n allen iets tofs nieuws hadden ontdekt. Samen op internet zitten schiep automatisch al een band.
Ergens, een jaar of tien geleden, of minder misschien, kwam de ontnuchterende fase: iedereen zit op internet, mijn ouders zitten op internet, mijn toekomstige werkgever zit op internet, alles wat op internet staat zal er altijd blijven. We werden volwassen: we gingen opeens op onze woorden (en beelden) passen. Dat is misschien die ‘aardigheidscultuur’ van het internet van tegenwoordig. Maar is die aardigheid nou echt alleen voor mannen? Het artikel op Jezebel stelt:
Ask any woman with an email address or commenter handle […]; I’ve never met a single one who wasn’t somehow affected by negative feedback that focused specifically on her gender, not her work.
Ik probeer al een dag of wat te bedenken wat ik zelf voor misogyne zaken heb beleefd op internet, maar dat valt eigenlijk best mee. Toen ik een paar jaar geleden iets op Reddit postte over mijn leven als vrouw in de academische informatica-wereld kreeg ik wel een paar onbeleefde reacties. Dat viel eigenlijk alsnog best mee; voor elke negatieve comment kreeg ik er toch zeker ook één of twee positieve reacties bij.
Op het Nederlandstalige stukje van het wereldwijde web is het me misschien wel nog nooit voorgekomen dat ik rare misogyne opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd kreeg. Misschien heb ik geluk gehad. Misschien zit ik in een gek soort van afgeschermd wereldje. Maar misschien, zat ik te denken, is het wel iets Nederlands. Dat we elkaar hier liever beledigen op afkomst en politieke standpunten dan op geslacht. Wat denken jullie?
Blanke feministen van tegenwoordig vind ik net negers die nog over de slavernij klagen; feminisme is een gedane zaak in het westen.
De enige echte feminist in Nederland was Ayaan Hirsi Ali en die moest van de gemiddelde Nederlander haar grote mond houden. En zie ik andere zogenaamde zelfbetitelde feministen opkomen voor de moslimas? Niet echt… Uiteraard willen jullie niet in het zelfde bootje eindigen als Theo van Gogh; begrijpelijk, maar toch laf om alleen maar gezonde mensen proberen te genezen…
Ik ben het met je eens dat het met vrouwen in westerse landen relatief goed gaat, Conrad. Maar de strijd is nog niet gestreden. Zie ook de Emancipatiemonitor, die vandaag gepubliceerd is door het CBS.
Dezelfde statistieken kunnen gemaakt worden tussen blanke en zwarte mensen… en je zult zien dat de blanken aan de top komen. Is de anti-slavernij strijd dan nog steeds niet gestreden? De statistieken zeggen van niet… wat zegt dat over de statistieken? Moeten we een neo-anti-slavernij beweging beginnen vanwege de statistieken?