Arme Pluto. Vroeger toen we klein waren was Pluto nog een planeet. Weliswaar een beetje een aparte planeet, met een bijzondere baan om de zon, maar wel een echte officiële planeet. Maar nu is het alleen maar een planetoïde, of dwergplaneet. Weet je wat een ander woord voor planetoïde is? “Mindere planeet.” Niet bepaald vleiend. Alsof je iemand een “minder persoon” noemt. Er is zelfs een zielig werkwoord vernoemd naar Pluto: iets plutoën (to pluto something) betekent dat je het degradeert of devalueert. Lekker dan. Als Pluto gevoelens had, zat hij al sinds 2006 in een uithoekje van ons zonnestelsel zachtjes te huilen.

In New Mexico en Illinois vonden ze het zo zielig voor Pluto dat ze bij wet (!) hebben geregeld dat het tóch een planeet is. Wel apart, maar blijkbaar kan dat zomaar. Het scheelt natuurlijk wel een hoop schoolboeken die je niet hoeft te veranderen. Om een lang verhaal kort te maken, niet iedereen is er tevreden mee dat Pluto opeens geen planeet meer is. Niet in het minst basisschoolkinderen. Die hebben zelfs hatemail gestuurd naar Neil deGrasse Tyson, de directeur van het Natural History Museum en het Hayden Planetarium. Een greep uit de brieven van kinderen uit groep drie en vier levert dit soort hartverscheurende pleidooien op:

“Do poeple live on Pluto? If there are poeple who live there they won’t exist. […] Some poeple like Pluto. If it doen’t exist then they don’t have a favorite planet.”

Maar ook zorgvuldig onderbouwde hatemail (als deze jongen geen wetenschapper wordt dan weet ik het ook niet meer):

“I took a poll of 11 people. […] I think it is a double planet and everyone one else thought it is a regular real planet that is very cold.”

En deze vond ik nog de leukste:

“We’re sorry about giving you mean letters saiing we love Pluto but not you. I’m very sorry. It’ll be okay.”