Ik heb “Tussen Bitch en Bambi” nog niet gezien, maar op Recensiekoning staat (zoals gewoonlijk) een tamelijk briljante recensie van de documentaire, die gaat over ‘vijf vrouwen die dagelijks met een dilemma te maken hebben in de zoektocht naar wat hen gelukkig maakt: carrière, liefde of allebei.’
Jaaaaa, bingo, daar hebben we ‘m weer: de oeroude schijntegenstelling tussen de vrouw die succesvol is en de vrouw die sexy/lief/mooi/echtgenote/moeder is. En ja, dan krijg je dus zo’n vrouw die over haar zoektocht naar een leuke man zegt: “Ik snap ook wel dat het heel intimiderend is, ik ben zelfstandig en ik heb een leuke baan.”
Zonder op te willen scheppen vraag ik me dan toch een beetje af hoe het mij met mijn handicaps (hoogbegaafd, gepromoveerd, leuke baan) dan gelukt is om zo’n leuke vriend te vinden. (Oja, maar die stamt nog van vóór die doctorstitel en die leuke baan. Misschien was ik – zucht van opluchting – nog net op tijd om zo’n jongen aan de haak te slaan.)
Goed. Misschien heb ik het helemaal mis natuurlijk, want ik heb de documentaire nog niet gezien. Lang leve Uitzending Gemist, daar staat ‘ie gewoon op. Ik ga me eens even lekker ergeren.
Prima recensie. Ik zou het zelf niet beter kunnen verwoorden. ;-) Hoe komen de makers van die documentaire er in vredesnaam bij dat mannen zouden afknappen op ambitieuze, succesvolle vrouwen? Volgens mij valt dat enorm mee, namelijk.
Totdat de documentaire op tv kwam, heb ik nooit ook maar ergens gehoord of gelezen dat dat een issue zou zijn. En ik miste ook de (mannelijke) wederhoor, waardoor alles toch weer bleef hangen in zelfmedelijden.
Het echte probleem zit ‘m wat mij betreft in de belachelijke eisen die mensen kunnen stellen voor het vinden van een partner (o.a. die neus, inderdaad!). En aan de dubbele moraal rond financiële (on)afhankelijk die nog steeds in stand gehouden wordt.
Ik ben inmiddels halverwege de documentaire en ik krijg de indruk dat het grotendeels vrouwen zijn met onrealistisch hoge verwachtingen van relaties en (daardoor dus ook) veel te hoge eisen aan potentiële partners. Daardoor mislukken die relaties en daar willen ze zichzelf niet de schuld van geven. Dus ja, dan zal het wel aan hun carrière liggen. Daarin mis ik inderdaad ook heel erg de mannelijke wederhoor.
Eindoordeel: fascinerende documentaire. Tenenkrommend, maar wel fascinerend.