Aaron Swartz in 2009
Misschien weet je nog niet wie Aaron Swartz is. Of was, moet ik zeggen, want hij is dood. Zelfmoord. Afgelopen januari. Hij was 26. En als je wel eens een RSS-reader hebt gebruikt, of Reddit hebt bezocht, of iets met Creative Commons hebt gedaan, dan heb je dat deels te danken aan dit jonge, getroubleerde genie.
Ik had al wel een paar dingen gelezen over Swartz. Over zijn briljante uitvindingen. Over zijn excentriciteit. Over het feit dat hij 14 was toen hij meewerkte aan de RSS-standaard. Over de miljoenenrechtszaak die tegen hem liep. Maar waar dit artikel in The New Yorker als geen ander in slaagt, is om de lezer te laten snappen hoe Swartz in elkaar zat. Hoe zijn merkwaardige geest werkte. Waar hij zich zorgen over maakte. Welk effect zijn naasten op hem hadden. Hoe hij zich voelde door die vermaledijde rechtszaak.
En dat alles door een combinatie van citaten van mensen om hem heen – waaronder zijn vader, zijn vriendin en een ex-vriendin – afgewisseld met stukjes uit blogartikelen van Swartz zelf, plus genoeg achtergrondinformatie om het verhaal compleet te maken.
The other night, when [redacted] asked me why I switched from computer science to sociology, I said it was because Computer Science was hard and I wasn’t really good at it, which really isn’t true at all. The real reason is because I want to save the world. Maybe I didn’t say that because it sounds sort of crazy.
– Aaron Swartz (2005)
En dan wordt het verhaal opeens nog veel hartverscheurender dan het was. Dan wordt het opeens veel begrijpelijker dat zo veel mensen zo sterk reageerden op zijn dood. Dan valt de excentrieke internetheld van zijn voetstuk: Swartz is eigenlijk gewoon een jongen die probeert alles goed te doen en uiteindelijk wordt ingehaald door onhandigheden en tegenvallers.
We spend so much time waiting to start to live. He always went big—he never looked for permission to go big. He assumed that he could talk to anyone he wanted, and he was right, and it wasn’t because he was super-special-genius-boy, it was because he tried.
Nogmaals: een spectaculair artikel. Lezen dus.
Dank je wel. Ik had uiteraard de klok wel horen luiden (Ik heb ook Boing Boing op m’n RSS), maar ik wist er nog niet het fijne van.
Taren Stinebrickner-Kauffman:
—-
I got my laptop and turned on Pomplamoose—probably “If You Think You Need Some Lovin’.” He took the laptop and changed the song, without speaking, to “Fond Farewell.” I listened for a few minutes. I wondered whether he was trying to tell me that he was suicidal, but didn’t ask or say anything. I said, instead, maybe halfway through the song, “Enough of that.” I turned the music off.
(…)
When I got to the office I looked up the song “Fond Farewell.” It wasn’t about suicide, it was about heroin addiction. I used that to reassure myself.
—-
A Fond Farewell van Elliott Smith? Die (waarschijnlijk) ook zelfmoord pleegde? :S
Oei, dan was het misschien toch iets meer een zelfmoordboodschap dan ze dacht… :-\
En hij had dus ook nog eens een supergoede muzieksmaak!