Vanochtend las ik een interessant (Duitstalig) stuk over waarom feministen stom zijn. De korte samenvatting: voordat feministen boos werden op mannen, besteedden mannen helemaal geen speciale aandacht aan vrouwen op internet en in de tech-wereld. Nu er allerlei belachelijke roze flyers en boze vrouwen rondfladderen, schieten mannen opeens in een vijandige “Tits or GTFO“-modus.
Ik vind het een lastig probleem. Correlatie ≠ causatie: komt de vrouwenhaat op internet door het feminisme of andersom? Of is het gewoon een samenloop van omstandigheden? Toch heeft de schrijver van het pamflet wel een punt: juist die ongenuanceerde vijandigheid van feministen maakt dat mannen in de verdediging schieten en een tegenbeweging opstarten. Het “wij tegen zij”-gevoel van het traditionele feminisme werkt een tegenreactie in de hand en maakt daardoor de kloof alleen maar groter.
In zekere zin zie ik mezelf wel als feminist, in de zin van “gelijke kansen voor iedereen”. Maar ik ben geen mannenhater, ik draag wel eens roze, ik scheer trouw mijn oksels, ik erken dat mannen beter zijn in sommige dingen en ik snap heel goed dat veel vrouwen part-time willen werken. Soms krijg ik daardoor het gevoel dat ik een beetje een nep-feminist ben. Dat is zonde, want het feit dat ik me niet thuis voel in die traditionele, activistische vorm van feminisme betekent niet dat ik niet voor vrouwenrechten ben.
Daarom is het tijd voor een nieuw soort feminisme. Een inclusieve, vriendelijke houding tegenover beide geslachten. Niet tegen mannen, maar voor iedereen. Bh-verbrandende mannenhaters zijn niet welkom. Wel welkom zijn alle mensen die open staan voor gelijke kansen en gelijke behandeling, en heel expliciet ook niet alleen vrouwen, maar iedereen die er zo over denkt. Hoe meer mannen zich verbonden voelen met neo-feminisme, hoe beter!
Wat denk jij? Wat zijn de goede kanten aan het traditionele feminisme en wat zou er anders moeten?
Ik ben zelf zwaar voor genderneutraliteit waar het kan :p dwz. als we in discussie of situaties niet per se naar gender hoeven kijken, moeten we dat ook gewoon niet doen.
Ik sluit me (als man zijnde) ook van harte aan bij het neo-feminisme. :) Ik ben voor gelijke behandeling tot in het extreme. D.w.z.: doe ook al die (inmiddels) achterhaalde etiquetteregeltjes de deur uit.
Ik wil graag behandeld worden vanwege wat ik voor elkaar krijg en niet om wat er tussen mijn benen zit (en of die benen het wel doen, en welke kleur ze hebben).
Mee eens, Mike! Ik word ook altijd heel boos om vrouwen die hun (mannelijke) date voor het diner laten betalen :( Genderneutraliteit voor alles!
Precies daarom heb ik een hekel aan genderstudies bij geesteswetenschappen. ‘Oh, in de literatuur wordt te weinig aandacht aan vrouwen besteed, daarom gaan wij ALLEEN MAAR aandacht aan vrouwen besteden.’ Neeheeeeeeeee. Goed stuk, Nies.
Wat Anna zegt en bovenal als mens. Natuurlijk zijn er verschillen maar ik kan niet zonder mannen maar ook niet zonder vrouwen. Dus ja genuanceerd is prettig!
Ah kijk, men noemt dit ook wel postfeminisme!
Feminisme heeft voor veel mensen een nare bijsmaak, maar ook het ’traditionele’ feminisme houdt veel meer in dan alleen mannenhaat en bh’s verbranden. Het is een verzamelnaam voor allerlei denkers en stromingen. Maar ik denk dat de meeste mensen zich wel een ‘gendervrijheidsstrijder’ zouden willen noemen? Want met neo-feminisme ben je die nare bijsmaak ook nog niet kwijt.
En Lisanne, dat is niet echt waar genderstudies over gaat.
De vakken van vrouwenstudies die ik bij literatuurwetenschap erover moest volgen wel.
Vrouwenstudies is eigenlijk een smaller onderdeel van gender studies. In principe. Dus hè. Vandaar. En veel mannen op internet zijn gewoon seksistische sukkels en dat is niet de schuld van de vrouwen die daar op wijzen. Lijkt mij.
Wat stom van literatuurwetenschap. De vakken die ik genderstudies heb gevolgd gingen over hoe vrouwelijkheid én mannelijkheid (gender) worden neergezet in literatuur. Dat is genderstudies in een vrij letterlijke zin van het woord. En het ging ook over vraagstukken zoals Nieske hier poneert. Vind ik wel interessant. In ieder geval interessant genoeg om nu over te discussiëren :-)
Ik vind het zo jammer dat genderstudies net als feminisme zo’n nare bijsmaak heeft, want het kán veel interessanter zijn dan velen denken!
Interessant stuk Nieske, maar ik sluit me inderdaad aan bij Louise Prompers dat er binnen het feminisme vele stromingen te onderscheiden zijn. De groep feministen die jij beschrijft stonden tijdens de tweede feministische golf bekend als de radicalen. Die stroming is mijn inziens inmiddels achterhaald. Toch is het wel dit beeld dat vooral over feministen wordt verspreid. Zonde, want dit beeld ondermijnt de inzet die vele vrouwen (en mannen) tegenwoordig leveren voor gelijkwaardigheid van beide geslachten. Verder zie ik genderstudies inderdaad als studies die zich richten op zowel mannelijkheid als vrouwelijkheid. Dit als reactie op vrouwenstudies, waar de kritiek vooral op luidde dat het teveel gericht was op de vrouwelijke kant van het spectrum. (Overigens geldt dit voor mijn studie geschiedenis, ik heb verder geen vakken van genderstudies binnen literatuurwetenschappen gevolgd.)
“Wat zijn de goede kanten aan het traditionele feminisme en wat zou er anders moeten?”
Neo-/postfeminisme is feitelijk niets meer dan een oproep tot nuance in het feministische debat. Persoonlijk spreekt dat me zeer aan. Maar:
het radicale denken van ‘BH-verbrandende mannenhaters’ legt als geen ander bloot wat er nog mis is met onze maatschappij. Neem Elma Drayer – columniste in Trouw. Als jongvolwassen man ben ik voor haar stiekem een beetje bang, maar eerlijk is eerlijk: ze weet haarscherp duidelijk te maken wat haar standpunt is en zegt het mensen snoeihard aan als ze haar principes vertreden. Daarmee houdt ze al haar lezers een waardevolle spiegel voor ogen: we moeten niet te gemakzuchtig worden en denken dat het allemaal vanzelf goed komt.
Kortom: waar knuffelfeministen zoals jij en ik vaak vastlopen in ons gemodder met ‘ik ben het er niet mee eens maar kan er zelf ook niks aan veranderen’, daar stellen radicale feministen ons duidelijk het einddoel voor ogen. Voor de publieke opinie is zo’n heldere en zuivere boodschap waardevoller dan een gemengd verhaal van mitsen en maren. Ik kan zelf bepalen wanneer ik het wel of niet met iemand eens ben, en in hoeverre.
Leestip voor iedereen hier: lees eerst Jane Eyre en dan het veel minder bekende Wide Sargasso Sea. Was voor mij toentertijd een enorme eyeopener.
Jane Eyre gaat, zoals jullie vast weten, over een mad woman in the attick. In het boek lees je over Jane, die door een mad woman in the attick van haar man geen normale relatie met mr. Rochester aan kan gaan. Zielig, erg Bronte, je brengt alle begrip op voor Jane en Rochester.
Maar in Wide Sargasso Sea lees je waarom die vrouw, Bertha, gek is geworden. Haar moeilijke afkomst en de hardheid van Rochester verklaren dan waarom ze daar op zolder zit te gillen. En ineens is Jane een zeikwijf, Rochester een nare man en heb je sympathie voor Bertha.
Het ineens vanuit het andere (feministische!) oogpunt bekijken van het verhaal was voor mij het punt dat ik dacht: oja wacht, misschien ben ik (neo-)feminist.
Lees: http://en.wikipedia.org/wiki/Bertha_Mason
Oh maar ho even, Tiuri, ik wil heel veel en ik vind zeker wel (sterker nog: ik wéét) dat ik het kan veranderen! Maar volgens mij kan je dat veel beter doen door alle geïnteresseerden daarbij te betrekken dan door een deel van je publiek tegen je in het harnas te jagen. En ik vind ook dat je mensen niet iets mag opleggen. Iedereen mag van mij voor zichzelf beslissen of hij (m/v) part-time wil werken en/of thuis voor de kinderen wil zorgen, om maar eens iets te noemen.
Wat jij een heldere en zuivere boodschap noemt, noem ik een vijandige houding, denk ik (hoewel ik Elma Drayer niet ken). Die vijandige houding doet de publieke opinie meer kwaad dan goed. Die maakt namelijk dat vrouwen worden gezien als aanstellers, en dat zijn we helemaal niet. We willen alleen het beste voor iedereen!
Ha Nieske,
Je hebt helemaal gelijk dat je met een vijandige houding mensen tegen je in het harnas jaagt. Ook van Elma Drayer, die soms een rabiate anti-mannen-mening tentoonspreidt, denk ik wel eens ’tsjongejonge, ze legt wel op alle slakken zout, nu wordt het een beetje zeikerig hoor’.
Aan de andere kant, als ik alleen maar omringd zou worden door constructieve mensen, die van mij verwachten dat ik mij ten alle tijde ook constructief opstel, zou ik gillend gek worden. Soms is het fijn om het grondig oneens te zijn met iemand, er lekker tegenaan kunnen schoppen. Zolang ik maar wel respect blijf houden voor de persoon die de mening in kwestie propageert. Zodra een vrouw (of een mannelijke feminist wat dat betreft) iets beweert met de toevoeging “…want dat voelt niet prettig, het schaadt mijn emoties :S :/” wordt de grens overschreden tussen ‘onhebbelijk persoon waar ik het niet mee eens ben’ en ‘zeikwijf’. In het geval van Elma Drayer kan ik niet anders dan haar respecteren, omdat ze haar mening altijd bijzonder goed beargumenteert.
Dit werkt in zoverre positief op de publieke opinie dat ik in het dagelijks leven denk “die Elma doet wel moeilijk zeg, met Nieske kan ik het tenminste gewoon eens worden”.
Radicale feministen vormen het ene uiterste van het spectrum. Aan de andere kant van de boksring staan de Berlusconi’s van deze wereld. Omdat ik het met allebei niet eens ben, ben ik meer geneigd om met jou samen een goed compromis te sluiten dan als ik alleen jou had om tegen te boksen. Daarmee doen ze dus toch iets goed
Hoi Nieske,
ik denk dat niet de vrouwen zozeer zijn blijven hangen in de boze feministen beweging, als wel dat de mannen het feminisme nog steeds associeren met boze vrouwen. Er zijn namelijk enkele van deze mannen die heel erg een stel boze feministen achter hun broek nodig hebben. Anderzijds worden vrouwen wel nog steeds opgevoed om te pleasen, terwijl jongetjes veel makkelijker ruzie mogen maken en het oneens mogen zijn.
Er zijn ook heel veel gevoelige normale mannen die grapjes maken over het feminisme, en het afdoen als een beweging die gepasseerd is. Immers zij zorgen ook voor de kinderen en hebben het met hun vrienden in het café ook over relaties waarbij meer aan bod komt dan de sex. Maar de mannen die thuis met de kinderen zijn, zijn vaak óf goed met kinderen óf goed in het huishouden, terwijl vrouwen het beter allebei kunnen. Laten we eerlijk zijn.
Ik heb verschillende vrouw-vrienden die voor de kost zorgen, terwijl manlief een bijbaantje heeft en voor de kinderen zorgt. Feit is dat iemand dat moet doen. Die vrouwen zijn vaak meer bang voor de huismoedermaffia en de consultatieburo’s die hen constant het gevoel geven tekort te schieten. Er zijn dus ook vrouwen die niet echt feministisch zijn; want dan zou je het perspectief van een ander (om te werken) wel kunnen respecteren.
Ik voor mijn beurt vind het wel goed als óf een gevoelige vader, óf een boze moeder met feministische ideeen thuis is met de kinderen. Een macho vader of een betuttelende moeder, daar heeft niemand wat aan.
Lotje
Pingback: Princess Peach, Zelda en andere zwakkelingen in videogames | Lady Geek
Precies ik ben man maar ik zou zo mee doen met jouw neo-feminisme!