Deliveroo in 1915. (Nee, OK, eigenlijk de New Yorkse fietspolitie.)
Als je als manager denkt dat je baan wel veilig is in de robot-revolutie: think again. Natuurlijk zijn er al allerlei bedrijven waar managers gewoon verdwijnen, zie bijvoorbeeld de Tegenlicht-aflevering ‘Het einde van de manager’. Maar al die Uber-chauffeurs en al die Deliveroo-fietskoeriers, die hebben eigenlijk een app als manager: Lees verder
Het bewijs dat het kan lukken als je écht je best doet: Harvey Mudd College slaagde erin om meer vrouwen informatica te laten studeren. En niet een béétje meer, een paar procentpunt winst op die gemiddelde 10% vrouwelijke informaticastudenten, maar véél meer: dit jaar is de meerderheid van de Harvey Mudd-informaticastudenten vrouw. Nog geen tien jaar geleden zat dat percentage ook rond de 10%, dus zo’n verandering is mogelijk, en snel ook.
In minder dan tien jaar steeg het aandeel vrouwelijke informaticastudenten van 10% naar 55%.
OK, maar hoe doe je dat, en wat kunnen wij ervan leren?
The school emphasizes teaching over research, hiring and rewarding professors on the basis of their classroom performance, says Maria Klawe, Harvey Mudd’s president since 2006. And it places women in leadership positions throughout the school. Next year, six of the school’s seven department chairs, and 38% of its professors school-wide, will be women.
En wat misschien nog wel meer geholpen heeft: een verplicht programmeervak voor alle eerstejaars studenten, maar dan wel zonder enige benodigde voorkennis.
As a result of the changes, women who take the introductory course are more likely to leave with a positive impression of programming, and often sign up for the second class in the sequence. Many go on to internships or research projects in the field after their first year, and by then, they’re hooked.
Het helpt natuurlijk dat je in het Amerikaanse onderwijssysteem pas in de loop van je studie een major hoeft te kiezen, en dat je dus prima kan beginnen met een programmeervakje hier en daar voordat je beslissingen neemt over je hele studietijd. Dat maakt de keuze sowieso makkelijker dan in Nederland, waar je op je zeventiende al moet beslissen waar je de komende vier à vijf jaar – zo niet de rest van je leven – aan gaat besteden.
Meer lezen? Harvey Mudd College took on gender bias and now more than half its computer-science majors are women (Quartz, 22 augustus 2016)
Nog meer lezen? Super Mario Sisters? At USC, women now outnumber men in video game design graduate program (Los Angeles Times, 21 januari 2016)
Misschien heb je wel eens filmpjes gezien van mensen die robots mishandelen: schoppen, duwen, dingen uit z’n handen slaan… Superzielig natuurlijk, maar allemaal FOR SCIENCE!, want je moet ook testen hoe een robot zich dan weer herstelt. Maar als zo’n robot stilletjes weer opstaat, is dat helemáál niet zoals een mens zich dan zou gedragen. Mr. King stelde zich voor hoe dat er in een realistisch scenario uit zou zien…
Sneakernet is een term die vaak spottend wordt gebruikt: ha, die wifi is zo langzaam dat je je software beter via sneakernet kan krijgen – bij iemand anders een fysiek kopietje draaien en naar huis lopen.
Ik had me nog niet gerealiseerd dat sneakernet ook echt een heel reëel doel kan dienen: Cuba. Ik was vorig jaar in Cuba en ik heb nu al een beetje heimwee. Maar onder alle prachtige vergane glorie en vriendelijke mensen en tropische stranden en rum die vloeit als water, is Cuba ook een straatarm land waar de regering zelf het journaal regisseert en waar alle 11 miljoen bewoners samen één breedbandverbinding delen.
Ja echt, je houdt het niet voor mogelijk in 2016, maar het is waar: internet is feitelijk nonexistent in Cuba. Intranet, dat hebben ze wel: een eigen stukje web, uiteraard geregisseerd door de regering. Objectief nieuws van buiten is er sowieso niet. De twee kranten die je in Cuba kunt kopen zijn met elkaar in een compleet fictieve concurrentie verwikkeld, want worden allebei gevuld door, jawel, de regering. Het leven in Cuba is zwaar, en ondanks de hoge kosten en risico’s proberen er jaarlijks nog steeds tienduizenden Cubanen via vooral illegale routes naar Amerika te ontsnappen.
Daarom is El Paquete des te fantastischer: een wekelijkse abonnementsdienst van 1 terabyte nieuws, films, series, software en andere random shit van het internet. En dat ook nog betaalbaar met een Cubaans salaris. De baas, een jongen van 26, verdient er geen fluit mee (omgerekend zo’n 25 euro per maand, een gemiddeld Cubaans maandsalaris), maar ondertussen verleent hij een dienst van onschatbare waarde: een blik op de buitenwereld. Vox ging bij hem op bezoek.
Stiekem maak ik me nu wel een beetje zorgen dat de Cubaanse regering achter Dany Paquete aan gaat nu hij zo openlijk in een mini-docu is verschenen, maar volgens La Red Cubana is dit een mooi gevalletje gedoogbeleid:
The Cuban government clearly tolerates el paquete. Even if officials are not being paid off, it satisfies many consumers, making them less likely to press for open Internet access. Had he been writing today, Karl Marx would have said “el paquete is the opium of the masses.”
Op emotioneel vlak is AI een hoop gegroeid tussen 1968 en 2013.
Reflections of HAL and Samantha from Tillmann Ohm on Vimeo.
Slim gedaan, deze film, met fragmenten van HAL 9000 uit 2001: A Space Odyssey en Samantha uit Her, samen tot een gesprek geknipt en geplakt. Haast onvergelijkbaar, de manier waarop ze praten en denken. Een mooi voorbeeld is een vergelijking tussen de soorten introspectie van de twee (“ik vind iets op mijn harddrive” versus “ik merk dat ik een emotie heb”).
Dit gesprek roept ook de vraag op: hoe zou AI in een film van nog weer 45 jaar verder eruit zien? Wat voor gesprek zou Samantha voeren met een AI-personage uit 2058? We gaan het zien, hopelijk. Ik ben dan ver in de 70, maar ik zet alvast een reminder in mijn agenda.
In een stijl die doet denken aan iets tussen Toon Tellegen en Douglas Hofstadter, schreef een Soemerische schrijver ruim 4000 jaar geleden een fictief Debat tussen Vogel en Vis. Een fragment uit de Engelse vertaling van het originele spijkerschrift-op-kleitablet:
Fish addressed Bird murderously: “Forever gobbling away greedily, while your heart is dripping with evil! Standing on the plain you can keep pecking away until they chase you off!”
Bird: “You are bereft of hips, as also of arms, hands and feet – try bending your neck to your feet! Your smell is awful; you make people throw-up; they sneer at you!”
Of nou ja, debat… Vis en Vogel zijn elkaar vooral aan het dissen, met de strekking: jij bent stom want [A], ik ben beter want [B], ad infinitum. Aan de ene kant zou ik het eerder een ruzie noemen dan een debat, aan de andere kant is de politiek juist ook wel weer flink in regressie richting dat niveau. (Overigens roept de koning Vogel uit tot winnaar, omdat die wat representatiever is in tempels, bij banketten en in het paleis.)
In dezelfde serie zijn er ook debatten tussen o.a. Vee en Graan, Zomer en Winter en tussen Boom en Riet. Ik stel me zo voor dat dit zo rond het jaar 2500 voor Christus net zo’n hitserie was als nu Game of Thrones, waar iedereen steeds vol spanning wacht op het nieuwe kleitablet. (O jongens, wat een teaser! Ik denk echt dat Boom gaat winnen, want die heeft mooie groene blaadjes! Nee man, Riet gaat winnen, daar kan je een dak van bouwen! #teamboom! #teamriet!)
Sinds 1989 is zwart de meest gebruikte kleur in Lego-sets. Kijk, een Lego-meta-staafdiagram van de kleuren die het meest voorkomen in Lego-sets van 1950 tot nu:
Legos have gotten darker, with white giving way to black and gray. The transition from the old grays to the current bluish grays (or “bley”) is a hot-button topic for many Lego fans.
Perhaps not surprisingly, Lego’s color palette has expanded over the decades. Until the 1990s, almost every piece was one of the top ten colors; now only about 80% are.
Lego brengt steeds grotere sets uit, met steeds meer verschillende kleuren. (Alleen al de termen! Glitter Trans-Purple, Medium Lavender, Pearl Gold, Maersk Blue…)
Meer van dat soort leuke data-gebaseerde weetjes in 67 Years of Lego Sets. Lego plus data-analyse blijkt echt een prima combinatie.
Rationaliseren we liefde te veel door met dating-apps en -websites de perfect passende partner te zoeken? Is de volgende stap dat je je ideale partner zelf kan maken of verzinnen?
Tegenlicht heeft weer een mooie documentaire afgeleverd: Tinder love. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, gaat de documentaire lang niet alleen over Tinder en andere dating-apps, maar meer in het algemeen over de toekomst van daten, liefde en seks. Want wat komt er eigenlijk na dating-apps? Meer richting de toekomst: kunstmatige intelligentie (zelfs de Turingtest komt nog langs, hoera!), virtual reality-porno, seksbots en zo verder.
Toevallig had ik nog een half blogstukje over seksbots in de planning staan, naar aanleiding van een interessant stuk in The Telegraph, waarin wordt gesteld dat het best wel creepy is als je ex een perfect gelijkende seksbot van jou heeft. Ja, OK, maar als je echt zo’n gekke geobsedeerde ex hebt, dan had hij of zij zonder seksbots waarschijnlijk een kamertje behangen met je foto’s, en is dat nou echt zoveel minder creepy? Dat vraag ik me af.
Om het gespeculeer nog eens verder door te voeren: stel nou dat robots de ideale sekspartner worden, willen we het dan uiteindelijk liever doen met robots dan met mensen? En doen we alleen nog functioneel aan mensenseks, in het kader van voortplanting? Of wacht eens even… Als je leuke kinderen wil, dan neem je gewoon virtuele kinderen. En dát is dus hoe machines de wereld gaan overnemen.
Zo ver gaat het niet in Tinder love. Maar toch wel vrij ver, met dingen die nu al gebeuren, en het is fascinerend (en nsfw) om dat te zien. Vooral kijken dus: Tinder love (VPRO Tegenlicht, 46 minuten).
Ik hou wel van Luigi, de grotere, groene broer van Mario. Hij is de underdog, zelfs zo erg dat Mario en Luigi samen de Mario Bros heten, wat natuurlijk gek is, want heten ze soms Mario van hun achternaam, en zo ja, wat voor ouders geven hun kind dezelfde voornaam als hun achternaam?
Hoe dan ook, Luigi is een een gek verschijnsel, iemand van wie we niet zoveel weten, maar in Ennuigi komen we voor het eerst de donkere kant van Luigi tegen. Ennuigi is een gekke game, als je het überhaupt een game kunt noemen. Luigi blijkt een melancholieke kettingroker te zijn, die eigenlijk best een hoop ethische twijfels heeft over het “werk” dat hij samen met zijn broer doet.
Spelen: Ennuigi (browser, gratis).
Ken je QWOP nog? Dat spelletje van het type “simpel idee, moeilijk om te winnen”? Dat spelletje dat op heel even zo beroemd was dat mensen zich als QWOP verkleedden met Halloween?
Dat dus. Het slechte nieuws is dat je QWOP waarschijnlijk nog steeds niet kan winnen, het goede nieuws is dat er een nieuw soort QWOP is: Wobble Yoga.
Laat ik meteen maar even verklappen: ik was niet zo’n held in Wobble Yoga. Idee van het spel is dat je – ongeveer net als in QWOP – met verschillende toetsen op véél te gedetailleerd niveau je game character bestuurt. In Wobble Yoga moet je dan in een yoga-pose terechtkomen. En dat is is nog moeilijker dan in het echt.
Zo ziet dat er ongeveer uit, bij mij dan in ieder geval:
Wobble Yoga is hilarisch, maar lastig. Maar in tegenstelling tot QWOP is het wel te winnen: uiteindelijk is het gewoon een kwestie van doorzettingsvermogen. Op mijn tandvlees heb ik het uiteindelijk toch gehaald. Kijk!
Spelen kun je hier! Wat is jouw recordtijd?
