Column: Snijverlies

Ik heb laatst een nieuw woord geleerd. Snijverlies: de restjes stof die je overhoudt als je een naaipatroon hebt uitgeknipt of de afgesneden stukken tegel die overblijven na het leggen van een vloer.

Sinds vorig voorjaar combineer ik twee banen binnen de Universiteit Utrecht en daarbij ervaar ik ook zoiets als snijverlies. In mijn werk als wetenschapscommunicator bij de Bètafaculteit moet ik snel, bondig en doortastend werken met andermans onderzoek als inhoudelijke focus. Tijdens de andere helft van mijn werkweek, als public engagementonderzoeker bij het Centrum voor Wetenschap en Cultuur en het Freudenthal Instituut, moet ik juist op eigen initiatief plannen verzinnen en heb ik de rust nodig om de literatuur in te duiken en zorgvuldig alle nuance op papier te zetten. Dat heen en weer wisselen kost tijd en energie.

Maar ik mis nog een woord: snijgeluk. Het is niet alleen maar hard werken, het is ook een combinatie waar ik vrolijk van word. Ik leg aan de lopende band verbindingen: inhoudelijk en tussen mensen. Ik kom tot nieuwe inzichten, mijn collega’s hebben er baat bij, het maakt me creatiever, en ik heb dubbel zoveel kerstborrels.

En zoals ik tijdens mijn vakantie opeens inspiratie kreeg voor deze column, werkt het vaak ook heel goed om het werk van de ene baan een paar dagen te laten liggen en er daarna weer met een frisse blik bij terug te komen. Wist je dat Nobelprijswinnaars er bovengemiddeld vaak serieuze hobby’s op na houden? Dat schakelen tussen heel verschillende bezigheden heeft blijkbaar toch zo z’n voordelen, wil ik maar zeggen. Oftewel: half + half = meer dan één (deze rekensom gaat me geen Nobelprijs opleveren).

Snijgeluk: de opbrengst van het schakelen, de lol van het verbinden, de creativiteit die opbloeit in ongewone combinaties; de mozaïeken of lapjesknuffels die je kunt maken van overgebleven stukjes tegel of stof.

Deze column verscheen oorspronkelijk in In Beeld #3, het magazine van de Universiteit Utrecht over publiek en wetenschap.

Rust, reinheid, regelmaat en reuring: tips voor Locktober

Het langverwachte moment is daar: de R zit weer in de maand en is ongeveer 1,3.

Met andere woorden: we zitten voorlopig weer meer thuis. Als kantoorarbeider kan ik mijn werk ook uitvoeren op mijn van kartonnen dozen en andere huiselijke troep in elkaar geknutselde werkplek aan mijn eettafel, wat betekent dat ik dat dus ook moet doen. De wekelijkse kantoordag is voorlopig voorbij.

Het lijkt me sterk dat we over drie weken weer voldoende opgekalefaterd zijn om weer meer te mogen, maar wat ik in het afgelopen halfjaar wel heb geleerd: de situatie kan nog zo ellendig zijn, ik houd stand. Moed en vertrouwen! Dat heet ook wel de Stockdale-paradox: wees pessimistisch over de situatie, maar optimistisch over je eigen veerkracht.

Die veerkracht kun je helpen. De verstoorde tijdsbeleving die je ervaart – pre-corona lijkt honderd jaar geleden, maar gister was het nog juni – is geheel verklaarbaar: Lees verder

Als je land je wereld is: vakantietips in Nederland

Opeens valt de wereld stil door een pandemie, en hoewel je wereld nu wel groter mag zijn dan je huis, leek het mij nog steeds wel zo relaxt om in eigen land vakantie te blijven vieren. Geen zorgen over dingen als code oranje, terugkomquarantaines en lokale lockdowns. En jawel: het bleek niet alleen relaxt, maar ook nog eens verrassend (en) fijn. Omdat ik me kan voorstellen dat je niet weet waar je moet beginnen als je gewend bent gewoon de Lonely Planet Takatoekaland te volgen, heb ik wat tips op een rijtje gezet. Lees verder

Als je huis je wereld is

Sinds deze week werken de Meneer en ik in schuin tegenover elkaar aan ons gezamenlijke bureau, Het Bureau. (Vroeger kon je daar eten, maar ja, tijden veranderen.) Leuke plek, en je kunt er lekkere koffie drinken, die je haalt bij de naastgelegen fuchsiaroze koffietent Bitchin’ Kitchen. Omdat Het Bureau niet helemaal geschikt is voor videobellen met collega’s, trekken we ons daarvoor soms terug in De Bovenkamer.

Onbijt en lunch halen we eigenlijk elke dag bij Chateau Frigo, en meestal eten we het op kantoor. Soms nemen we wat meer afstand van het werk door de maaltijden te gebruiken in Café Canapé, een klein stukje verderop. Je kunt daar comfortabel loungen, dus ook een fijne plek voor ’s avonds. Ons vaste koffietentje Bitchin’ Kitchen serveert dan lekkere hapjes en drankjes, en ze draaien er dan vaak films, maar je kunt er ook gewoon zitten met een boek. Lees verder

Stuck in the Matrix

Zo, nieuw jaar, nieuwe ambities. Ik zit alweer een paar jaar in mijn huidige salarisschaal, is het niet eens tijd voor een stapje omhoog? Hoe werkt dat ook alweer? Gelukkig is er een overzichtelijk systeem voor wie aan een Nederlandse universiteit werkt: het functie-ordeningssysteem.

Om te beginnen is er de functieniveaumatrix, een pdf met daarin een gigantische tabel met niet minder dan 115 functieprofielen. Oef, mijn functie blijkt drie verschillende niveaus te hebben, even mijn laatste salarisstrookje opzoeken, dan kan ik aan de hand van mijn salarisschaal mijn functieniveau opzoeken. Ondertussen werp ik een blik op de pdf met salarisschalen om te zien wat een bevordering zou betekenen. En dan nu eens kijken wat er voor werk aan de winkel is om door te kunnen groeien. Lees verder

Hallo robot

Het is bijna zover: het boek waar ik samen met Bennie Mols zo’n twee jaar aan heb gewerkt, ligt nu echt bijna in de winkel. Op 8 november is de feestelijke boekpresentatie, en vanaf die dag kun je uitgebreid lezen over echte robots en sciencefiction-robots, over robotknutselaars en robotwetenschappers, en over robots in het verleden en de toekomst. Meer informatie vind je op de website van Hallo robot!

Hallo Robot

Mijn bijdrage aan het wetenschapsnieuws, augustus 2017

In het dagelijks leven werk ik als communicatieadviseur en persvoorlichter bij de Universiteit Utrecht. De perfecte baan voor een schrijvende nerd als ik, want ik ben elke dag bezig met interessante verhalen over (bèta)wetenschap. Voor wie nieuwsgierig is naar wat ik zoal schrijf (en wat Utrechtse wetenschappers zoal uitvoeren): deze berichten heb ik in augustus 2017 de wereld in gestuurd.

Denkend aan Schier

Denkend aan Schier
zie ik grijze konijnen
rap door oneindig
grasland gaan,
rijen onstuimig
stuivende duinen
als zachte heuvels
aan den einder staan;
en langs de oneindige
Badweg verzonken
poppige huisjes
van dorp tot aan strand,
bunkers, het baken,
twee hoge torens,
berken en iepen
in een grootsch verband.
de zee ligt er ver
en de rust wordt er nimmer
door autogetoeter
of scooters verstoord
maar door alle bewoners
wordt de stem van toeristen
met hun eeuwige fietsen
gevreesd en gehoord.

(vrij naar Hendrik Marsman)

Schiermonnikoog

Mijn bijdrage aan het wetenschapsnieuws, juni 2017

In het dagelijks leven werk ik als communicatieadviseur en persvoorlichter bij de Universiteit Utrecht. De perfecte baan voor een schrijvende nerd als ik, want ik ben elke dag bezig met interessante verhalen over (bèta)wetenschap. Voor wie nieuwsgierig is naar wat ik zoal schrijf (en wat Utrechtse wetenschappers zoal uitvoeren): deze berichten heb ik in juni 2017 de wereld in gestuurd.

Een filmpje over hoe Hans Oerlemans de Morteratschgletsjer wil redden (en hoe hij op dit moment zijn aanpak aan het testen is op een zelfgemaakte babygletsjer:

Hallo Robot, hallo boek!

Stel je even voor: het is zomer 2015, je wilde altijd al schrijver worden, je eerste boek (of tweede, afhankelijk van of je je proefschrift meerekent) is bijna af, je verzamelt robots en houdt van nerdy dingen, en dan vraagt een van je favoriete wetenschapsjournalisten of je zin hebt om samen een boek te schrijven over robots.

“Goh,” zeg je dan, “interessant idee.”

Ondertussen, van binnen:

Natuurlijk zei ik ja. Wat dacht je dan? OK, het gaat ten koste van mijn vakanties en mijn sociale leven, en kost waarschijnlijk meer geld dan het oplevert, maar daar gaat het niet om. Schrijven! En robots! Die hele riedel die ik nu op feesten en partijen afdraai als mensen mij vragen of robots de wereld (of hun baan) gaan overnemen, die komt nu in uitgebreide, grappige, informatieve, onderhoudende vorm in een boek te staan. Met een voorwoord van de enige echte Ionica Smeets. En ik ben echt ZO FREAKING EXCITED.

Hallo Robot

Hoe echter het wordt, hoe cooler: we hebben inmiddels een heuse cover en een website en we zijn keihard aan het werk om ervoor te zorgen dat het in november in de winkels kan liggen.

Hallo Robot vertelt verhalen over de wetenschap en techniek achter de robots. Hoe werken ze? Wat kunnen ze? Wat kunnen ze niet? Wat willen we van ze? Hoe ver zijn ze al gekomen en wat belooft dat voor de toekomst? In Hallo Robot ontmoet de lezer zowel echte robots als sciencefiction-robots, maar ook de mensen achter de robots: de robotmakers en -ontwerpers, hobbyisten en professionals.

Je kunt ons volgen op Facebook voor allerlei toffe updates, en op pagina 36-37 van de najaarscatalogus van Uitgeverij Nieuw Amsterdam lees je er nog meer over. Wij zijn niet bang voor robots. Jij nog wel?