Tag archieven: kijken

Spelen met stereogrammen

Geplaatst op door
5

O, de nostalgie! Ik was zo’n fan van stereogrammen in de jaren 90 dat ik zelfs een detectiveboek had waarin de aanwijzingen in stereogrammen verstopt zaten. In de jaren 90 was het een grote hype, maar het idee van stereogrammen stamt al uit de jaren 60, en het achterliggende principe werd in de Tweede Wereldoorlog al gebruikt om meer informatie uit luchtfoto’s te halen.

Zelf maken? Dat kan dus gewoon, en nogal makkelijk! MagicEye.js is een JavaScript library waarmee je zelf stereogrammen kan maken, en heeft zelfs allerlei supermakkelijke tooltjes waarmee je gewoon in je browser stereogrammen kan maken die je live in je browser tekent, of op basis van tekst of depth maps. Deel je mooiste creatie of je favoriete stereogram in de comments!

stereogram is awesome

(Klik voor groter)

En het is altijd 1895 – of niet?

Geplaatst op door
3

Tijdmachines! Wist je dat het idee van tijdmachines pas eind 19e eeuw echt voor het eerst populair werd? En dat alles naar aanleiding van een boek van H.G. Wells uit 1895, waarin hij een tijdmachine beschrijft die er in grote lijnen uitziet uit als een fiets. Klinkt misschien gek, maar de moderne fiets was in die tijd net pas uitgevonden en dus toonbeeld van nieuwe technologische snufjes.

Tijdreizen is tegenwoordig haast onlosmakelijk verbonden met hypothetische vragen als “zou jij baby Hitler vermoorden?” – en de eerste keer dat iemand daarover schreef is eerder dan je zou denken. Maar meer dan dat ga ik niet verklappen over dit geweldige filmpje van Vox:

Het filmpje is overigens nog extra interessant met het huidige politieke klimaat in je achterhoofd.

Time travel is so often about regret. It’s about something in your past that you wish you could do over. In this case, here’s the entire planet allowing this monster to arise and kill millions of people.

Dat boek van H.G. Wells doet me dan weer om meerdere reden denken aan het gedicht 221b van Vincent Starrett over de tijdloosheid van Sherlock Holmes en dr. Watson, dat zeker in het licht van al die recente Sherlock Holmes-adaptaties zeer relevant is. Het gedicht eindigt met deze twee regels:

Here, though the world explode, these two survive,
And it is always eighteen ninety-five.

Nog één ding trouwens: lees Er Ist Wieder Da, een even hilarisch als ontluisterend boek over wat er zou gebeuren als het hele verhaal andersom zou gebeuren: Hitler wordt opeens wakker in hedendaags Duitsland en heeft geen idee wat er aan de hand is.

Waarom hebben alle comics hetzelfde lettertype?

Geplaatst op door
Beantwoorden

Je herkent ‘m zo, dat typische comic book-lettertype, die schreefloze blokkige stijl met alleen maar hoofdletters, de uitroeptekens een beetje schuin. Maar waarom hebben alle comic books nou eigenlijk hetzelfde lettertype?

En – ooo, maar nu wordt het spannend – HEBBEN alle comic books eigenlijk wel hetzelfde lettertype? (Damn, ik ga voortaan echt beter opletten wat ik lees.)

Scheldende robots, eigenlijk wel zo realistisch

Geplaatst op door
Beantwoorden

Misschien heb je wel eens filmpjes gezien van mensen die robots mishandelen: schoppen, duwen, dingen uit z’n handen slaan… Superzielig natuurlijk, maar allemaal FOR SCIENCE!, want je moet ook testen hoe een robot zich dan weer herstelt. Maar als zo’n robot stilletjes weer opstaat, is dat helemáál niet zoals een mens zich dan zou gedragen. Mr. King stelde zich voor hoe dat er in een realistisch scenario uit zou zien…

HAL vs. Her

Geplaatst op door
Beantwoorden

Op emotioneel vlak is AI een hoop gegroeid tussen 1968 en 2013.

Reflections of HAL and Samantha from Tillmann Ohm on Vimeo.

Slim gedaan, deze film, met fragmenten van HAL 9000 uit 2001: A Space Odyssey en Samantha uit Her, samen tot een gesprek geknipt en geplakt. Haast onvergelijkbaar, de manier waarop ze praten en denken. Een mooi voorbeeld is een vergelijking tussen de soorten introspectie van de twee (“ik vind iets op mijn harddrive” versus “ik merk dat ik een emotie heb”).

Dit gesprek roept ook de vraag op: hoe zou AI in een film van nog weer 45 jaar verder eruit zien? Wat voor gesprek zou Samantha voeren met een AI-personage uit 2058? We gaan het zien, hopelijk. Ik ben dan ver in de 70, maar ik zet alvast een reminder in mijn agenda.

Tinder surprise

Geplaatst op door
Beantwoorden

Rationaliseren we liefde te veel door met dating-apps en -websites de perfect passende partner te zoeken? Is de volgende stap dat je je ideale partner zelf kan maken of verzinnen?

Tegenlicht heeft weer een mooie documentaire afgeleverd: Tinder love. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, gaat de documentaire lang niet alleen over Tinder en andere dating-apps, maar meer in het algemeen over de toekomst van daten, liefde en seks. Want wat komt er eigenlijk na dating-apps? Meer richting de toekomst: kunstmatige intelligentie (zelfs de Turingtest komt nog langs, hoera!), virtual reality-porno, seksbots en zo verder.

Toevallig had ik nog een half blogstukje over seksbots in de planning staan, naar aanleiding van een interessant stuk in The Telegraph, waarin wordt gesteld dat het best wel creepy is als je ex een perfect gelijkende seksbot van jou heeft. Ja, OK, maar als je echt zo’n gekke geobsedeerde ex hebt, dan had hij of zij zonder seksbots waarschijnlijk een kamertje behangen met je foto’s, en is dat nou echt zoveel minder creepy? Dat vraag ik me af.

Om het gespeculeer nog eens verder door te voeren: stel nou dat robots de ideale sekspartner worden, willen we het dan uiteindelijk liever doen met robots dan met mensen? En doen we alleen nog functioneel aan mensenseks, in het kader van voortplanting? Of wacht eens even… Als je leuke kinderen wil, dan neem je gewoon virtuele kinderen. En dát is dus hoe machines de wereld gaan overnemen.

Zo ver gaat het niet in Tinder love. Maar toch wel vrij ver, met dingen die nu al gebeuren, en het is fascinerend (en nsfw) om dat te zien. Vooral kijken dus: Tinder love (VPRO Tegenlicht, 46 minuten).

Lady Geek kijkt: Billions

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik wil je eigenlijk aanraden om Billions te gaan kijken, no questions asked, zonder dat ik er iets over gezegd heb. Ik wist van tevoren al een paar dingen van het plot en heb daar tijdens het kijken af en toe van zitten balen, want daardoor miste ik een paar fantastische plotwendingen.

Billions-KeyArt.jpg

Fair use via Wikipedia

Er zijn een paar dingen die ik je kan vertellen zonder dat ik er echt iets mee verklap. Billions is een slimme, ingewikkelde serie over openbaar aanklager Chuck Rhoades (Paul Giamatti) en miljardair Bobby Axelrod (Damian Lewis). Spanning en intrige dus, maar dan wel op zo’n manier dat je als kijker ook niet precies weet wie je nou wel en niet moet vertrouwen. Ik heb de eerste aflevering twee keer gekeken om alles helemaal te begrijpen en heb tussendoor een paar dingen op moeten zoeken, zoals wat een U.S. Attorney eigenlijk precies is (een openbare aanklager) en wat de SEC doet (toezicht houden op beursverkeer). Die geef ik je dus alvast cadeau.

Als je me níet helemaal op mijn woord gelooft en toch iets meer over de serie wil weten voordat je gaat kijken: OK. Prima. Zoals ik al zei: ik wist een paar dingen en heb desondanks zitten smullen, dus vooruit. Billions is namelijk niet zomaar de duizendste tv-serie over twee machtige mannen die met elkaar in een strijd verwikkeld raken. Want ja, de hoofdpersonen zijn weliswaar mannen, maar de echtgenote van Chuck Rhoades (Maggie Siff) blijkt een centraal punt in de spanning tussen de twee mannen – maar niet als love interest. Bovendien verdient ze acht keer zoveel als haar man – oh, en ze hebben trouwens ook een gezonde SM-relatie waarin zij dominant is. De vrouw van Bobby Axelrod (Malin Åkerman) lijkt een lieve blonde miljardairsvrouw, maar schrikt er niet voor terug om iemand te bedreigen. De eerste aflevering slaagt op het nippertje voor de Bechdel test, en ik ben benieuwd hoe zich dat in de andere afleveringen ontwikkelt. Verder nog relevant: mannelijk naakt in de eerste aflevering.

Goed. Weet je nu dan genoeg? Of wil je ook nog een trailer zien? OK, OK. Ben ik ook niet te beroerd voor.

“It’s prehistoric! It really is. It’s an old dinosaur.”

Geplaatst op door
Beantwoorden

Oh, dit is weer een juweeltje van het internet. Tieners krijgen een computer uit 1995 voor hun neus en mogen er een beetje mee spelen. Genieten! Windows 95, heb je daar wel eens van gehoord? “I’ve never used it. I’ve heard of it. […] As a joke.” “Okay, so is this the first computer ever made?”

Kijk even mee en voel je oud:

Het aanzetten is al lastig. “Take your time there. […] You mean you go boot up and then you have your snack?” En wat gebeurt er als je Internet Explorer opstart? Niks. Want natuurlijk is de dial-up niet aangesloten. “How can you get on the internet if there’s no wifi?!”

De tieners vinden het een bizar idee dat er een leven was voor de GUI. “If you’re on your iPad, and you have to type a little code every time you want to switch apps or whatever… A lot less people would want to use them.” Zit wel wat in. En er zijn ook sprankjes hoop: “It looks almost exactly the same as, like, the Windows operating systems, like, nowadays, but just not as refined?”

En hoe zet je de computer ook alweer uit? “D’you have to physically turn it off?!”

Lady Geek kijkt: The Guild

Geplaatst op door
1

Ik keek nooit webseries, want na een handjevol matige ervaringen dacht ik dat alle webseries matig geacteerd, matig geschreven en matig geproduceerd waren. Gelukkig heb ik The Guild wel een kans gegeven, en man, wat was dat een gouden greep.

Het concept is in zekere zin simpel: zes verschillende typetjes die in allerlei onhandige situaties verzeild raken en zich daar weer op grappige wijze uit weten te manoeuvreren. Het had zomaar Friends kunnen zijn, of Coupling, of How I Met Your Mother met één extra personage erbij. Maar The Guild heeft iets origineels: de zes personages zijn geen vrienden, maar gaming buddies.

En nog een ander groot verschil: The Guild is verzonnen en geschreven door Felicia Day, zelf gamer en all-round bad-ass geeky lady (en hoofdrolspeler in de serie), waardoor de serie dus tot de nok vol zit met allerlei nerdy grappen en quotes uit Star Wars en game-terminologie.

Het eerste seizoen van de serie is gefilmd met een geleende camera op een beetje knullige settings, maar door sponsordeals zie je de serie steeds professioneler en gelikter worden. The Guild wordt echter nooit van het niveau van de eerdergenoemde tv-comedy’s, en dat is maar goed ook, want The Guild zit wél vol met foute grappen, onverantwoordelijke situaties waar kinderen aan blenders zitten en personages die niet wit, niet hetero en niet maatje 36 zijn. En dat soort series zouden er meer moeten zijn – liefst zelfs op tv.

https://youtu.be/uSC2TMwyqzg

(Mooi detail: dat ik laatst bij Hail, Caesar! zat in de bioscoop en dat Vork (Jeff Lewis) gewoon een van de Romeinen speelde. Ha!)