Vorige week ontmoette ik iemand wiens eerste boek in 2011 uitkomt. In eerste instantie was ik vooral jaloers. Mijn eigen boek-in-wording is al jaren in wording: een verhaal over twee onhandige mensen die zichzelf in een onhandige situatie terugvinden, een paar jaar geleden begonnen als gedachtenexperiment, langzamerhand verworden tot een serie overdenkingen en op een gegeven moment uitgegroeid tot een verhaal in mijn hoofd. Vanaf daar werd het eerst tastbaar als woorden op papier, maar het groeide zo snel en non-lineair dat ik het naar mijn computer verhuisde, en daar is het langzamerhand tot een echt boek-in-wording geworden. Maar die “in-wording” heb ik er nog niet af weten te krijgen. Iemand die daadwerkelijk een boek heeft geschreven en afgemaakt en gepubliceerd verdient dus wel mijn bewondering.
De avond na mijn ontmoeting met de schrijver haalde ik een kartonnen A4-envelop uit de brievenbus. Het retouradres was van een drukker uit Zutphen. In de envelop zat een dubbelgevouwen vel karton met mijn naam, een titel en een plaatje van robots erop, en een flink pak papier van ongeveer 230 kantjes. Toen realiseerde ik me dat mijn eerste boek ook in 2011 uitkomt. Het is weliswaar geen fictie en het zal niet door veel mensen gelezen worden, maar het is wel aan mijn brein ontsproten, geïnspireerd door de groten der aarde, waardig bevonden door zeven wijze mannen én het heeft een ISBN, wat ik – overigens tot mijn eigen verbazing – een van de indrukwekkendste bijkomstigheden vind.
Mijn eerste boek heeft zelfs een soort lancering. De pre-launch is op 7 februari. Dan krijg ik de eerste oplage, 150 stuks, van de drukker. De echte lancering, inclusief hapjes en drankjes, is op 9 maart. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik me voorafgaand aan de borrel live mag verdedigen tegenover een panel van de meest kritische recensenten die je je kunt voorstellen. Drie kwartier lang. Totdat het hora est en ik op ceremoniële wijze de ‘s’ van mijn ‘drs’ verlies.
Mijn eerste boek. Het is er gewoon al. Zonder dat ik door had dat het mijn eerste boek was. Op naar het tweede.
To be in the company of Iran and China and Sudan as a leader among states conducting execution—and to have pioneered the medicalized or euthanized form of it that is now added to the panoply of gassing, hanging, shooting, and electrocution and known as “lethal injection”—is to have invited the question why. Why is the United States so wedded to the infliction of the death penalty?
