Een filmpje van bijna 9 minuten over het maken van bekertjespiramides? Ain’t nobody got time for that, dacht ik nog, maar ik klikte per ongeluk even op ‘play’ en binnen drie seconden (is dat ook een wereldrecord?) was ik hooked. Het is blijkbaar een sport – ja, sport stacking, echt – en mijn hemel, wat is dit freaking FASCINEREND.
Voor wie nog niet overtuigd is: Ellen Degeneres deed er ook aan en het was hilarisch.
Wow. Wat zijn mensen hier bizar goed in.
Sinds 1989 is zwart de meest gebruikte kleur in Lego-sets. Kijk, een Lego-meta-staafdiagram van de kleuren die het meest voorkomen in Lego-sets van 1950 tot nu:
Legos have gotten darker, with white giving way to black and gray. The transition from the old grays to the current bluish grays (or “bley”) is a hot-button topic for many Lego fans.
Perhaps not surprisingly, Lego’s color palette has expanded over the decades. Until the 1990s, almost every piece was one of the top ten colors; now only about 80% are.
Lego brengt steeds grotere sets uit, met steeds meer verschillende kleuren. (Alleen al de termen! Glitter Trans-Purple, Medium Lavender, Pearl Gold, Maersk Blue…)
Meer van dat soort leuke data-gebaseerde weetjes in 67 Years of Lego Sets. Lego plus data-analyse blijkt echt een prima combinatie.
Ik hou wel van Luigi, de grotere, groene broer van Mario. Hij is de underdog, zelfs zo erg dat Mario en Luigi samen de Mario Bros heten, wat natuurlijk gek is, want heten ze soms Mario van hun achternaam, en zo ja, wat voor ouders geven hun kind dezelfde voornaam als hun achternaam?
Hoe dan ook, Luigi is een een gek verschijnsel, iemand van wie we niet zoveel weten, maar in Ennuigi komen we voor het eerst de donkere kant van Luigi tegen. Ennuigi is een gekke game, als je het überhaupt een game kunt noemen. Luigi blijkt een melancholieke kettingroker te zijn, die eigenlijk best een hoop ethische twijfels heeft over het “werk” dat hij samen met zijn broer doet.
Spelen: Ennuigi (browser, gratis).
Ken je QWOP nog? Dat spelletje van het type “simpel idee, moeilijk om te winnen”? Dat spelletje dat op heel even zo beroemd was dat mensen zich als QWOP verkleedden met Halloween?
Dat dus. Het slechte nieuws is dat je QWOP waarschijnlijk nog steeds niet kan winnen, het goede nieuws is dat er een nieuw soort QWOP is: Wobble Yoga.
Laat ik meteen maar even verklappen: ik was niet zo’n held in Wobble Yoga. Idee van het spel is dat je – ongeveer net als in QWOP – met verschillende toetsen op véél te gedetailleerd niveau je game character bestuurt. In Wobble Yoga moet je dan in een yoga-pose terechtkomen. En dat is is nog moeilijker dan in het echt.
Zo ziet dat er ongeveer uit, bij mij dan in ieder geval:
Wobble Yoga is hilarisch, maar lastig. Maar in tegenstelling tot QWOP is het wel te winnen: uiteindelijk is het gewoon een kwestie van doorzettingsvermogen. Op mijn tandvlees heb ik het uiteindelijk toch gehaald. Kijk!
Spelen kun je hier! Wat is jouw recordtijd?
Ik keek nooit webseries, want na een handjevol matige ervaringen dacht ik dat alle webseries matig geacteerd, matig geschreven en matig geproduceerd waren. Gelukkig heb ik The Guild wel een kans gegeven, en man, wat was dat een gouden greep.
Het concept is in zekere zin simpel: zes verschillende typetjes die in allerlei onhandige situaties verzeild raken en zich daar weer op grappige wijze uit weten te manoeuvreren. Het had zomaar Friends kunnen zijn, of Coupling, of How I Met Your Mother met één extra personage erbij. Maar The Guild heeft iets origineels: de zes personages zijn geen vrienden, maar gaming buddies.
En nog een ander groot verschil: The Guild is verzonnen en geschreven door Felicia Day, zelf gamer en all-round bad-ass geeky lady (en hoofdrolspeler in de serie), waardoor de serie dus tot de nok vol zit met allerlei nerdy grappen en quotes uit Star Wars en game-terminologie.
Het eerste seizoen van de serie is gefilmd met een geleende camera op een beetje knullige settings, maar door sponsordeals zie je de serie steeds professioneler en gelikter worden. The Guild wordt echter nooit van het niveau van de eerdergenoemde tv-comedy’s, en dat is maar goed ook, want The Guild zit wél vol met foute grappen, onverantwoordelijke situaties waar kinderen aan blenders zitten en personages die niet wit, niet hetero en niet maatje 36 zijn. En dat soort series zouden er meer moeten zijn – liefst zelfs op tv.
(Mooi detail: dat ik laatst bij Hail, Caesar! zat in de bioscoop en dat Vork (Jeff Lewis) gewoon een van de Romeinen speelde. Ha!)
Tussen het namenbattle-geweld door, even iets heel anders. Dit filmpje is namelijk héél erg Lady Geek – even puntsgewijs:
Er doen geruchten de ronde dat dit fimpje een aankondiging zou moeten zijn voor een Kickstartercampagne voor het quantumschaakprogramma, maar dat wordt in het filmpje zelf dan weer helemaal niet genoemd. Het schijnt dat we hier volgende week meer over horen, maar hoe of wat is dan weer onbekend. Ik vind het maar ingewikkeld. (Beetje net als quantummechanica zelf. Ha!)
En áls het dan ook daadwerkelijk gaat gebeuren: wie mag ik als eerste uitdagen voor een potje quantumschaak?
(Stephen Hawking en Paul Rudd, als jullie dit lezen: THE GAME IS ON.)
Ongeloofwaardig: een van de hoofdpersonen van een film komt niet in de merchandise voor. Toch geldt dat voor Rey, de ass-kicking vrouwelijke hoofdpersoon uit Star Wars: The Force Awakens.
“Rey Star Wars“, licensed under Fair use via Wikipedia.
Rey blijkt te ontbreken in allerlei sets van poppetjes, bouwpakketten, speeltjes en spellen met The Force Awakens-thema. Mag ik je er even aan herinneren dat Rey de nieuwe piloot is van de Millennium Falcon? Bij de officiële Disney-versie van de Falcon zit geen Rey-poppetje. Ik snap het niet.
Rey is the new pilot of the millennium falcon, but the soccer ball gets more love. Come on #StarWars #WheresRey pic.twitter.com/YK34eA3xYf
— Alex M Langenfeld (@CorporateMalice) December 29, 2015
Op de hashtag #WheresRey is er op Twitter aardig wat bewijsmateriaal verzameld van gevallen waar Rey ontbreekt. Er is overigens ook goed nieuws te vinden, zoals deze mensen die gewoon het heft in eigen hand nemen:
These Kids Turned Their Bratz Dolls Into Rey From “The Force Awakens” https://t.co/YS2F8gFJ3U — Captain Kilowatt (@piercearrow33) January 5, 2016
Eigenlijk vind ik merchandise maar stom. Het is de ultieme commerciële move, consumentisme to the max: dingen produceren die mensen niet nodig hebben, maar alleen kopen omdat ze fan zijn van een film of een serie of een boek. Dat is in ieder geval de theorie… Ik beken dat ik inmiddels best een aardige verzameling R2-D2-parafernalia heb gespaard, en dat ik me nog steeds voor mijn hoofd sla dat ik de LEGO R2-D2 heb gemist toen hij in productie was.
Even terug naar het probleem: Rey ontbreekt in veel The Force Awakens-merchandise. Dat is zonde! Rey is gaaf, en iedereen die Rey-spulletjes wil aanschaffen zou in staat moeten zijn om dat te doen. Ik pak even het Monopolyspel als dankbaar voorbeeld.
Someone seems to be missing in Star Wars Monopoly. Unbelievable. #whereisrey pic.twitter.com/NKceWEKVbZ
— Mike Caulfield (@holden) December 22, 2015
De fabrikant heeft inmiddels zijn fout ingezien en voegt Rey alsnog toe, maar dat dat pas gebeurt nadat mensen er boos over worden is natuurlijk gek. De bijbehorende smoes is kostelijk: Rey zat in eerste instantie niet in het spel om spoilers te voorkomen over haar belangrijke rol in de Rebel Alliance, zegt de fabrikant.
Lief bedoeld hoor, maar één: je hoeft niets te weten over Rey’s rebellenrol als je haar in je Monopolyspel hebt zitten. Twee: waren spoilers het probleem? Dan begrijp ik niet waarom Finn wel in het spel zit, want op welke manier is het níet een spoiler dat hij een zwarte stormtrooper is die aan het stormtrooperleger ontsnapt? En drie: het plot van de film is zo voorspelbaar dat niemand verbaasd zal zijn dat de good guys bij de rebellen zitten. Heeft iemand bij Hasbro überhaupt de trailer gezien?
Wat weten we nu al: dat Han, Leia en Chewbacca terugkomen. Dat Finn zich aan zijn stormtrooperpak ontworstelt. Dat Rey aan de goede kant staat en met het rebellenleger mee vecht. Etcetera, etcetera. Het enige over de film dat niet in de trailer verklapt wordt, is dat Kylo Ren [[[Ṣ̹͉̪͖̾͆ͯ̂͐̒ͅP̞̟̰̹̬̭̯O̺͍̘̠̞I̷̤̞̙͚̫͒̄ͥͯLͨ̈ͭ̈́̽͞E̻R͕̱̣̪S D͊̄͊͒E̖̬̘̿LE̝̺̟͕͙̘̰͆̒ͮ̈́TE̷̖̮̪̦̞̯ͭ́͆D̗͇̲̬͉͐͂}}
Oeps. Pardon. The Dark Side greep even in.
Kijk, ik vind het echt extreem gaaf dat Rey zo’n bad-ass vechtdame is in The Force Awakens, en niet een popje dat een beetje mooi staat te zijn en vooral dienst doet als in een romantisch subverhaal.
“From the beginning of discussions [with writer Lawrence Kasdan], the notion of a woman at the center of the story was always something that was compelling and exciting to me. And not just at the centre. We knew that, in addition to Leia who was a critical piece of this puzzle, we wanted to have other women – not necessarily human, but female – characters in the story.” (x)
Leia overigens ook! Bonuspunten voor haar promotie van prinses naar generaal. Goede carrièremove, L. De volgende stap in de goede richting: dat we meisjes ook betrekken in de marketing. Als we ons dan toch wentelen in consumentisme, laat vrouwen net zo hard meedoen. (Of is het om ons te behoeden voor extra uitgaven, om te compenseren voor de onvrijwillige damesbelasting? In dat geval: goed werk, mensen.)
It’s not just that Rey is not marketed to boys, #StarWars is not being marketed to girls. #WheresRey pic.twitter.com/9CgQY0iOI2 — Liz Rugg (@LizRugg) January 3, 2016
De geschiedenis van computergraphics is onvermijdelijk gelinkt aan aan games. Het zijn immers vooral games die de grenzen opzoeken en verleggen. In de documentaire A Brief History of Graphics vertelt Stuart Brown aan de hand van tientallen voorbeelden over de verschillende stadia van ontwikkeling: van de allereerste pixels, via sprites en polygonen en voxels naar 3D-graphics, en uiteindelijk door naar indie games waarin júist weer pixels en simpele graphics op de voorgrond staan.
Zelfs als je graphics niet per se interessant vindt, is het al leuk om al die games langs te zien komen: Pong, Donkey Kong, Prince of Persia, The Lion King, Doom 3D, Tomb Raider, Unreal, Quake, Braid en nog vele, vele anderen. Het kijken waard dus! De serie bestaat uit vijf afleveringen van elk krap tien minuten. In totaal ben je ongeveer drie kwartier bezig. Hier is alvast deel 1, met daaronder een link naar de hele playlist.
De hele playlist vind je hier.
This War of Mine is een akelig spel.
Overleven is je enige doel en je enige taak in This War of Mine.
Eigenlijk is het een soort The Sims, maar dan de naarste variant die je je kunt verzinnen. Je huisje met popjes is een half ingestorte woning in een door oorlog verwoeste stad.
Het huis waar Marko, Pavle en Bruno wonen.
Je hoofdpersonen zijn drie vrienden die elke dag moeten vechten voor hun leven: ze moeten ergens eten zien te halen, en materialen om vuurtjes te kunnen stoken en een radio te bouwen. En wapens, want iederéén is dus ’s nachts op strooptocht, dus je spullen zijn niet veilig als je ze niet bewaakt.
Een uitzichtloze situatie: de jongens hebben honger, dus de strooptochten gaan slecht, dus het lukt ze niet om wapens te stelen, dus alles dat ze wél weten te bemachtigen wordt prompt door andere scharrelaars afgepakt.
Ik moest huilen van This War of Mine.
Niet omdat Marko doodgeschoten werd tijdens een strooptocht omdat hij probeerde een meisje te redden dat bijna werd verkracht door een of andere wreedaard. Ja, daar werd ik ook droevig van. De huisgenoten trouwens ook.
Hij probeerde alleen maar iets goeds te doen.
Nee, ik kon een enkele traan niet tegenhouden op het moment dat mijn andere twee hoofdpersonen bijna stierven van de honger en ik moest beslissen of ik een ouder, ongewapend echtpaar van hun eten wilde beroven. Ik wilde het niet. Bruno en Pavle hadden honger. De oude man smeekte me om hun eten niet mee te nemen.
“I beg you, don’t take the food, we have so little.” Shit. Een ongewapende, oude man. Maar ik heb ook honger. Wat nu?
Het is natuurlijk allemaal maar een spel. Maar al deze situaties zijn in het echt voorgekomen. Ik ken ze inmiddels vrij goed omdat ik erover schrijf, maar ook omdat ik twee maanden geleden in Bosnië was en de ruïnes in Mostar en Sarajevo zag en de verhalen hoorde over klasgenoten die tot een andere bevolkingsgroep bleken te behoren en dus opeens voor je deur stonden met een mitrailleur.
This War of Mine is een heftige game, die je zeker niet moet spelen als je behoefte hebt aan licht vermaak. Er zitten veel kanten aan het spel: je kunt met verschillende personages spelen en je kunt – als dat lukt – je huis inrichten door bedden te bouwen van sloophout, met een zelfgemaakt fornuis dat ook als kachel kan dienen, en een goed gevulde medicijnkast. Maar de kans is groter dat dat je níet lukt. Is dat erg? Nee. This War of Mine is niet een spel om te winnen, maar om te beleven.
War is not a choice, is het motto van de game. Het spelen van deze game is wél een keuze, en eentje die absoluut aan te raden is.
Kopen? This War of Mine, €18,99 op Steam.
UPDATE 16 maart 2016: This War of Mine voor iPad/iPhone is tijdelijk maar €3,99.
Bijna een jaar geleden stopte ik tien dollar in Elegy for a Dead World: a Game about Writing Fiction. Het feit dat ik nu pas een stukje schrijf over de game, is geheel mijn schuld, want de makers van Elegy hebben zich netjes aan hun belofte gehouden en een paar maanden na de succesvolle Kickstarter-campagne een complete game afgeleverd.
En wat een game. De karakteristieke stijl – half abstract, half kleurrijke sci-fi – komt overal in terug, vanaf het keuzemenu aan het begin van de game.
De opzet van de game is zo simpel dat het de definitie van ‘game’ aardig oprekt. Je bent een astronaut en je probeert je logboek te vullen terwijl je rond door een wonderlijke buitenaardse wereld loopt. In de basis is Elegy eigenlijk een platformgame: je loopt aan de linkerkant een scherm binnen, waarop je kunt rondlopen en vliegen, tot op het punt dat je bij een schrijfprompt komt. Op dat moment heb je een simpele taak: fill the blanks. Geen antwoord is goed of fout. En als je klaar bent, loop je weer verder en krijg je een volgende scène voor je neus. Elk level bestaat uit een stuk of wat scènes.
Ben je op een planeet met vreemde wezens? Of op een post-apocalyptische aarde? Waarom kom je niemand tegen? Waar kom je eigenlijk vandaan en wie ben je als hoofdpersoon? Nogmaals: alle antwoorden zijn goed. Dat is waar de game om gaat: zelf de antwoorden verzinnen. Elegy is specifiek ontworpen als hulpmiddel voor creatief schrijven. De spectaculaire tekeningen zijn voor zoveel verschillende interpretaties vatbaar dat je grotendeels een eigen draai kunt geven aan het verhaal.
De prompts variëren van heel specifiek en beperkend tot compleet vrij. In de meest vrije opzet krijg je alleen de tekeningen voorgeschoteld, maar mag je van nul tot eind je eigen verhaal verzinnen. Omdat het ook mogelijk is om zelf een schrijfprompt te maken én te uploaden, kun je er werkelijk van alles mee doen, ook met andermans prompts. Zo kun je de game ook educatief inzetten.
Elegy doet wat het moet doen, maar werkte voor mij toch niet inspirerend genoeg. Na één of twee zinnen per scherm was ik wel weer klaar, waardoor ik steeds aan het einde van een level alleen maar een heel kort verhaaltje had. Alsnog is het een leuke schrijfstarter bij gebrek aan inspiratie of als korte vingeroefening. Als je graag schrijft vanuit een vast kader en snel geïnspireerd raakt door visuele input, is Elegy absoluut iets voor jou.