Tussen Bitch en Bambi

Ik heb “Tussen Bitch en Bambi” nog niet gezien, maar op Recensiekoning staat (zoals gewoonlijk) een tamelijk briljante recensie van de documentaire, die gaat over ‘vijf vrouwen die dagelijks met een dilemma te maken hebben in de zoektocht naar wat hen gelukkig maakt: carrière, liefde of allebei.’

Jaaaaa, bingo, daar hebben we ‘m weer: de oeroude schijntegenstelling tussen de vrouw die succesvol is en de vrouw die sexy/lief/mooi/echtgenote/moeder is. En ja, dan krijg je dus zo’n vrouw die over haar zoektocht naar een leuke man zegt: “Ik snap ook wel dat het heel intimiderend is, ik ben zelfstandig en ik heb een leuke baan.”

Zonder op te willen scheppen vraag ik me dan toch een beetje af hoe het mij met mijn handicaps (hoogbegaafd, gepromoveerd, leuke baan) dan gelukt is om zo’n leuke vriend te vinden. (Oja, maar die stamt nog van vóór die doctorstitel en die leuke baan. Misschien was ik – zucht van opluchting – nog net op tijd om zo’n jongen aan de haak te slaan.)

Goed. Misschien heb ik het helemaal mis natuurlijk, want ik heb de documentaire nog niet gezien. Lang leve Uitzending Gemist, daar staat ‘ie gewoon op. Ik ga me eens even lekker ergeren.

Moet de vrouwelijke nerd zich extra bewijzen?

Joe Peacock schrijft op CNN een relaas tegen de vrouw die net doet alsof ze nerd is om (aandacht van) mannen te kunnen scoren. Peacock introduceert hiervoor de prachtige term “6 of 9”:

They’re a “6” in the “real world”, but when they put on a Batman shirt and head to the local fandom convention du jour, they instantly become a “9”.

In de kern is het een goed artikel en ik vind het top van Peacock dat hij deze nep-nerds ontmaskert. Toch ik heb één bezwaar. Dit artikel focust weer op de verschillen tussen mannen en vrouwen. Waarom liggen knappe nerdmannen niet onder vuur? Waarom zou je juist als vrouw je nerdheid extra moeten bewijzen? Moet de aspirant-nerdvrouw voortaan een soort nerd-examen afleggen? Binnen 10 minuten de eerste drie levels van Super Mario uitspelen, het RAM in je computer vervangen en een bewijs voor de stelling van Pythagoras opschrijven?

Peacock maakt het nog een tandje erger als hij dit soort vrouwen vergelijkt met zielige dertienjarige jongetjes die vrouwen lastigvallen en uitschelden op XBox Live. Dat lijkt me nergens voor nodig. Volgens mij kun je een veel makkelijkere vergelijking maken: vrouwen die de geekwereld gebruiken om zich als alfa-vrouwtje te presenteren kun je supergoed vergelijken met – ja hoor, komt ‘ie – mannen die de geekwereld gebruiken om zich als alfa-mannetje te presenteren. Was dat nou zo moeilijk? Brogrammers bijvoorbeeld: de jocks van de middelbare school die zich drinkend en neukend door de tech-wereld bewegen en daarbij zowel introverte als vrouweljke nerds schofferen.

Tot slot: zonder vraag geen aanbod. De “6 of 9” zou niet bestaan zonder de (veelal mannelijke) nerd die altijd en immer staat te kwijlen over Slave Leia’s, Lara Crofts en andere overdreven geseksualiseerde vrouwelijke karakters in de nerdwereld. Maar daarover later meer.

De paradox van de vrouwelijke nerd

Ik ben een nerd. Zo een die uren, zo niet dagen, bezig is met uitzoeken welke superfancy nieuwe harde schijf ze zal kopen om in haar laptop te zetten. (Het is deze très awesome hybride HDD/SSD geworden.) (Sorry, ik zocht nog een gelegenheid om daarover op te kunnen scheppen.)

Maar ik ben ook een vrouw. Zo een die uren, zo niet dagen, bezig is met uitzoeken van nieuwe schoenen. (En die als een blok valt voor zo’n $#^&@* sale die me zeker twee uur van mijn leven en enkele honderden euro’s heeft gekost.)

Toch denken veel mensen, vrouwen met name, dat die combinatie niet mogelijk is. De vrouw die van nerddingen én van vrouwendingen houdt. En dat komt van beide kanten.

Veel vrouwen die zichzelf nerd noemen hebben om de een of andere reden een probleem met rokjes, hakken en lingerie. Voor feministen geldt hetzelfde. Ik vind dat gek. Ik hou juist heel erg van het feit dat ik vrouw ben! En dat wil ik dus ook laten zien. Dus ja: benen, decolletés, oorbellen. Dat is niet om mannen te pleasen – als dat het doel was kon ik die kleren beter helemaal laten zitten – dat is om mij te pleasen. En waarom niet? Ben ik minder slim als ik op naaldhakken loop? Kan ik mijn nieuwe harde schijf niet in mijn laptop inbouwen als ik een jurkje aan heb?

Daarmee verraadt de feminist juist zichzelf: als ik in de ogen van een feminist alleen succesvol kan zijn met een broekpak, platte schoenen en een opgeschoren kapsel, wat zegt dat dan over haar beeld van de vrouw? HA!

Andersom bestaat er in de ogen van de vrouwelijke vrouw ook een gek vooroordeel: de echte dame stelt zich hulpeloos op. De damsel in distress. Mag geen zware dingen tillen. Mag geen verstand hebben van techniek. Mag niet van auto’s en voetbal houden. Mag vooral niet slimmer zijn dan mannen. Wat is dat nu weer voor raar ideaalbeeld? Waarom geef je je eigen vrijheid op? Als ik zin heb om computergames te spelen en voetbal te kijken en zelf mijn koffer te dragen, wie heeft dan het recht om mij daarvan te weerhouden?

Vrouwelijke gamers, ze bestaan echt!

Gamer en gamejournalist Katie WIlliams vertelt over haar belevenissen op gamebeurs E3.

I wanted to accurately write about the games that I saw; instead, it was too often assumed from the outset that I would not be able to do this as a woman, and PR representatives took it to task to feed me condescension-laced spoonfuls of their games, lest my apparent black hole of knowledge sucked their product into the empty deadness of inaccurate, female-penned games journalism.

Lees het hele artikel op Kotaku.

Het trieste is, ik zou een hele blog kunnen vullen met dit soort artikelen. Dit soort gebeurtenissen zijn aan de orde van de dag. Waarom nou toch?

Wat zijn bronies en waarom lijken ze op ladygeeks?

Sinds er een nieuwe My Little Pony-serie wordt uitgezonden in de VS, zijn steeds meer  volwassen mannen fan van de serie. Huh? Is dat niet gek? Zijn het allemaal weird-ass pedo’s ofzo? Nee! Het zijn normale mannen die de boodschap van de serie (vriendschap voor alles!) oprecht kunnen waarderen.

Mensen reageren raar op bronies omdat ze niet passen binnen de stereotype gender-rollen van deze tijd (mannen houden van auto’s en voetbal). En zo lijken bronies opeens meer op vrouwelijke nerds dan je op het eerste gezicht zou denken.

Als bewijs dat bronies echt bestaan, en in groten getale ook nog: er is via Kickstarter bijna $350.000 verzameld voor een documentaire over BronyCon, een grote brony-bijeenkomst.

Hoe je sterke vrouwelijke karakters schrijft

Stripboekenschrijver Greg Rucka legt uit waarom hij zoveel goede sterke vrouwelijke karakters schrijft. En vooral ook, waarom dat bij veel mannelijke schrijvers zo erg mis gaat. Prachtig artikel!

Gender isn’t simply a biological trait; it’s a societal one. The female experience is different from that of the male, and if, as a male writer, you cannot accept that basic premise, then you will never, ever, be able to write women well. A man walking alone through Midtown Manhattan at three in the morning may have concerns for his safety, but I promise you, it’s a very different experience for a woman taking the same walk, and it’s different again for a man wearing a dress. Think about it. That’s a societal factor, and it’s a gendered one, and this is not and can not be subject to debate. If you’re looking to argue that sexism is a thing of the past, that the world is gender-blind, you’re not only wrong, you’re lying to yourself.

Lees het hele artikel op io9.

Rails Girls Amsterdam

Rails Girls komt naar Nederland! Rails Girls is een programmeerworkshop voor meisjes, vrouwen, dames en ladies van alle leeftijden. Toegankelijk voor iedereen, dus ook als je nog nooit van je leven iets geprogrammeerd hebt.

Zo’n dag is ontzettend belangrijk. Niet iedereen hoeft meteen full-time programmeur te worden, maar een beetje weten hoe programmeren werkt is net zo belangrijk als een beetje leren fietsenmaken (een band plakken), een beetje leren loodgieteren (een lekke kraan repareren) en een beetje leren electriciënnen (een stop vervangen).

Dus. Geef je op. Er is geen enkele reden om het niet te doen!

Meisjesnerds kweken met Roominate

Roominate is een kick-ass Kickstarter project, van meisjesnerds, voor meisjesnerds. Ik kan er van alles over zeggen, maar kijk even de video:

Dit is een van de dingen die ik heel belangrijk vind: meisjes duidelijk maken dat techniek niet stom, saai of alleen voor jongens is. Op de een of andere manier is dat bij mij vroeger goed gegaan, met computerspelletjes en toffe tekeningen maken met Logo enzo. Maar bij veel meisjes is dat niet zo. En dat is zonde.

Wat een awesome project. Draag je steentje bij via Kickstarter.

Straight White Male: The Lowest Difficulty Setting There Is

Als heteroseksuele blanke man is het soms lastig om te zien welk effect je geslacht, huidskleur en geaardheid hebben op hoe makkelijk of moeilijk je leven is. John Scalzi maakt een briljante move door games te gebruiken als vergelijking:

Imagine life here in the US — or indeed, pretty much anywhere in the Western world — is a massive role playing game, like World of Warcraft except appallingly mundane, where most quests involve the acquisition of money, cell phones and donuts, although not always at the same time. Let’s call it The Real World. You have installed The Real World on your computer and are about to start playing, but first you go to the settings tab to bind your keys, fiddle with your defaults, and choose the difficulty setting for the game. Got it?

Okay: In the role playing game known as The Real World, “Straight White Male” is the lowest difficulty setting there is.

Bron: Straight White Male: The Lowest Difficulty Setting There Is

Je moeilijkheidslevel bepaalt niet voor de volle 100% hoe moeilijk je leven is. Je krijgt ook een aantal character points, willekeurig verdeeld over een aantal eigenschappen die we allemaal wel kennen van RPG’s: intelligentie, charisma, handigheid, kracht, etcetera. Het leven is dus niet voor iedereen met moeilijkheidslevel ‘heteroseksuele blanke man’ even moeilijk of makkelijk.

Toch heeft je moeilijkheidslevel wel degelijk effect, op allerlei challenges en de resultaten daarvan. Het lijkt oneerlijk, maar op moeilijkheidslevel ‘vrouw’ verdien je over het algemeen minder muntjes met je challenges (gemiddeld 19% minder). En het is niet onmogelijk om de challenge ‘directeur worden van een multinational’ uit te spelen, maar wel een stuk moeilijker.

Met het moeilijkheidslevel ‘homo’ zijn weer andere gevolgen verbonden. Je moet je vaker verdedigen tegen monsters die je fysiek of verbaal aanvallen en in veel landen is de bonusbadge ’trouwen’ niet beschikbaar.

Moeilijkheidslevel ‘allochtoon’? Voor die spelers is de challenge ‘solliciteren’ een stuk moeilijker. En er is een witbehaard supermonster dat constant probeert te voorkomen dat je het spel uitspeelt.

Nog een mooie: op moeilijkheidslevel ‘vrouw’ krijg je elke maand een extra challenge waarin je je een paar dagen staande moet houden terwijl je baarmoeder probeert je humeur en je gesteldheid te saboteren.

Wat een prachtige manier om hierover na te denken. Meer leuke voorbeelden?