Jaaaaaa na een jaartje overgeslagen te hebben is het nu toch weer tijd voor de vaste bubbels-en-bingo-activiteit: het Songfestivalbingo van Lady Geek! We beginnen even met de soundtrack voor deze blogpost:
Zo. Songfestivalbingo dus. Om het leukste muzikale evenement van het jaar des te gezelliger en absurdistischer te maken. Uiteraard heb ik voor jullie weer een nóg leukere versie gemaakt dan eerder, met feestelijke nieuwe items als ‘bejaarden/kinderen op podium’, ‘artiest straalt tegenzin uit’, ‘hoedje’ en ‘regenboog’. Terechte toevoegingen? We gaan het zien!
Vrijdag was ik op een gaaf nerdfeestje met bliepjes: EINDBAAS 19½. Voor de kenner misschien niets nieuws, voor anderen behoeft dit wellicht wat uitleg: EINDBAAS doet in chiptunes-feestjes met muziek die live op Gameboys en andere computers gemaakt wordt. Kan je daarop dansen? Ja, daar kan je zeker op dansen. Kijk maar naar dit filmpje van een eerdere EINDBAAS, alweer vijf jaar geleden:
EINDBAAS is ooit begonnen in de Utrechtse ACU en daarna groter gegroeid naar EKKO en zelfs Melkweg, maar was nu weer even terug op zijn oorspronkelijke stek voor de bijna-twintigste superdeluxe pre-jubileum “back to the roots”-editie. Ik had me dus compleet in geek style opgedoft in galaxy-legging, pacman-shirt en space invaders-ketting, en heb me de hele avond met een clubje vrienden en bekenden gewenteld in snoeiharde bliepjes.
Hoe zag dat eruit? Nou, ongeveer zo:
Artist at work.
De instrumenten.
Meer lasers!
Handjes in de lucht!
Hoogtepunt van de avond: herkend worden door een Lady Geek-fan. (Als je dit leest: hoi!)
De échte twintigste editie van EINDBAAS komt er nog aan. Ik ben er sowieso bij. Jullie ook?
Lana en ik hebben eindelijk een naam voor ons ukelele-duo: Robots & Lipstick. Voor de gelegenheid hebben we – in één take! – een ietwat aangepaste versie van Santa Baby opgenomen, waar we duidelijk vertellen wat wij het liefst voor kerst zouden willen…
Sinds deze maand ben ik radiocolumnist op 3voor12/Utrecht Radio. Elke eerste dinsdag van de maand kun je luisteren naar mijn overdenkingen op het gebied van muziek, techniek en wetenschap. Deze maand: seks, drugs en rock ’n roll, en waarom die drie dingen meer op elkaar lijken dan je op het eerste gezicht zou denken.
Deze aflevering van 3voor12/Utrecht Radio is via onderstaande radiospeler te luisteren. Het hele programma is interessant, maar als je direct naar mijn column wilt, spoel dan met gezwinde spoed naar 46:55.
Tip voor een originele kerstgroet: vergeet kerstkaarten, neem een liedje op! Uw enige echte Lady Geek kroop achter de microfoon (nouja, de laptop) en dit is het resultaat:
En de bloopers, want zo makkelijk blijkt het nog niet om een liedje op te nemen:
Je had ‘m misschien al gezien: de cover van David Bowie’s Space Oddity door ruimtevaarder Chris Hadfield. (Die snor, mensen, die snor!)
Zo’n ruimte-cover is niet bepaald triviaal. Hoe duur is zo’n videoclip eigenlijk om te maken? Dat zocht XKCD uit:
At a total lifetime cost in the neighborhood of $150 billion, the International Space Station is one of the world’s most expensive megaprojects. (The exact cost is hard to pin down, since the countries contributing don’t all handle their finances the same way.)
By comparison, the most expensive music videos have production budgets in the range of a few million dollars. If Commander Hadfield’s video gets the ISS’s entire $150 billion price tag, then it must be tens of thousands of times more expensive than the runner-up, right?
Not so fast.
The Economist zocht op zijn beurt uit hoe je in zo’n geval eigenlijk de rechtenkwestie regelt. Als je je niet in een land op aarde bevindt, welke copyright-regels moet je dan aanhouden? Dat is op zich nog wel te overzien, maar het was een stuk ingewikkelder geworden als Hadfield het nummer live had uitgevoerd en uitgezonden:
the space station consists of multiple modules and other pieces (called “elements”) under the registration of the United States, the European Space Agency (ESA) consortium, Russia and Japan. The agreement governing the ISS makes it clear (in Article 5) that the applicable laws, including those governing IP rights, depend on which part of it an astronaut is in.
If an astronaut were to travel to the Moon, an asteroid or Mars on a privately funded spacecraft, the situation would become knottier still, because the United Nations Outer Space Treaty of 1967 applies to countries, not companies or private individuals. Lees verder →
Toen ik klein was, componeerde ik voor mijn pianoles wel eens liedjes. Helaas was dat niet van lange duur: ik realiseerde me al snel dat er een eindige hoeveelheid mogelijke melodieën is en dat er al eeuwenlang muziek gecomponeerd is. Het leek me daarom vrij onwaarschijnlijk dat ik ooit een écht nieuwe, originele melodie zou componeren die nog nooit eerder was geschreven. Dus wat heeft het dan voor zin?
Jammer, want eigenlijk heb ik de hoeveelheid mogelijke muziek schromelijk onderschat. In dit filmpje onderzoekt Michael van Vsauce of de muziek ooit op zal zijn (spoiler: niet echt), en duikt vervolgens nog even wat dieper in de kwestie: waarom lijkt zoveel muziek zo op elkaar? Er is belachelijk veel gekopieerd, zowel in tekst en ritme als in melodie en akkoorden.
Eigenlijk is het dus zonde dat ik het componeren al vroeg heb opgegeven. Die angst voor onoriginaliteit heeft zelfs de groten als Elvis en Simon & Garfunkel niet tegengehouden.
