Review + winactie: Hidden Figures

Hidden Figures

Zelfs ik, als nerdy feminist, wist tot voor kort niet dat de eerste Amerikaanse maanlanding mede mogelijk is gemaakt door zwarte vrouwen. Het boek Hidden Figures vertelt het verhaal van die vrouwen, en concentreert zich vooral op drie van hen: Katherine Johnson, Dorothy Vaughan en Mary Jackson. Het boek van Margot Lee Shetterly ligt al een paar maanden in de winkel, en de bijbehorende film is sinds vandaag ook in Nederlandse bioscopen te bekijken.

Ik heb nog niet de kans gehad om de film te zien, maar afgaand uit alles wat ik erover heb gezien en gelezen, staat hij nu al hoog op de lijst om mijn favoriete film van 2017 te worden. Het boek waarop de film is gebaseerd heb ik al wel gelezen, met – dit klinkt tegenstrijdig – veel interesse én veel moeite. Lees verder

Ik wil wonen in het Science Museum, deel 1: ruimtevaart

Zoals je wellicht al eerder las, was ik in Londen en deed ik daar best een boel nerdy dingen. Het leukste nerdy ding was mijn bezoek aan het Science Museum! Een klein fotoverslagje in twee delen, want voor één blogpost was er ruimschoots te veel.

Kom, we beginnen even met de ruimtevaart: bij binnenkomst in het Science Museum loop je immers meteen tegen de tentoonstelling Exploring Space aan.

IMG_6203

Het eerste dat opvalt is deze GIGANTISCHE raket tegen het plafond. Mijn nerdy hartje gaat hiervan al sneller kloppen. Zo gaaf!

Apollo 11 Eagle

Het ziet er niet uit als een adelaar, maar het is er wel een: die van ‘The Eagle has landed’, het apparaat waarmee Neil Armstrong en zijn maten op de maan landden. De maanlander van Apollo 11 dus. Niet de echte, wel een full-sized replica.

IMG_6204

Natuurlijk is er ook een bijbehorend ruimtepak.

IMG_6133

Ruimtedingetjes!

IMG_6137

De mensen van het Science Museum hebben humor: de USS Enterprise, compleet met bordje met bloedserieuze uitleg.

IMG_6142

Ha, de commandomodule van Apollo 10!

IMG_6205

Zijn het Daleks? Nee, gewoon raketmotors.

Tot zover een kleine greep uit de vele ruimte-gerelateerde objecten in Exploring Space. Ik dacht dat het hiermee wel weer uit met de pret was qua ruimtevaart, maar nee: in een andere hoek van het museum vond ik de tentoonstelling Cosmos & Culture.

IMG_6186

Met o.a. dit spel dat DIRECT op mijn verlanglijstje gaat.

IMG_6185

Een robot! En science fiction-boeken!

IMG_6184

Die rechter is een originele editie van Philosophiae Naturalis Principia Mathematica van Isaac Newton.

Helaas moet ik de tentoonstelling Cosmonauts: Birth of the Space Age net missen, want die opent volgende week pas.

IMG_6182

Wel alvast een mooi voorproefje. Meer voorproefjes zijn te vinden op de Science Museum blog.

Het Science Museum bleef me maar verbazen: dit is nog maar de helft van alle gave dingen die ik zag. Morgen vind je hier een fotoverslag van de andere helft!

Lady Geek kijkt: Interstellar

A ringed spacecraft, revolves around a wormhole, here depicted as a reflective sphere.

Interstellar film poster; licensed under Fair use via Wikipedia.

Als laatste ter wereld ongeveer heb ik gisteren eindelijk Interstellar gezien. Als liefhebber van ruimtevaart en science fiction kon ik ‘m natuurlijk niet missen, maar zoals altijd met blockbusters is het toch een beetje spannend: is hij een beetje belachelijk, of heel belachelijk?

Vooropgesteld: Interstellar is een mooie film. ‘Mooi’ als in ‘mooi om naar te kijken en luisteren’, vooral. En ja, natuurlijk moest ik op een paar punten een traantje wegpinken, want zo ben ik nou eenmaal. Maar op bepaalde punten moest ik hardop lachen van de clichématigheid. Zonder enige spoilers te willen geven: op een gegeven moment wordt er vrij letterlijk gezegd: “we’re gonna save the world with love.”

Lees verder

Bowlen met een astronaut – voor de wetenschap!

Een paar weken geleden ging ik bowlen met astronaut André Kuipers. Gewoon, omdat het kon. Leuk! Zou je denken. Maar het was pijnlijker dan verwacht. Bowlen voor de wetenschap is geen pretje. Woensdagavond komen we op tv, hier zie je alvast de super special secret foto-preview. Lees verder

Lady Geek kijkt: Barbarella (1968)

Ik heb een zwak voor die prachtige 1960’s space age stijl, met veel zilver en felle kleuren en onbeholpen special effects van het niveau van Thunderbirds. En zo komt een mens al snel terecht bij Barbarella, de legendarische cultfilm uit 1968.

Barbarella heeft weinig om het lijf. En dat bedoel ik op meerdere manieren: aan het plot van de film hoef je niet veel woorden vuil te maken, en titelkarakter Barbarella grijpt elke mogelijke reden aan om te wisselen tussen haar futuristische outfits (die er over het algemeen min of meer uitzien als een bikini met laarzen) of gewoon haar kleren uit te trekken.

Lees verder

Cadeaus voor uw Lady en/of Geek

cadeauHet is weer bijna december, de cadeau-maand van het jaar. Of je nu Sinterklaas, Kerst, Sinterkerst, Oud & Nieuw, Thanksgiving, Kerstgiving of een andere feestdag viert met cadeaus en gezelligheid, een paar tips voor de lady en/of geek in je leven zijn nooit overbodig.

Mode-items voor de stijlvolle nerd:

Fijn voor in de donkere dagen:

Voor de nerd die van drank en/of koffie houdt:

Voor de knutselnerd:

Voor de nerd die van spelletjes en/of puzzels houdt:

Voor de vakidioot:

De categorie ‘overig’:

‘Hey, Earth! It’s Philae. I got you a comet.’

Wie Philae en zijn tochtje naar Mars gemist heeft, heeft misschien onder een steen geslapen. (Ha! Snap je ‘m? Steen? Omdat Philae stenen gaat onderzoeken op een komeet? …ok, ok, laat maar.)

De korte samenvatting: Rosetta is een ruimtevaartuig, deze keer eens niet van NASA maar onze eigenste echte European Space Agency (ESA), dat ruim tien jaar geleden is gelanceerd en sinds die tijd via een paar zwiepjes langs de aarde en Mars richting een komeet is gevlogen. (Ik noem het zwiepjes, maar in technische termen heet het ‘gravity assist’: jezelf de ruimte in zwiepen met behulp van de zwaartekracht van een planeet. Best een geniaal systeem.)

Na die zwiepjes is Rosetta een paar jaar in winterslaap gedoken om energie te sparen, en afgelopen januari wakker geworden om komeetlander Philae af te droppen bij zijn bestemming. Philae is een mobiel ruimtelab dat eens goed gaat kijken naar, eh, om precies te zijn:
Lees verder

NASA’s onbemande raket ontploft

En dit is dus waarom zo’n control center niet direct naast het lanceerterrein zit:

Er zijn gelukkig geen slachtoffers gevallen (behalve geld en tijd), aldus Orbital Sciences, het bedrijf dat de raketlancering voor NASA uitvoerde:

‘Shortly after lift-off from the Mid-Atlantic Regional Spaceport Pad 0A at 6:22 p.m. (EDT), the vehicle suffered a catastrophic failure. According to NASA’s emergency operations officials, there were no casualties and property damage was limited to the south end of Wallops Island.’

Dit amateurfilmpje is een mooie illustratie van het feit dat licht een stuk sneller is dan geluid: ‘Oh god, it’s gonna be loud! It’s gonna be loud! […] Holy mackarel!’

Alle ruimtegekheid op een stokje

Je had ‘m misschien al gezien: de cover van David Bowie’s Space Oddity door ruimtevaarder Chris Hadfield. (Die snor, mensen, die snor!)

Zo’n ruimte-cover is niet bepaald triviaal. Hoe duur is zo’n videoclip eigenlijk om te maken? Dat zocht XKCD uit:

At a total lifetime cost in the neighborhood of $150 billion, the International Space Station is one of the world’s most expensive megaprojects. (The exact cost is hard to pin down, since the countries contributing don’t all handle their finances the same way.)

By comparison, the most expensive music videos have production budgets in the range of a few million dollars. If Commander Hadfield’s video gets the ISS’s entire $150 billion price tag, then it must be tens of thousands of times more expensive than the runner-up, right?

Not so fast.

The Economist zocht op zijn beurt uit hoe je in zo’n geval eigenlijk de rechtenkwestie regelt. Als je je niet in een land op aarde bevindt, welke copyright-regels moet je dan aanhouden? Dat is op zich nog wel te overzien, maar het was een stuk ingewikkelder geworden als Hadfield het nummer live had uitgevoerd en uitgezonden:

the space station consists of multiple modules and other pieces (called “elements”) under the registration of the United States, the European Space Agency (ESA) consortium, Russia and Japan. The agreement governing the ISS makes it clear (in Article 5) that the applicable laws, including those governing IP rights, depend on which part of it an astronaut is in.

En stel je voor dat astronauten op de maan Happy Birthday To You zingen? Probleem!

If an astronaut were to travel to the Moon, an asteroid or Mars on a privately funded spacecraft, the situation would become knottier still, because the United Nations Outer Space Treaty of 1967 applies to countries, not companies or private individuals. Lees verder

Over de nieuwsgierigheid van Curiosity

De meest recente Mars-missie van NASA is een ongekend succes (en zo nu en dan bron van hilariteit). Maar wat ik me nog niet zo erg had gerealiseerd is dat Curiosity een project is met twee even belangrijke onderdelen: niet alleen wat je doet op zo’n planeet (tekenen van leven zoeken, enz.) maar ook hoe je er komt. En dat is nog niet zo makkelijk, vertelt The New Yorker:

“It’s a self-eating watermelon of despair.”

Eh, wat? Ja, dat staat echt in het artikel. Hoe dan ook, het was dus écht spannend. Hoe spannend het eigenlijk was, realiseer ik me pas tijdens het lezen van dit artikel.

On a screen behind the lectern at the briefing, Doug McCuistion, the director of the Mars program, projected a poster with a halftime score on it: Mars 24, Earth 15. Of the thirty-nine spacecraft sent before Curiosity, less than forty per cent had reached the planet. “Mars is hard,” he said.

Zevenduizend wetenschappers en jaren werk, dat is wat het kostte om Curiosity op Mars te krijgen. En op elk moment kon het fout gaan. Veel onderdelen van het project waren niet echt fatsoenlijk te testen. Want hoe simuleer je de omstandigheden op Mars tijdens zo’n landing? Mars, met zijn halfslachtige zwaartekracht en dampkring, onvoorspelbare stormen en temperatuurverschillen van soms wel 15 °C in een paar meter? De bizarre landingsconstructie Sky Crane is alleen maar in een computersimulatie getest, nooit in het echt. De nauwkeurigheid van de missie is alsof je de bull’s eye op een dartboard wil raken met een worp vanaf 6000 meter afstand.

The New Yorker beschrijft erg goed hoe spannend het eigenlijk was. Leuk om te lezen. En omdat een filmpje meer zegt dan een miljoen woorden (vrij naar het bekende citaat), hierbij twee illustraties bij het artikel. Lees verder