Denkend aan Schier
zie ik grijze konijnen
rap door oneindig
grasland gaan,
rijen onstuimig
stuivende duinen
als zachte heuvels
aan den einder staan;
en langs de oneindige
Badweg verzonken
poppige huisjes
van dorp tot aan strand,
bunkers, het baken,
twee hoge torens,
berken en iepen
in een grootsch verband.
de zee ligt er ver
en de rust wordt er nimmer
door autogetoeter
of scooters verstoord
maar door alle bewoners
wordt de stem van toeristen
met hun eeuwige fietsen
gevreesd en gehoord.
(vrij naar Hendrik Marsman)
