Ik hou wel van Luigi, de grotere, groene broer van Mario. Hij is de underdog, zelfs zo erg dat Mario en Luigi samen de Mario Bros heten, wat natuurlijk gek is, want heten ze soms Mario van hun achternaam, en zo ja, wat voor ouders geven hun kind dezelfde voornaam als hun achternaam?
Hoe dan ook, Luigi is een een gek verschijnsel, iemand van wie we niet zoveel weten, maar in Ennuigi komen we voor het eerst de donkere kant van Luigi tegen. Ennuigi is een gekke game, als je het überhaupt een game kunt noemen. Luigi blijkt een melancholieke kettingroker te zijn, die eigenlijk best een hoop ethische twijfels heeft over het “werk” dat hij samen met zijn broer doet.
Ken je QWOP nog? Dat spelletje van het type “simpel idee, moeilijk om te winnen”? Dat spelletje dat op heel even zo beroemd was dat mensen zich als QWOP verkleedden met Halloween?
Dat dus. Het slechte nieuws is dat je QWOP waarschijnlijk nog steeds niet kan winnen, het goede nieuws is dat er een nieuw soort QWOP is: Wobble Yoga.
Laat ik meteen maar even verklappen: ik was niet zo’n held in Wobble Yoga. Idee van het spel is dat je – ongeveer net als in QWOP – met verschillende toetsen op véél te gedetailleerd niveau je game character bestuurt. In Wobble Yoga moet je dan in een yoga-pose terechtkomen. En dat is is nog moeilijker dan in het echt.
Zo ziet dat er ongeveer uit, bij mij dan in ieder geval:
Wobble Yoga is hilarisch, maar lastig. Maar in tegenstelling tot QWOP is het wel te winnen: uiteindelijk is het gewoon een kwestie van doorzettingsvermogen. Op mijn tandvlees heb ik het uiteindelijk toch gehaald. Kijk!
Tussen het namenbattle-geweld door, even iets heel anders. Dit filmpje is namelijk héél erg Lady Geek – even puntsgewijs:
Stephen Hawking die in zijn vrije tijd kattenfilmpjes kijkt, wat me sowieso vrij realistisch lijkt;
Paul Rudd, die sinds Clueless érg goed opgedroogd is;
allerlei droge grappen (“5pm GMT.” “GMT, what does GMT mean, is that like LOL or something?”);
en dan iets wat er erg gaaf uitziet: quantumschaken.
Er doen geruchten de ronde dat dit fimpje een aankondiging zou moeten zijn voor een Kickstartercampagne voor het quantumschaakprogramma, maar dat wordt in het filmpje zelf dan weer helemaal niet genoemd. Het schijnt dat we hier volgende week meer over horen, maar hoe of wat is dan weer onbekend. Ik vind het maar ingewikkeld. (Beetje net als quantummechanica zelf. Ha!)
En áls het dan ook daadwerkelijk gaat gebeuren: wie mag ik als eerste uitdagen voor een potje quantumschaak?
(Stephen Hawking en Paul Rudd, als jullie dit lezen: THE GAME IS ON.)
Overleven is je enige doel en je enige taak in This War of Mine.
Eigenlijk is het een soort The Sims, maar dan de naarste variant die je je kunt verzinnen. Je huisje met popjes is een half ingestorte woning in een door oorlog verwoeste stad.
Het huis waar Marko, Pavle en Bruno wonen.
Je hoofdpersonen zijn drie vrienden die elke dag moeten vechten voor hun leven: ze moeten ergens eten zien te halen, en materialen om vuurtjes te kunnen stoken en een radio te bouwen. En wapens, want iederéén is dus ’s nachts op strooptocht, dus je spullen zijn niet veilig als je ze niet bewaakt.
Een uitzichtloze situatie: de jongens hebben honger, dus de strooptochten gaan slecht, dus het lukt ze niet om wapens te stelen, dus alles dat ze wél weten te bemachtigen wordt prompt door andere scharrelaars afgepakt.
Ik moest huilen van This War of Mine.
Niet omdat Marko doodgeschoten werd tijdens een strooptocht omdat hij probeerde een meisje te redden dat bijna werd verkracht door een of andere wreedaard. Ja, daar werd ik ook droevig van. De huisgenoten trouwens ook.
Hij probeerde alleen maar iets goeds te doen.
Nee, ik kon een enkele traan niet tegenhouden op het moment dat mijn andere twee hoofdpersonen bijna stierven van de honger en ik moest beslissen of ik een ouder, ongewapend echtpaar van hun eten wilde beroven. Ik wilde het niet. Bruno en Pavle hadden honger. De oude man smeekte me om hun eten niet mee te nemen.
“I beg you, don’t take the food, we have so little.” Shit. Een ongewapende, oude man. Maar ik heb ook honger. Wat nu?
Het is natuurlijk allemaal maar een spel. Maar al deze situaties zijn in het echt voorgekomen. Ik ken ze inmiddels vrij goed omdat ik erover schrijf, maar ook omdat ik twee maanden geleden in Bosnië was en de ruïnes in Mostar en Sarajevo zag en de verhalen hoorde over klasgenoten die tot een andere bevolkingsgroep bleken te behoren en dus opeens voor je deur stonden met een mitrailleur.
This War of Mine is een heftige game, die je zeker niet moet spelen als je behoefte hebt aan licht vermaak. Er zitten veel kanten aan het spel: je kunt met verschillende personages spelen en je kunt – als dat lukt – je huis inrichten door bedden te bouwen van sloophout, met een zelfgemaakt fornuis dat ook als kachel kan dienen, en een goed gevulde medicijnkast. Maar de kans is groter dat dat je níet lukt. Is dat erg? Nee. This War of Mine is niet een spel om te winnen, maar om te beleven.
War is not a choice, is het motto van de game. Het spelen van deze game is wél een keuze, en eentje die absoluut aan te raden is.
Bijna een jaar geleden stopte ik tien dollar in Elegy for a Dead World: a Game about Writing Fiction. Het feit dat ik nu pas een stukje schrijf over de game, is geheel mijn schuld, want de makers van Elegy hebben zich netjes aan hun belofte gehouden en een paar maanden na de succesvolle Kickstarter-campagne een complete game afgeleverd.
En wat een game. De karakteristieke stijl – half abstract, half kleurrijke sci-fi – komt overal in terug, vanaf het keuzemenu aan het begin van de game.
De opzet van de game is zo simpel dat het de definitie van ‘game’ aardig oprekt. Je bent een astronaut en je probeert je logboek te vullen terwijl je rond door een wonderlijke buitenaardse wereld loopt. In de basis is Elegy eigenlijk een platformgame: je loopt aan de linkerkant een scherm binnen, waarop je kunt rondlopen en vliegen, tot op het punt dat je bij een schrijfprompt komt. Op dat moment heb je een simpele taak: fill the blanks. Geen antwoord is goed of fout. En als je klaar bent, loop je weer verder en krijg je een volgende scène voor je neus. Elk level bestaat uit een stuk of wat scènes.
Ben je op een planeet met vreemde wezens? Of op een post-apocalyptische aarde? Waarom kom je niemand tegen? Waar kom je eigenlijk vandaan en wie ben je als hoofdpersoon? Nogmaals: alle antwoorden zijn goed. Dat is waar de game om gaat: zelf de antwoorden verzinnen. Elegy is specifiek ontworpen als hulpmiddel voor creatief schrijven. De spectaculaire tekeningen zijn voor zoveel verschillende interpretaties vatbaar dat je grotendeels een eigen draai kunt geven aan het verhaal.
De prompts variëren van heel specifiek en beperkend tot compleet vrij. In de meest vrije opzet krijg je alleen de tekeningen voorgeschoteld, maar mag je van nul tot eind je eigen verhaal verzinnen. Omdat het ook mogelijk is om zelf een schrijfprompt te maken én te uploaden, kun je er werkelijk van alles mee doen, ook met andermans prompts. Zo kun je de game ook educatief inzetten.
Elegy doet wat het moet doen, maar werkte voor mij toch niet inspirerend genoeg. Na één of twee zinnen per scherm was ik wel weer klaar, waardoor ik steeds aan het einde van een level alleen maar een heel kort verhaaltje had. Alsnog is het een leuke schrijfstarter bij gebrek aan inspiratie of als korte vingeroefening. Als je graag schrijft vanuit een vast kader en snel geïnspireerd raakt door visuele input, is Elegy absoluut iets voor jou.
Het is weer zover: het Songfestival is vanavond! Het nummer één clichématige evenement van het jaar, en de reden dat ik ooit ben begonnen met clichébingo’s maken. Dus of Nederland nou in de finale staat of niet, je kunt altijd meedoen. Klik hier om de kaarten te downloaden, kies één of meer nummers en deel vooral je voortgang via Facebook en Twitter.
Het vakje ‘landen die niet in Europa liggen’ mag je deze keer al van tevoren afkruisen: Australië doet ook mee. (Que?)
Het was even stil op Lady Geek, omdat ik drie weken internetloos door het leven moest gaan. (Overigens bleek dat bij lange na niet zo’n hel als sommige mensen je laten vermoeden.)
Maar vandaag zou ik niet stil durven blijven: straks begint de Vrijmarkt op Koningsnacht, de Utrechtse proloog voor Koningsdag, en aangezien dat een van clichés aan elkaar hangend evenement is, kan ik dat niet zonder bingo voorbij laten gaan. Print de kaarten, deel uit aan je vrienden, pennen mee, en hop, de straat op! Uiteraard is ‘vrijmarkt’ ook te vervangen door ‘rommelmarkt’ en ‘Koningsnacht’ ook door ‘Koningsdag’, en andere equivalenten die in jouw stad of dorp van toepassing zijn. Een klein fragment:
Een paar weken geleden ging ik bowlen met astronaut André Kuipers. Gewoon, omdat het kon. Leuk! Zou je denken. Maar het was pijnlijker dan verwacht. Bowlen voor de wetenschap is geen pretje. Woensdagavond komen we op tv, hier zie je alvast de super special secret foto-preview. Lees verder →
Game-expert en mede-geek Melinda Jacobs, ook wel bekend van Subatomic en Clustr.at, schreef speciaal voor Lady Geek een review van Dragon Age: Inquisition. Disclaimer: we kregen een recensie-exemplaar van EA, maar alle meningen in dit artikel zijn origineel en objectief.
Dragon Age: Inquisition started out like any other RPG for me. During installation, my old faithful 2007-era PS3 kicked its cooling fans into warp. With RPGs this is quite the familiar sound, most notably from my 200+ hours exploring Elder Scrolls: Skyrim, where every moment sounded like a battle between life and death for my poor little PS3. I could tell Inquisition would be the same, and hoped for the best (spoiler alert: after 60+ hours of gameplay, the PS3 lives on to fight another day).
Not surprisingly, Inquisition is also in its gameplay more or less like any other RPG around. I did feel a bit “thrown into things” at the beginning, but that feeling goes away after a few hours of gameplay if you push through. You progress in the main storyline by performing – more often than not mundane – sidetasks, gaining upgrades and pocketing (hopefully) useful items from corpses, chests, and buildings. What separates Inquisition from being “just another RPG” with 200+ hours of gameplay is its narrative and writing. Although some dialogue is lackluster, most of its universe – its folklore, its people, its happenings – has depth.
Het is weer bijna december, de cadeau-maand van het jaar. Of je nu Sinterklaas, Kerst, Sinterkerst, Oud & Nieuw, Thanksgiving, Kerstgiving of een andere feestdag viert met cadeaus en gezelligheid, een paar tips voor de lady en/of geek in je leven zijn nooit overbodig.
Het is weer bijna december, de cadeau-maand van het jaar. Of je nu Sinterklaas, Kerst, Sinterkerst, Oud & Nieuw, Thanksgiving, Kerstgiving of een andere feestdag viert met cadeaus en gezelligheid, een paar tips voor de lady en/of geek in je leven zijn nooit overbodig.