Wobble Yoga: QWOP, maar dan met yoga

Ken je QWOP nog? Dat spelletje van het type “simpel idee, moeilijk om te winnen”? Dat spelletje dat op heel even zo beroemd was dat mensen zich als QWOP verkleedden met Halloween?

Dat dus. Het slechte nieuws is dat je QWOP waarschijnlijk nog steeds niet kan winnen, het goede nieuws is dat er een nieuw soort QWOP is: Wobble Yoga.

Wobble Yoga

Laat ik meteen maar even verklappen: ik was niet zo’n held in Wobble Yoga. Idee van het spel is dat je – ongeveer net als in QWOP – met verschillende toetsen op véél te gedetailleerd niveau je game character bestuurt. In Wobble Yoga moet je dan in een yoga-pose terechtkomen. En dat is is nog moeilijker dan in het echt.

Zo ziet dat er ongeveer uit, bij mij dan in ieder geval:

Wobble Yoga is moeilijk

Wobble Yoga is hilarisch, maar lastig. Maar in tegenstelling tot QWOP is het wel te winnen: uiteindelijk is het gewoon een kwestie van doorzettingsvermogen. Op mijn tandvlees heb ik het uiteindelijk toch gehaald. Kijk!

Yes, Wobble Yoga gewonnen!

Spelen kun je hier! Wat is jouw recordtijd?

Lady Geek leest: Armada

ArmadaAls je verslaafd bent aan computerspelletjes, is je leukste dagdroom misschien wel dat alles echt is, dat je echt de aarde aan het verdedigen bent tegen aliens, en dat je uiteraard dan ook de held bent die de wereld redt. In de dagdroomversie van een tienerjongen houdt hij er ook een leuk vriendinnetje aan over, plus het respect van de klasgenoot die hem jarenlang heeft gepest.

Daarmee heb je meteen het plot van Armada, en heel veel ingewikkelder dan dat wordt het niet. Armada is een aaneenschakeling van tropes, literaire clichés. Het plot van het boek is eigenlijk de trope “And you thought it was a game“, waarmee het niet ophoudt, want het boek staat vol met tropes (ik link er hier even een paar, maar ik bedoel dus maar, het zijn er écht heel veel). Lees verder

Lady Geek kijkt: Billions

Ik wil je eigenlijk aanraden om Billions te gaan kijken, no questions asked, zonder dat ik er iets over gezegd heb. Ik wist van tevoren al een paar dingen van het plot en heb daar tijdens het kijken af en toe van zitten balen, want daardoor miste ik een paar fantastische plotwendingen.

Er zijn een paar dingen die ik je kan vertellen zonder dat ik er echt iets mee verklap. Billions is een slimme, ingewikkelde serie over openbaar aanklager Chuck Rhoades (Paul Giamatti) en miljardair Bobby Axelrod (Damian Lewis). Spanning en intrige dus, maar dan wel op zo’n manier dat je als kijker ook niet precies weet wie je nou wel en niet moet vertrouwen. Ik heb de eerste aflevering twee keer gekeken om alles helemaal te begrijpen en heb tussendoor een paar dingen op moeten zoeken, zoals wat een U.S. Attorney eigenlijk precies is (een openbare aanklager) en wat de SEC doet (toezicht houden op beursverkeer). Die geef ik je dus alvast cadeau.

Als je me níet helemaal op mijn woord gelooft en toch iets meer over de serie wil weten voordat je gaat kijken: OK. Prima. Zoals ik al zei: ik wist een paar dingen en heb desondanks zitten smullen, dus vooruit. Billions is namelijk niet zomaar de duizendste tv-serie over twee machtige mannen die met elkaar in een strijd verwikkeld raken. Want ja, de hoofdpersonen zijn weliswaar mannen, maar de echtgenote van Chuck Rhoades (Maggie Siff) blijkt een centraal punt in de spanning tussen de twee mannen – maar niet als love interest. Bovendien verdient ze acht keer zoveel als haar man – oh, en ze hebben trouwens ook een gezonde SM-relatie waarin zij dominant is. De vrouw van Bobby Axelrod (Malin Åkerman) lijkt een lieve blonde miljardairsvrouw, maar schrikt er niet voor terug om iemand te bedreigen. De eerste aflevering slaagt op het nippertje voor de Bechdel test, en ik ben benieuwd hoe zich dat in de andere afleveringen ontwikkelt. Verder nog relevant: mannelijk naakt in de eerste aflevering.

Goed. Weet je nu dan genoeg? Of wil je ook nog een trailer zien? OK, OK. Ben ik ook niet te beroerd voor.

“It’s prehistoric! It really is. It’s an old dinosaur.”

Oh, dit is weer een juweeltje van het internet. Tieners krijgen een computer uit 1995 voor hun neus en mogen er een beetje mee spelen. Genieten! Windows 95, heb je daar wel eens van gehoord? “I’ve never used it. I’ve heard of it. […] As a joke.” “Okay, so is this the first computer ever made?”

Kijk even mee en voel je oud:

Het aanzetten is al lastig. “Take your time there. […] You mean you go boot up and then you have your snack?” En wat gebeurt er als je Internet Explorer opstart? Niks. Want natuurlijk is de dial-up niet aangesloten. “How can you get on the internet if there’s no wifi?!”

De tieners vinden het een bizar idee dat er een leven was voor de GUI. “If you’re on your iPad, and you have to type a little code every time you want to switch apps or whatever… A lot less people would want to use them.” Zit wel wat in. En er zijn ook sprankjes hoop: “It looks almost exactly the same as, like, the Windows operating systems, like, nowadays, but just not as refined?”

En hoe zet je de computer ook alweer uit? “D’you have to physically turn it off?!”

Lady Geek kijkt: The Guild

Ik keek nooit webseries, want na een handjevol matige ervaringen dacht ik dat alle webseries matig geacteerd, matig geschreven en matig geproduceerd waren. Gelukkig heb ik The Guild wel een kans gegeven, en man, wat was dat een gouden greep.

Het concept is in zekere zin simpel: zes verschillende typetjes die in allerlei onhandige situaties verzeild raken en zich daar weer op grappige wijze uit weten te manoeuvreren. Het had zomaar Friends kunnen zijn, of Coupling, of How I Met Your Mother met één extra personage erbij. Maar The Guild heeft iets origineels: de zes personages zijn geen vrienden, maar gaming buddies.

En nog een ander groot verschil: The Guild is verzonnen en geschreven door Felicia Day, zelf gamer en all-round bad-ass geeky lady (en hoofdrolspeler in de serie), waardoor de serie dus tot de nok vol zit met allerlei nerdy grappen en quotes uit Star Wars en game-terminologie.

Het eerste seizoen van de serie is gefilmd met een geleende camera op een beetje knullige settings, maar door sponsordeals zie je de serie steeds professioneler en gelikter worden. The Guild wordt echter nooit van het niveau van de eerdergenoemde tv-comedy’s, en dat is maar goed ook, want The Guild zit wél vol met foute grappen, onverantwoordelijke situaties waar kinderen aan blenders zitten en personages die niet wit, niet hetero en niet maatje 36 zijn. En dat soort series zouden er meer moeten zijn – liefst zelfs op tv.

https://youtu.be/uSC2TMwyqzg

(Mooi detail: dat ik laatst bij Hail, Caesar! zat in de bioscoop en dat Vork (Jeff Lewis) gewoon een van de Romeinen speelde. Ha!)

Als robots films maakten

Ik heb al eens eerder geschreven over wat er gebeurt als je een computer een film laat schrijven. Nu ging Twitter helemaal los op het verzinnen van films die robots gemaakt zouden kunnen hebben met de hashtag #IfRobotsMadeMovies. Ik zocht de leukste voor jullie uit.

Hoe lang duurt het voordat alle filmtitels met één woord op zijn?

Toen de Meneer en ik dit weekend in de bioscoop zaten te wachten op Hail, Caesar! en de filmposters om ons heen bekeken, viel het ons op dat er wel erg veel films zijn met één woord (soms plus lidwoord) als titel. Een paar recente/actuele voorbeelden: Creed, Legend, Spotlight, Storm, The Boy, The Witch, The Revenant, The Choice, The Lobster, Room, Youth, Prejudice, Goosebumps, Sisters, Risen, Race, Moonwalkers, Suffragette, Keeper, Life, Frozen, en ga zo maar door.

(Terzijde: misschien haakt dat aan bij de trend van restaurants, koffietentjes en (eet)cafés om dat ook te doen? Vooral Nederlandse woorden van één lettergreep lijken in te zijn: Kloek, Sla, Deeg, Raak, Blij, Puur, Hooi, Broei en dat is alleen nog maar een korte selectie van Utrechtse horeca.)

Wij vroegen ons dus af: gaan al die woorden niet een keer op? Lees verder

Dansen met nerds op EINDBAAS 19½

Vrijdag was ik op een gaaf nerdfeestje met bliepjes: EINDBAAS 19½. Voor de kenner misschien niets nieuws, voor anderen behoeft dit wellicht wat uitleg: EINDBAAS doet in chiptunes-feestjes met muziek die live op Gameboys en andere computers gemaakt wordt. Kan je daarop dansen? Ja, daar kan je zeker op dansen. Kijk maar naar dit filmpje van een eerdere EINDBAAS, alweer vijf jaar geleden:

EINDBAAS is ooit begonnen in de Utrechtse ACU en daarna groter gegroeid naar EKKO en zelfs Melkweg, maar was nu weer even terug op zijn oorspronkelijke stek voor de bijna-twintigste superdeluxe pre-jubileum “back to the roots”-editie. Ik had me dus compleet in geek style opgedoft in galaxy-legging, pacman-shirt en space invaders-ketting, en heb me de hele avond met een clubje vrienden en bekenden gewenteld in snoeiharde bliepjes.

Hoe zag dat eruit? Nou, ongeveer zo:

Eindbaas

Artist at work.

Eindbaas

De instrumenten.

Eindbaas

Meer lasers!

Eindbaas

Handjes in de lucht!

Hoogtepunt van de avond: herkend worden door een Lady Geek-fan. (Als je dit leest: hoi!)

De échte twintigste editie van EINDBAAS komt er nog aan. Ik ben er sowieso bij. Jullie ook?