Interstellar film poster; licensed under Fair use via Wikipedia.
Als laatste ter wereld ongeveer heb ik gisteren eindelijk Interstellar gezien. Als liefhebber van ruimtevaart en science fiction kon ik ‘m natuurlijk niet missen, maar zoals altijd met blockbusters is het toch een beetje spannend: is hij een beetje belachelijk, of heel belachelijk?
Vooropgesteld: Interstellar is een mooie film. ‘Mooi’ als in ‘mooi om naar te kijken en luisteren’, vooral. En ja, natuurlijk moest ik op een paar punten een traantje wegpinken, want zo ben ik nou eenmaal. Maar op bepaalde punten moest ik hardop lachen van de clichématigheid. Zonder enige spoilers te willen geven: op een gegeven moment wordt er vrij letterlijk gezegd: “we’re gonna save the world with love.”
Ik heb een zwak voor die prachtige 1960’s space age stijl, met veel zilver en felle kleuren en onbeholpen special effects van het niveau van Thunderbirds. En zo komt een mens al snel terecht bij Barbarella, de legendarische cultfilm uit 1968.
Barbarella heeft weinig om het lijf. En dat bedoel ik op meerdere manieren: aan het plot van de film hoef je niet veel woorden vuil te maken, en titelkarakter Barbarella grijpt elke mogelijke reden aan om te wisselen tussen haar futuristische outfits (die er over het algemeen min of meer uitzien als een bikini met laarzen) of gewoon haar kleren uit te trekken.
Het jaar was 1999, we waren collectief fan van de Spice Girls en we waren zenuwachtig voor Y2K en we verbaasden ons te pletter over bullet time: het jaar van The Matrix! Je weet wel, die film met die geile lange leren jassen en die teleurstellende sequels. Toevallig was 1999 ook het jaar dat ik Cognitieve Kunstmatige Intelligentie ging studeren. Ja, dat klinkt alsof je les krijgt in het ontwerpen van zelfdenkende machines, autonome computers en robots die de wereld gingen overnemen. In de praktijk was het vooral gewoon dingen als Prolog leren, je hersens om logische complexiteit heen proberen te buigen en papers schrijven over Sinn en Bedeutung.
Los van het feit dat ik nog steeds zeker weet dat CKI de leukste studie is, lijkt het wel alsof ik een beetje een trendsetter ben. De blockbusters over kunstmatige intelligentie lijken elkaar in een steeds hoger tempo op te volgen. In 2001: AI: Artificial Intelligence. In 2004: I, Robot. 2008: WALL·E. 2009: Moon. 2012: Robot & Frank. 2013: Her. 2014: Transcendence. En dan heb ik het nog niet eens over de grote robot/cyborg-actiefilms als Transformers, RoboCop en Iron Man.
En jawel, vandaag kwam ik weer een nieuwe tegen: Autómata, met o.a. Antonio Banderas (je weet wel, die van dat liedje) en Birgitte Hjort Sørensen (je weet wel, Katrine Fønsmark uit Borgen): Lees verder →
Verdacht toch eigenlijk, die aanslag op de Death Star? Dat Luke Skywalker er als enige in slaagde om de Death Star op te blazen, waarbij niemand het overleefde behalve ZIJN EIGEN VADER? Dit filmpje legt haarfijn uit waarom die hele affaire eigenlijk nogal verdacht is.
Ja, als je die feiten zo op een rijtje ziet… Dat geeft toch te denken.
Even wat context: Cleverbot is een chatbot, een computerprogramma dat met mensen kan praten. Dat doet ‘ie soms best aardig, maar een menselijke intelligentie benadert ‘ie toch nog niet helemaal, zoals dit filmpje goed illustreert. Als goedgemutste blogger leek het me wel een goed idee om Cleverbot te interviewen voor dit artikel. Dat ging niet helemaal zoals gepland…
Lady Geek: Hi Cleverbot.
Cleverbot: How are you?
Lady Geek: Good, thanks. Can I write about you on my blog?
Cleverbot: I don’t know, can you?
Lady Geek: Of course I can, I was just asking if you’d be alright with it.
Cleverbot: Are you crazy?
Lady Geek: What, no, I don’t know, maybe a little?
En dit is dus waarom zoiets als ACTA, SOPA of PIPA geen oplossing is voor internetpiraterij. Als ik voor een losse bijdrage of advertenties series en films tot me kan nemen, direct als ze (in de VS) uitkomen, hoor je mij niet klagen! Ik doe echt mijn best. Voor muziek gaat het de goede kant op met Spotify en online kopen van mp3’s.
Nu tv en films nog. En als dat het einde van blockbusters en het begin van crowdfunding voor films betekent, prima. Hoewel dat helemaal niet een noodzakelijk gevolg hoeft te zijn: Hollywood wordt niet armer van al dat downloaden, meldt de NOS.
Natuurlijk moeten we ons niet voelen alsof we in ons recht staan als we ‘uit noodzaak’ downloaden. Je doet het gewoon maar via de tv, of anders wacht je een tijdje. Mensen buiten de VS hebben wat dat betreft gewoon pech. Maar moeten we die strikte regels volhouden of kunnen we er toch beter pragmatisch mee omgaan? (Hint: het laatste.)
Toevallig keek ik afgelopen weekend twee films waarin mannen de hoofdrol spelen: Drive en Le Havre. Dat is dan ook meteen de enige overeenkomst tussen de films: Drive gaat over snelle auto’s, geld en geweld, terwijl Le Havre op een sympathieke, wat houterige manier vertelt over een lieve oude man en een jonge vluchteling uit Afrika.
Is het dan toeval dat mannen de hoofdrol spelen in beide films? Niet volgens Anita Sarkeesian van Feminist Frequency. Ze haalt hierbij de Bechdel Test aan, waar een film voor slaagt als:
er twee vrouwen in spelen;
die met elkaar praten;
over iets anders dan een man.
Valt alleszins mee, zou je denken. In onderstaand filmpje onderwerpt Sarkeesian de Oscarnominaties van dit jaar aan de Bechdel test. Waarschuwing: kijk vooral het hele filmpje uit voor een aantal noodzakelijke nuanceringen aan het einde.
Nog één opmerking om af te sluiten: ik ben het er niet mee eens dat Bridesmaids een stoere vrouwenfilm is. De hoofdpersoon van de film is (net als alle vrouwelijke hoofdpersonen uit rom-coms) erg ongelukkig dat ze nog niet getrouwd is. De film draait nota bene om een bruiloft (wat tenslotte de belangrijkste dag in het leven van de vrouw is). Het enige “stoer-vrouwelijke” aan de film is dat de dames deze keer actief meedoen aan de poep-en-kots-humor. Lovely.
