Vorig weekend heb ik mijn oude pc, een flinke kast van een jaar of tien oud, weer eens opgestart. Na allerlei geratel en het eindeloos opstarten van Windows XP en Ubuntu heb ik al mijn oude bestanden en oude mail eindelijk eens verzameld en op mijn nieuwe laptop gezet.
Maar de Witch is pas een écht oude computer. Het beestje weegt 2,5 ton, stamt uit de jaren ’50 en werkt op ponstape. Het heeft een team slimme mensen drie jaar gekost om uit te vogelen hoe ze ‘m in elkaar moesten zetten voordat hij aan de praat kwam. Nu doet hij het weer en kan hij bijvoorbeeld twee getallen vermenigvuldigen! …daar doet hij alleen wel ongeveer tien seconden over.
Maar: hoe gaaf! De lampjes! De radertjes! De schakelaartjes! Klik! Brrrrzzzt!
Als je nog nooit een filmpje hebt gezien waarin een marching band van pakweg 150 man, al toeterend, de omtrek van een rennend (!) paard marcheert, dan moet je zeker even opletten rond de zesde minuut van dit filmpje. En als je van games en/of knappe kunstjes houdt moet je gewoon het hele filmpje even kijken. Elke keer denk je dat je het al gezien hebt, maar ze blijven verbazen!
Bang voor de toekomst? Ontevreden met het heden? Vroeger was alles beter?
FOUT.
Het heden is fantastisch en de toekomst nog beter. Als we tenminste een beetje ons best doen. Hier, kijk dit filmpje en probeer het daar maar eens mee oneens te zijn:
Het International Space Station, voormalig thuisbasis van landgenoot André Kuipers, is ook een erg goede plek om experimenten te doen. De simpelste dingen worrden in gewichtloze toestand opeens intens fascinerend. Water bijvoorbeeld:
Al eerder op de Amerikaanse televisie, sinds vanavond ook op HBO Nederland: Game of Thrones.
Bij gebrek aan tv heb ik de serie al via andere kanalen tot me genomen. Tot twee keer toe. En als ik een tv had zou ik deze gelegenheid aangrijpen om hem nog een keer te kijken. Want alles is zo mooi, de acteurs zijn zo goed, de karakters zo geloofwaardig en genuanceerd, de verhaallijnen zo gecompliceerd, dat één keer kijken niet genoeg is. En zo’n obsessie heb ik maar zelden.
Ik heb van een tv-serie nog nooit zulke hoge productiewaarden gezien. Alles is prachtig en er is niets dat de betovering van de fictieve wereld doorbreekt. De decors en kostuums voelen nergens gefabriceerd. Door de mengeling van Middeleeuwse, classicistische en Arabische elementen voelen de locaties aan als geen enkele plek die je kent, maar wel plekken die zouden kunnen bestaan. De casting is perfect. Weinig bekende namen, maar stuk voor stuk, zonder enkele uitzondering, juweeltjes. Ik heb zelden zo geloofwaardig en met zulke overgave gespeeld zien worden in een tv-serie.
En de personages, die heerlijke personages, zijn immens genuanceerd en realistisch. Zelfs van de gemeenste naarlingen kun je begrijpen waarom ze doen wat ze doen. Dat wil niet zeggen dat iedereen rationeel is – sterker nog, net als in het echte leven is niemand rationeel. Iedereen heeft zijn eigen redenen en belangen en uiteindelijk draait alles net als in het echt om liefde, familie, vijandschap, wraak en machtsspelletjes die zich soms op de vierkante centimeter afspelen en soms uit de hand lopen tot buitenproportioneel formaat.
Game of Thrones is een epische serie, een waarlijk heldenepos, van het soort dat kan wedijveren met een klassieker als Lord of the Rings. Maar menselijker, hartverscheurender. Ik heb gekluisterd aan het scherm gezeten. Nagels in de bank bij de spannendste scènes. Kippenvel, tranen in ooghoeken, ongeloof, frustratie.
En tegen het einde van de tien afleveringen van het eerste seizoen wordt het steeds duidelijker dat het spel der tronen niet het enige spel is dat er gespeeld moet worden. Grotere krachten beginnen zich te roeren. Maar welke? En hoe? En in wiens voordeel? Extra bonus: in het tweede seizoen speelt Neerlands trots Carice van Houten mee als tovenares Melisandre. Kijken dus.
Singer-songwriter Drew Smith zag het niet zo zitten om een of andere standaard low-budget videoclip op te nemen, dus hij vond een virtual assistant in India die toevallig ook choreograaf was. Een paar mailtjes en telefoontjes later:
