Een wonderlijk apparaatje, deze analoge activity tracker. In plaats van zo’n digitale stappenteller of een smartwatch die een piepje geeft als je te lang op je gat gezeten hebt, ontwikkelde het Noorse ontwerpduo Skrekkøgle de Emulsion, een soort horloge met een emulsie van een gekleurde en een heldere vloeistof.
The bracelet’s chamber contains two immiscible liquids. When shaken the colored liquid splits into smaller droplets. And when lying still, the liquid merge again.
Coooool.
Ik heb een rok gehackt.
Wacht even, wat?
Hacken betekent niet altijd ‘dingen stukmaken via een computer’. De echte nerd noemt dat ‘cracken’, en gebruikt de term ‘hacken’ liever als een soort synoniem voor knutselen. Zie bijvoorbeeld hackathons (een dag of weekend besteden aan het maken van iets tofs), lifehacking (je leven optimaliseren) en Ikea hacks (knutselen met Ikea-meubels).
Hacken kan dus ook met kleding. Oude kleren ombouwen tot iets nieuws leukers? I’m in! Ik koos dus het meest kansloze kledingstuk uit mijn kast en bouwde hem samen met Lana (bekend van LeesVoer) om tot een superhippe fifties rok. Vooral in combinatie met mijn lichtelijk geeky United Nude Lo Res pumps: zo mooi! Het hoe en wat kun je lezen op LeesVoer: Refashion: van eighties look naar fifties rok
Before & after!
Gister had ik het in deel 1 van Hack de Liefde al over (het al dan niet bestaan van) flirt-algoritmes. Maar voor flirten moet je eerst überhaupt iemand ontmoeten, en dat lukt niet altijd in een café of bij de bushalte. De nerd doet dingen graag via de digitale snelweg, en waarom zou dat eigenlijk niet gelden voor het ontmoeten van een leuke mede-nerd of andere potentiële love interest?
Daar ontstaat meteen het eerste probleem: datingsites zijn druk bezocht en het overgrote deel is ongeschikt. Hoe zie je het bos nog door de vele bomen? Tech-auteur en ondernemer Amy Webb was 30, vrijgezel en wilde graag kindjes maken met een leuke Joodse man, maar had een te druk leven om eindeloos bezig te zijn met daten en datingsites. Nerd-power to the rescue!
“I’m somebody who thinks a lot about data. I am constantly swimming in numbers and formulas and charts.”
Webb pakte het systematisch aan, formuleerde eisen en datapunten en zocht profielen bij elkaar van geschikte mannen. Probleem: zij vond die mannen weliswaar leuk, maar andersom bleek dat niet altijd het geval. Maar een nerd laat zich niet snel uit het veld slaan… Ik ga niet alles verklappen, kijk vooral het filmpje.
Het leuke van alle number crunching is de interessante correlaties die Webb tegenkwam: “So as it turns out, for some reason, men who drink Scotch reference kinky sex immediately.” Dat is nog eens een interessante toepassing van big data. OkTrends, de blog waarop OkCupid zijn interessante big data-ontdekkingen deelt, kan er ook wat van: de data laat vrij ondubbelzinnig zien dat mensen die van bier houden vaker seks hebben op de eerste date (bron), dat je beter met een dier dan met een decolleté op je profielfoto kan staan (bron), dat je beter ‘howdy’ dan ‘hey’ kan zeggen in je eerste bericht (bron), dat je je profielfoto beter niet met een Motorola of Windows-phone maakt (bron) en dat iPhone-gebruikers meer seks hebben (bron).
Maar er zijn meer manieren om het aan te pakken. Wiskundige Christopher McKinlay had nog geen duidelijk beeld van zijn ideale vrouw en begon dus met het analyseren van verschillende types vrouwen op een datingsite. Verrassend genoeg bleken de vrouwen in te delen te zijn in slechts zeven clusters: ‘God’, ’tattoo’, ‘mindful’, ‘dog’, ‘green’ (onervaren in online daten), ‘Samantha‘ (de oudere, seksueel ervaren vrouw) en ‘diverse’ (de rest). Hij besloot zijn pijlen te richten op twee van die clusters – en om het toeval tot een minimum te beperken, maakte hij dan ook twee verschillende profielen. Is dat eigenlijk wel eerlijk?
“I think that what I did is just a slightly more algorithmic, large-scale, and machine-learning-based version of what everyone does on the site,” McKinlay says. Everyone tries to create an optimal profile—he just had the data to engineer one.
Zijn succes was onmiskenbaar: hij kreeg veel, heel veel berichtjes van vrouwen. So far, so good. Maar dan? Hoe automatiseer je dates? Toch vond McKinlay ook regels voor het efficiënt doorploegen van de vele matches: korte dates, vaak meerdere op een dag. De 88e eerste date bleek succesvol.
Wat kunnen we vooral leren van deze verhalen? Dat je je kans op het ontmoeten van de juiste persoon – toch vooral een kwestie van toeval en timing – best kunt maximaliseren?
Hoe vind je als nerd de liefde? Toevallig heb ik mijn eigen music & tech geek deluxe al jaren geleden weten te strikken, voordat nerds daten mainstream en hip werd. Maar de nerdy benadering van de liefde laat mij niet los. Trouwe Ladygeek-lezers weten dat een nerd de zaken graag systematisch en algoritmisch aanpakt. Ik optimaliseer nog steeds graag mijn relatie (maar daarover later wellicht meer), en ik schroom niet om mijn mede-nerds eens een handje te helpen.
Zo las ik ooit The Game, een wonderbaarlijk waargebeurd boek waarin een kleine, kale, verlegen man beschrijft hoe hij opeens een casanova wordt door allerlei trucjes te gebruiken. Naar aanleiding van het boek coachte ik samen met een vriendin een groepje vrienden in de methodes uit het boek, die eigenlijk allemaal samen te vatten zijn als ‘doe alsof je bovenmatig zelfverzekerd bent’. De pick-up artist community wordt in feministische kringen vaak beschreven als denigrerend voor vrouwen. Daar ben ik het niet helemaal mee eens; ja de methode is succesvol genoeg om potentieel gevaarlijk te zijn in de handen van sommige (verkeerde) mannen, maar met de methode zelf is niets mis.
Als flirten voor de nerd niet natuurlijk komt, speelt hij graag op zijn sterktes: een wetenschappelijke benadering, een testcyclus, algoritmes. Ook de documentaire ‘Love & Engineering‘ draait om datzelfde principe: een soort versiercursus voor nerds die onsuccesvol zijn in de liefde, gegeven door een wiskundige die er wel in is geslaagd om een vrouw aan de haak te slaan. Onderdelen van de cursus: een test-date met coaching via een oortje, gesprekstechnieken, datingtherapie, met inzichten vanuit de wiskunde, chemie, evolutiebiologie en andere potentieel nuttige vakgebieden.
Wat de documentaire ook laat zien, is hoeveel verschillende soorten nerds er zijn: de gevoelige jongen met een te laag zelfvertrouwen (die leuke met dat baardje), de jongen die zich direct vastbijt als iets lijkt te werken (en zijn kapiteinspak niet meer uittrekt na één succesvolle speeddate), de negatieve jongen die zich voelt alsof de wereld tegen hem is (en agressief wordt als er iets tegenzit) en de jongen die zich niet kan losmaken van zijn eigen belevingswereld en vergeet te vragen naar de hobby’s van zijn date (en tegen beter weten in door blijft praten over Mass Effect 3).
Wat vooral blijft hangen na het zien van de documentaire: al die jongens hebben hun eigen hordes die ze moeten overwinnen voor het vinden van de liefde. Er is geen one size fits all-benadering van het daten, er bestaat geen grote if-then-else-regel die iedereen rücksichtlos kan toepassen om iemand aan de haak te slaan. Maar dat betekent niet dat de nerd niet zijn eigen algoritme kan ontdekken. Want dat doet de nerd goed: eigenwijs zijn en de dingen op zijn eigen manier oplossen. Of niet soms, mede-nerds?
Vervolg: In ‘Hack de Liefde, deel 2’ onthult Lady Geek hoe de nerd optimaal gebruik maakt van een datingsite.
Ik hou er wel van als iemand zich ergens in vastbijt, iets compleet tot op de bodem uitzoekt, en dan het liefst op de heerlijk systematische manier die de nerd karakteriseert. Als dat dan ook nog gaat over het maken van de perfecte chocolate chip cookies, ben ik helemaal om.
I’m talking chocolate cookies that are barely crisp around the edges with a buttery, toffee-like crunch that transitions into a chewy, moist center that bends like caramel, rich with butter and big pockets of melted chocolate. Cookies with crackly, craggy tops and the complex aroma of butterscotch. And of course, that elusive perfect balance between sweet and salty.
OH JAWEL.
Ingewikkeldere koekjes dan het simpele Hollandse zandkoekje, maar o zo heerlijk. Om de perfecte chocolate chip cookie te bakken, moet je eerst begrijpen wat er gebeurt tijdens het bakproces. Het deeg wordt warm en zacht voordat het eiwit en zetmeel het koekje juist weer stevig maken. Ondertussen rijst het deeg nog een beetje door het bakpoeder, karameliseert de suiker aan de randen van het koekje en zorgt de Maillardreactie tussen suiker en eiwit voor de licht gebruinde randjes en de typische koekjessmaak.
En om al die processen en reacties te optimaliseren, moet je dan weer erg goed weten wat je ingrediënten zijn en wat ermee gebeurt. Het is niet verrassend dat je koekje zachter en smaakvoller wordt als je er meer boter in doet (sidenote: mensen die koekjes bakken met margarine zouden met een steen om hun enkels de Vecht in gegooid moeten worden). Maar boter kun je ook van tevoren smelten of opkloppen en dat blijkt óók weer effect te hebben op het eindresultaat. Hoeveel eieren? Extra eiwit of juist extra eigeel? Eerst kloppen of direct door het beslag gooien? Kristal- of basterdsuiker? Eerst karameliseren of niet? Meer of minder kneden? En dan hebben we het nog niet eens gehad over hoe lang en hoe warm je ze het beste bakt.
Hoe dan ook, deze zin uit het artikel is een aardige samenvatting:
(are you sensing a theme here? When it comes to cookies, apparently EVERYTHING MATTERS)
100 bakrondes, 1536 koekjes en 15 kilo bloem later kwam Serious Eats met het perfecte recept, en natuurlijk het bijbehorende artikel over het proces.
Geef maar toe: je hebt nog ergens een paar cassettebandjes liggen. Misschien wel officiële bandjes, echt gekocht in een winkel, maar waarschijnlijker zelf opgenomen bandjes. Overgetapet van vrienden of opgenomen van de radio. Van die bandjes van doorzichtig of ondoorzichtig plastic, van merken waar je tegenwoordig nooit meer iets van hoort, zoals Maxell, BASF of TDK.
Maar wat ga je doen met die dingen? Weggooien? Voelt toch een beetje zonde. Gelukkig heeft het internet de oplossing: maak je eigen portemonnee van een cassettebandje! Met een rits van 35 cm, een paar stukjes vilt, een lijmpistool en wat vrije tijd heb je in no time de beste hipster-accessoire ever.
Als je collega een vies toetsenbord heeft en een weekje op vakantie gaat, investeer dan eens in een zakje tuinkers!
Deze foto is het resultaat van slechts vijf dagen wachten. Klik door voor het fotoalbum van de hele vijftien dagen durende guerrilla gardening-campagne. Het idee en de foto’s zijn helaas niet van mij. Maar, lieve collega’s, ik zou oppassen als ik jullie was…
Het lijkt zo mooi, thuiswerken. Zo nu en dan ontsnap ik uit de rumoerigheid van de kantoortuin om thuis ongestoord een berg werk te verzetten. En voor een aantal van mijn vrienden is thuiswerken zelfs dagelijkse kost. Het heeft een hoop voordelen: je kunt halverwege de dag even een rondje hardlopen, tussendoor even een was ophangen, je hebt je eigen koelkast vol met lekker eten en drinken, en in mijn geval ook een stuk lekkerdere koffie dan op kantoor.
Maar thuiswerken is niet simpel. Het is makkelijk om afgeleid te raken of om geen grenzen te stellen aan je werk. Daarom vroeg Slashdot om handige thuiswerktips, die eigenlijk vooral neerkomen op het volgende: maak je thuiswerkdag zoveel mogelijk een kantoordag. Samengevat zijn dit de zeven belangrijkste punten: Lees verder
Het leven is leuker en productiever met games. Gamedesigner Jane McGonigal kan dat veel beter uitleggen dan ik, dus ik laat haar eerst even aan het woord.
Afgelopen weekend ging ik voor het eerst hardlopen met Zombies, Run!, een Alternate Reality Game waarbij je achternagezeten wordt door zombies. Hoe langer je rent, hoe meer items je oppakt – eten, medicijnen – waarmee je na afloop je basis kan versterken. En af en toe komen de zombies achter je aan en moet je een minuut lang sprinten. Als ze je inhalen, laat je items vallen om ze af te leiden. Leuk!
Typisch zo’n voorbeeld van een game waardoor het leuker wordt om ‘in real life’ dingen te doen. Andere voorbeelden zijn Epic Win, de iPhone app waarmee je het huishouden leuker maakt (of moet ik zeggen: draaglijker?), en Fitocracy, waarbij je punten verdient voor sporten.
Maar werkt het nou echt? Fitocracy heb ik na een paar weken laten vallen omdat ik het toch niet interessant genoeg vond. Ik ben benieuwd hoe lang ik Zombies, Run! volhoud. Wat maakt zo’n game nou interessant?
Een van de eigenschappen die kenmerkend zijn voor nerds is het systematisch willen aanpakken van allerhande zaken. Alles kan geoptimaliseerd worden! We houden niet van herhaling, we schrijven liever even een brokje code om saaie dingen voor ons te doen.
Dat is lastig voor zoiets als het kopen van kleren, hoewel een van mijn dromen voor later-als-ik-rijk-ben is om een personal shopper in te huren om ook dat te optimaliseren. Online shoppen helpt al een heel eind, maar het kiezen tussen verschillende online shops is nog altijd een bitch.
Enter Shoemash, een website waarop je systematisch schoenen kunt vergelijken. Zusjes Bagmash en Fashionmash doen hetzelfde voor tassen en kleding. Op basis van een aantal filters – soort schoen, kleur, hak – krijg je steeds twee schoenen voorgeschoteld waar je tussen moet kiezen. De afvaller wordt uit de set verwijderd en zo houd je uiteindelijk je favoriete lievelingsitem over. Vanaf daar klik je meteen door naar de online shop waar je dat artikel kan bestellen. Handig!
Sjonge, lastige keus wel.