Tag archieven: tips

Tinder surprise

Geplaatst op door
Beantwoorden

Rationaliseren we liefde te veel door met dating-apps en -websites de perfect passende partner te zoeken? Is de volgende stap dat je je ideale partner zelf kan maken of verzinnen?

Tegenlicht heeft weer een mooie documentaire afgeleverd: Tinder love. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden, gaat de documentaire lang niet alleen over Tinder en andere dating-apps, maar meer in het algemeen over de toekomst van daten, liefde en seks. Want wat komt er eigenlijk na dating-apps? Meer richting de toekomst: kunstmatige intelligentie (zelfs de Turingtest komt nog langs, hoera!), virtual reality-porno, seksbots en zo verder.

Toevallig had ik nog een half blogstukje over seksbots in de planning staan, naar aanleiding van een interessant stuk in The Telegraph, waarin wordt gesteld dat het best wel creepy is als je ex een perfect gelijkende seksbot van jou heeft. Ja, OK, maar als je echt zo’n gekke geobsedeerde ex hebt, dan had hij of zij zonder seksbots waarschijnlijk een kamertje behangen met je foto’s, en is dat nou echt zoveel minder creepy? Dat vraag ik me af.

Om het gespeculeer nog eens verder door te voeren: stel nou dat robots de ideale sekspartner worden, willen we het dan uiteindelijk liever doen met robots dan met mensen? En doen we alleen nog functioneel aan mensenseks, in het kader van voortplanting? Of wacht eens even… Als je leuke kinderen wil, dan neem je gewoon virtuele kinderen. En dát is dus hoe machines de wereld gaan overnemen.

Zo ver gaat het niet in Tinder love. Maar toch wel vrij ver, met dingen die nu al gebeuren, en het is fascinerend (en nsfw) om dat te zien. Vooral kijken dus: Tinder love (VPRO Tegenlicht, 46 minuten).

Lady Geek kijkt: Billions

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ik wil je eigenlijk aanraden om Billions te gaan kijken, no questions asked, zonder dat ik er iets over gezegd heb. Ik wist van tevoren al een paar dingen van het plot en heb daar tijdens het kijken af en toe van zitten balen, want daardoor miste ik een paar fantastische plotwendingen.

Billions-KeyArt.jpg

Fair use via Wikipedia

Er zijn een paar dingen die ik je kan vertellen zonder dat ik er echt iets mee verklap. Billions is een slimme, ingewikkelde serie over openbaar aanklager Chuck Rhoades (Paul Giamatti) en miljardair Bobby Axelrod (Damian Lewis). Spanning en intrige dus, maar dan wel op zo’n manier dat je als kijker ook niet precies weet wie je nou wel en niet moet vertrouwen. Ik heb de eerste aflevering twee keer gekeken om alles helemaal te begrijpen en heb tussendoor een paar dingen op moeten zoeken, zoals wat een U.S. Attorney eigenlijk precies is (een openbare aanklager) en wat de SEC doet (toezicht houden op beursverkeer). Die geef ik je dus alvast cadeau.

Als je me níet helemaal op mijn woord gelooft en toch iets meer over de serie wil weten voordat je gaat kijken: OK. Prima. Zoals ik al zei: ik wist een paar dingen en heb desondanks zitten smullen, dus vooruit. Billions is namelijk niet zomaar de duizendste tv-serie over twee machtige mannen die met elkaar in een strijd verwikkeld raken. Want ja, de hoofdpersonen zijn weliswaar mannen, maar de echtgenote van Chuck Rhoades (Maggie Siff) blijkt een centraal punt in de spanning tussen de twee mannen – maar niet als love interest. Bovendien verdient ze acht keer zoveel als haar man – oh, en ze hebben trouwens ook een gezonde SM-relatie waarin zij dominant is. De vrouw van Bobby Axelrod (Malin Åkerman) lijkt een lieve blonde miljardairsvrouw, maar schrikt er niet voor terug om iemand te bedreigen. De eerste aflevering slaagt op het nippertje voor de Bechdel test, en ik ben benieuwd hoe zich dat in de andere afleveringen ontwikkelt. Verder nog relevant: mannelijk naakt in de eerste aflevering.

Goed. Weet je nu dan genoeg? Of wil je ook nog een trailer zien? OK, OK. Ben ik ook niet te beroerd voor.

De geschiedenis van computergraphics

Geplaatst op door
Beantwoorden

De geschiedenis van computergraphics is onvermijdelijk gelinkt aan aan games. Het zijn immers vooral games die de grenzen opzoeken en verleggen. In de documentaire A Brief History of Graphics vertelt Stuart Brown aan de hand van tientallen voorbeelden over de verschillende stadia van ontwikkeling: van de allereerste pixels, via sprites en polygonen en voxels naar 3D-graphics, en uiteindelijk door naar indie games waarin júist weer pixels en simpele graphics op de voorgrond staan.

Zelfs als je graphics niet per se interessant vindt, is het al leuk om al die games langs te zien komen: Pong, Donkey Kong, Prince of Persia, The Lion King, Doom 3D, Tomb Raider, Unreal, Quake, Braid en nog vele, vele anderen. Het kijken waard dus! De serie bestaat uit vijf afleveringen van elk krap tien minuten. In totaal ben je ongeveer drie kwartier bezig. Hier is alvast deel 1, met daaronder een link naar de hele playlist.

De hele playlist vind je hier.

Lady Geek leest: Zen and the Art of Motorcycle Maintenance

Geplaatst op door
1

Ik wil beginnen met het belangrijkste advies dat je ooit zult krijgen over Zen and the Art of Motorcycle Maintenance (of Zen en de Kunst van het Motoronderhoud, voor wie liever Nederlands leest):

SLA HET VOORWOORD OVER.

Ik heb de 25th Anniversary Edition van het boek – ja, het is een klassieker uit 1974 – met een voorwoord van de auteur, die terugkijkt op de woelige 25 jaar sinds het boek is verschenen en een aantal reacties op het boek bespreekt. En op nonchalante wijze twee GIGANTISCHE spoilers weggeeft. U bent gewaarschuwd, lieve lezer.

Goed. Nu we dat uit de weg hebben, meer over waarom dit boek zo bijzonder is. Er zijn boeken die je leest omdat ze grappig zijn, of spannend, of ontroerend. En er zijn boeken – dat zijn er aanmerkelijk minder – die je leven veranderen. Die ervoor zorgen dat je opeens op een heel andere manier tegen alles aankijkt. Zen is zo’n boek. Maar het is óók spannend, en ontroerend, en bij vlagen grappig.

Weet je nog, vroeger, De Wereld van Sofie? Dat spannende, wijze boek over een meisje en filosofie? Zen is een beetje zo’n soort boek: verhaal en filosofische uiteenzetting tegelijk. Maar Zen is meer: een originele filosofische theorie bovenop een bespreking van andere filosofen. Een theorie waardoor een kwartje valt: het onderscheid tussen romantic quality versus classic quality, tussen het mooie en het ware, die beiden een plek hebben in je leven. De één zonder de ander is saai, leeg en zinloos.

Een paar voorbeelden. Romantic quality zonder classic quality is mooi maar leeg: een prachtig maar onpraktisch huis, een opzwepende tekst zonder echte boodschap, een mooie jongen die vreselijk dom of onaardig is. Andersom, classic quality zonder romantic quality: dingen die handig zijn, maar waarbij de vonk niet overslaat. Een artikel over een interessant onderwerp – maar niet te lezen zo droog. Een ultiem gezonde maaltijd die eruit ziet als een koeienvlaai en smaakt als karton. Een huis dat op papier aan je eisen voldoet, maar niet aanvoelt als een thuis.

In de intellectuele samenleving van tegenwoordig hebben we de neiging om ons meer te richten op classic quality: zolang het klopt en efficiënt is en we het kunnen verantwoorden, is het goed. Maar dat is niet het complete plaatje. Zonder romantic quality mis je iets, en door deze bewustwording kun je dat opeens uitleggen. Een goedkoop kantoorpand op een goed te bereiken locatie? Tja. Prima. Handig. Voordelig. Maar hoe voelt je personeel zich erbij? Is het mooi, inspirerend, gaaf, om trots op te zijn?

Die manier van denken kun je toepassen op van alles en nog wat. Maar dat kan Robert M. Pirsig beter zelf vertellen in het boek. En over romantic quality gesproken: behalve een filosofische uiteenzetting is Zen bovendien een thriller die culmineert in een bizar einde. Maar daarover vertel ik vooral niet te veel. Lezen. Hup.

Informatica: voedingsbodem voor vrouwenemancipatie

Geplaatst op door
5

Een van mijn favoriete recente tv-series is Bomb Girls, een serie over vrouwen in een Canadese bommenfabriek tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is een interessante tijd voor de dames: hun plaats is niet meer achter het aanrecht, maar op de fabrieksvloer. De mannen vechten immers aan het front, en die bommen bouwen zichzelf niet.

In onderstaand filmpje wordt de vergelijking gemaakt tussen Rosie the Riveter, icoon van vrouwenemancipatie tijdens de Tweede Wereldoorlog, en de 21e-eeuwse vrouw met een technisch beroep. Het is eigenlijk heel eenvoudig. Er is simpelweg meer mankracht (m/v) nodig, en zonder vrouwen hebben we te weinig technici en programmeurs om de sterk groeiende behoefte te bevredigen.

Tot slot, voor eenieder die geïnteresseerd is in vrouwenemancipatie, de Tweede Wereldoorlog, spannende verhalen, prachtige jaren ’40-jurken, Canadese accenten, hartverscheurende subplots, mooie dames en/of halfnaakte Italianen: de trailer van Bomb Girls. Aanrader.

Lady Geek kijkt: Awkward

Geplaatst op door
1

Jenna heeft een hoop in het leven. Twee beste vriendinnen: ditzy Tamara en hippe indie chick Ming. Een plastic fantastic moeder die haar studiegeld liever besteedde aan een borstvergroting. Een knappe vader (*rawr*). Een crush op de populairste jongen van de school. En een cheerleader als aartsvijand.

Klinkt als een standaard tienerserie, amiright? Klopt! Maar Awkward is wel een verdraaid charmant exemplaar van zo’n serie. En dat heeft alles te maken met hoofdpersoon Jenna. Jenna is namelijk een samentrekking van al mijn favoriete fictieve tieners: Juno, Rory Gilmore, Angela Chase en Cher uit Clueless. Ze is bijdehand, eerlijk, grappig en heeft precies genoeg zelfspot om leuk te zijn, maar niet hopeloos.

Op de tweede plaats van Goede Eigenschappen Van Deze Serie staat het taalgebruik. Na twee seizoenen Awkward ben ik tot in de puntjes op de hoogte van afkortingen als DTR (“define the relationship”) en ILY (“I love you”, uitgesproken als “illy”). “Red cup photos” zijn het summum van sociale coolheid: publieke Facebook-foto’s waar je met een rode plastic beker op staat (je kent ze wel van alle Amerikaanse tienerfilms en series). Jenna’s vijand Sadie is een “primo bitcherina”. Vriendin Tamara is de koningin van de nieuwe taaluitvindingen, met als hoogtepunt: “Nice whoredrobe, skanksquatch.”

En daar heb je ook meteen nummer drie van de Goede Eigenschappen Van Deze Serie: de schrijvers durven onorthodoxe dingen te doen. Scheldwoorden (“Fuck that, I had to take the bitch down”). Een cheerleader met overgewicht. Een streng christelijke cheerleader. Een fantasiescenario waarin Twilight compleet voor lul gezet wordt. De Chinese maffia. Een homoseksuele jongen die tot homecoming queen wordt verkozen. Seriously guys, deze serie is PFM: Pure Freaking Magic.

7 thuiswerktips voor ladies & geeks

Geplaatst op door
3

Het lijkt zo mooi, thuiswerken. Zo nu en dan ontsnap ik uit de rumoerigheid van de kantoortuin om thuis ongestoord een berg werk te verzetten. En voor een aantal van mijn vrienden is thuiswerken zelfs dagelijkse kost. Het heeft een hoop voordelen: je kunt halverwege de dag even een rondje hardlopen, tussendoor even een was ophangen, je hebt je eigen koelkast vol met lekker eten en drinken, en in mijn geval ook een stuk lekkerdere koffie dan op kantoor.

Maar thuiswerken is niet simpel. Het is makkelijk om afgeleid te raken of om geen grenzen te stellen aan je werk. Daarom vroeg Slashdot om handige thuiswerktips, die eigenlijk vooral neerkomen op het volgende: maak je thuiswerkdag zoveel mogelijk een kantoordag. Samengevat zijn dit de zeven belangrijkste punten: Lees verder →

Sneeuwballentip van de dag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Ja hoor, komen jullie lekker op tijd mee, Recensiekoning: dé winnende tip voor sneeuwballengevechten.

  • Maak twee sneeuwballen.
  • Gooi er een onderhands met een hoge boog naar je tegenstander.
  • Terwijl hij omhoog kijkt heb je ruim de tijd om hem vol te raken met je tweede bal.

Ik ben dus altijd degene die genadeloos ingezeept wordt. Maar vanaf nu niet meer!

Favoriete tv-serie van de dag: Game of Thrones

Geplaatst op door
9

Al eerder op de Amerikaanse televisie, sinds vanavond ook op HBO Nederland: Game of Thrones.

Bij gebrek aan tv heb ik de serie al via andere kanalen tot me genomen. Tot twee keer toe. En als ik een tv had zou ik deze gelegenheid aangrijpen om hem nog een keer te kijken. Want alles is zo mooi, de acteurs zijn zo goed, de karakters zo geloofwaardig en genuanceerd, de verhaallijnen zo gecompliceerd, dat één keer kijken niet genoeg is. En zo’n obsessie heb ik maar zelden.

Ik heb van een tv-serie nog nooit zulke hoge productiewaarden gezien. Alles is prachtig en er is niets dat de betovering van de fictieve wereld doorbreekt. De decors en kostuums voelen nergens gefabriceerd. Door de mengeling van Middeleeuwse, classicistische en Arabische elementen voelen de locaties aan als geen enkele plek die je kent, maar wel plekken die zouden kunnen bestaan. De casting is perfect. Weinig bekende namen, maar stuk voor stuk, zonder enkele uitzondering, juweeltjes. Ik heb zelden zo geloofwaardig en met zulke overgave gespeeld zien worden in een tv-serie.

En de personages, die heerlijke personages, zijn immens genuanceerd en realistisch. Zelfs van de gemeenste naarlingen kun je begrijpen waarom ze doen wat ze doen. Dat wil niet zeggen dat iedereen rationeel is – sterker nog, net als in het echte leven is niemand rationeel. Iedereen heeft zijn eigen redenen en belangen en uiteindelijk draait alles net als in het echt om liefde, familie, vijandschap, wraak en machtsspelletjes die zich soms op de vierkante centimeter afspelen en soms uit de hand lopen tot buitenproportioneel formaat.

Game of Thrones is een epische serie, een waarlijk heldenepos, van het soort dat kan wedijveren met een klassieker als Lord of the Rings. Maar menselijker, hartverscheurender. Ik heb gekluisterd aan het scherm gezeten. Nagels in de bank bij de spannendste scènes. Kippenvel, tranen in ooghoeken, ongeloof, frustratie.

En tegen het einde van de tien afleveringen van het eerste seizoen wordt het steeds duidelijker dat het spel der tronen niet het enige spel is dat er gespeeld moet worden. Grotere krachten beginnen zich te roeren. Maar welke? En hoe? En in wiens voordeel? Extra bonus: in het tweede seizoen speelt Neerlands trots Carice van Houten mee als tovenares Melisandre. Kijken dus.