AI = magie

In een artikel over de geschiedenis van bijgeloof kwam ik dit prachtige citaat tegen:

all magic is necessarily false and barren; for were it ever to become true and fruitful, it would no longer be magic but science

Wat me hier meteen aan opvalt, is dat dat eigenlijk precies de definitie is van kunstmatige intelligentie: alles wat computers nog niet kunnen. Dat klinkt misschien gek, maar denk er maar eens over na. Voordat computers konden schaken, was dat een van de belangrijkste beloftes van AI. Maar nu is het gewoon een leuk trucje met algoritmes.

En zo geldt dat voor alles wat AI heeft bereikt. Robotica? Dat is gewoon engineering. Een basaal begrip van natuurlijke taal? Easy peasy. Een redelijk gesprek kunnen voeren? Meh. Expertsystemen? Laat me niet lachen. Emoties laten zien? Ook dat is geen intelligentie, maar gewoon een setje regels.

Wat we nu als AI zien – gezichtsherkenning, een natuurlijke manier van lopen en rennen, sociale intelligentie, écht goed met natuurlijke taal omgaan – dat zijn precies die dingen die mensen wel kunnen en computers nog niet. En je zal zien, ik voorspel het je, dat zodra een van die taken is opgelost, we dat niet meer zien als AI. Nee, dan weten we hoe het werkt, en dan is het dus “gewoon” een setje regels. Net als magie dus.

De paradox van de vrouwelijke nerd

Ik ben een nerd. Zo een die uren, zo niet dagen, bezig is met uitzoeken welke superfancy nieuwe harde schijf ze zal kopen om in haar laptop te zetten. (Het is deze très awesome hybride HDD/SSD geworden.) (Sorry, ik zocht nog een gelegenheid om daarover op te kunnen scheppen.)

Maar ik ben ook een vrouw. Zo een die uren, zo niet dagen, bezig is met uitzoeken van nieuwe schoenen. (En die als een blok valt voor zo’n $#^&@* sale die me zeker twee uur van mijn leven en enkele honderden euro’s heeft gekost.)

Toch denken veel mensen, vrouwen met name, dat die combinatie niet mogelijk is. De vrouw die van nerddingen én van vrouwendingen houdt. En dat komt van beide kanten.

Veel vrouwen die zichzelf nerd noemen hebben om de een of andere reden een probleem met rokjes, hakken en lingerie. Voor feministen geldt hetzelfde. Ik vind dat gek. Ik hou juist heel erg van het feit dat ik vrouw ben! En dat wil ik dus ook laten zien. Dus ja: benen, decolletés, oorbellen. Dat is niet om mannen te pleasen – als dat het doel was kon ik die kleren beter helemaal laten zitten – dat is om mij te pleasen. En waarom niet? Ben ik minder slim als ik op naaldhakken loop? Kan ik mijn nieuwe harde schijf niet in mijn laptop inbouwen als ik een jurkje aan heb?

Daarmee verraadt de feminist juist zichzelf: als ik in de ogen van een feminist alleen succesvol kan zijn met een broekpak, platte schoenen en een opgeschoren kapsel, wat zegt dat dan over haar beeld van de vrouw? HA!

Andersom bestaat er in de ogen van de vrouwelijke vrouw ook een gek vooroordeel: de echte dame stelt zich hulpeloos op. De damsel in distress. Mag geen zware dingen tillen. Mag geen verstand hebben van techniek. Mag niet van auto’s en voetbal houden. Mag vooral niet slimmer zijn dan mannen. Wat is dat nu weer voor raar ideaalbeeld? Waarom geef je je eigen vrijheid op? Als ik zin heb om computergames te spelen en voetbal te kijken en zelf mijn koffer te dragen, wie heeft dan het recht om mij daarvan te weerhouden?

Ik moest ook maar eens wat posten over het higgsdeeltje

Als echte nerd kan ik er niet meer onderuit: ik moest ook maar eens wat posten over het higgsdeeltje. Maar omdat ik niet zomaar een nerd ben, kies ik voor de twee grappigste dingen. Eén:

Twee:

Er bestaat een theorie dat er ergens in de achtertuin hele lekkere kleine paaseitjes verstopt zijn. Maar je weet het niet zeker. En je bent gehandicapt. Je hebt geen benen. Maar je hebt wel een handgranaat. Die flikker je de tuin in, en dan kijk je na de ontploffing heel goed naar de rondvliegende shit om te zien of je kleine stukjes zilverfolie of chocoladevulling ziet. Dat doe je honderdduizenden keren, net zo lang tot je helemaal zeker bent dat je echt die zilverfolie en chocoladevulling hebt gezien.

Bron: Het Higgs-boson uitgelegd voor mensen die van lifestyle houden.

Vrouwelijke gamers, ze bestaan echt!

Gamer en gamejournalist Katie WIlliams vertelt over haar belevenissen op gamebeurs E3.

I wanted to accurately write about the games that I saw; instead, it was too often assumed from the outset that I would not be able to do this as a woman, and PR representatives took it to task to feed me condescension-laced spoonfuls of their games, lest my apparent black hole of knowledge sucked their product into the empty deadness of inaccurate, female-penned games journalism.

Lees het hele artikel op Kotaku.

Het trieste is, ik zou een hele blog kunnen vullen met dit soort artikelen. Dit soort gebeurtenissen zijn aan de orde van de dag. Waarom nou toch?