Altijd al eens al die spannende scènes uit Game of Thrones na willen spelen? Of eens lekker met Ned willen knuffelen? Met de gehaakte knuffelset van de familie Stark kan dat eindelijk.
De set die op Etsy staat is helaas al verkocht… Wie gaat de uitdaging aan en maakt een setje haakpatronen? Ik zou mijn haaknaalden ervoor uit het vet trekken!
Ik zou ‘m spelen!
Eten + nerdy dingen = het beste!
Dat eten en nerd-dingen niet altijd een goede combinatie zijn, bewijst de Franse Dark Vador* burger. Ik heb ‘m niet geproefd, maar zo op het eerste gezicht is ‘ie net zo donker en nasty als het karakter van Darthmans zelf. Huuuuuu.
Meer informatie over de Dark Vador burger en de bijbehorende Jedi burger is op de site van de Franse fastfoodketen Quick.
*) Weetje van de dag: Darth Vader heet in Frankrijk Dark Vador. Zie ook: “Luke, je suis ton père.”
Twee legendarische tv-series gecombineerd? Sign me up! De Simpsons/Game of Thrones combi of a lifetime.
Toevallig keek ik afgelopen weekend twee films waarin mannen de hoofdrol spelen: Drive en Le Havre. Dat is dan ook meteen de enige overeenkomst tussen de films: Drive gaat over snelle auto’s, geld en geweld, terwijl Le Havre op een sympathieke, wat houterige manier vertelt over een lieve oude man en een jonge vluchteling uit Afrika.
Is het dan toeval dat mannen de hoofdrol spelen in beide films? Niet volgens Anita Sarkeesian van Feminist Frequency. Ze haalt hierbij de Bechdel Test aan, waar een film voor slaagt als:
Valt alleszins mee, zou je denken. In onderstaand filmpje onderwerpt Sarkeesian de Oscarnominaties van dit jaar aan de Bechdel test. Waarschuwing: kijk vooral het hele filmpje uit voor een aantal noodzakelijke nuanceringen aan het einde.
Niet onlogisch, aangezien de Oscar-commissie grotendeels uit blanke, oudere mannen blijkt te bestaan: 77% is blank, 94% is man en 98% is boven de 40. Nogal wiedes dat die vaker stemmen voor verhalen met karakters waar ze veel mee gemeen hebben. Maar maakt dat die scheve verhoudingen acceptabel?
Nog één opmerking om af te sluiten: ik ben het er niet mee eens dat Bridesmaids een stoere vrouwenfilm is. De hoofdpersoon van de film is (net als alle vrouwelijke hoofdpersonen uit rom-coms) erg ongelukkig dat ze nog niet getrouwd is. De film draait nota bene om een bruiloft (wat tenslotte de belangrijkste dag in het leven van de vrouw is). Het enige “stoer-vrouwelijke” aan de film is dat de dames deze keer actief meedoen aan de poep-en-kots-humor. Lovely.
Een paar jaar geleden werd The Big Bang Theory aangekondigd. Nerds wereldwijd verheugden zich: een tv-serie voor ons, over ons! En het was daadwerkelijk grappig: inside jokes over Battlestar Galactica, Star Wars, wiskundige formules en grappige t-shirts. En je weet hoe dat gaat met inside jokes: die zijn des te grappiger omdat andere mensen ze niet snappen.
Maar ergens in de afgelopen jaren is de serie verworden tot een soort nerd blackface: een stelletje ééndimensionale karikaturen van nerds zoals die eigenlijk alleen bestaan in de ogen van jocks en prom queens. Waarschijnlijk ten onder gegaan aan zijn eigen succes: opeens moet iedereen de grappen kunnen snappen. Daar ga je dus al. En op de een of andere manier voelt het alsof de schrijvers van de serie de karakters niet sympathiek vinden. Opeens lachen we niet meer mét de karakters, maar óm de karakters.
En over dat lachen gesproken: pas als je de laugh track wegknipt heb je door hoe ongemakkelijk het eigenlijk is.
Op Reddit las ik een mooie analyse:
People of average intelligence like to believe that smart people have huge emotional and social flaws. They do this so that they can feel superior, or at least not inferior. This concept is the soul of The Big Bang Theory.
Haha, we zeggen iets over een besturingssysteem, dat is grappig voor nerds.
Nee, dan Community! Waarin alle karakters ook een stereotype zijn (de sociaal onhandige nerd, de high school jock, de big mama, enz. enz.) maar wel liefdevol worden neergezet. Zo kan het dus ook.
Al eerder op de Amerikaanse televisie, sinds vanavond ook op HBO Nederland: Game of Thrones.
Bij gebrek aan tv heb ik de serie al via andere kanalen tot me genomen. Tot twee keer toe. En als ik een tv had zou ik deze gelegenheid aangrijpen om hem nog een keer te kijken. Want alles is zo mooi, de acteurs zijn zo goed, de karakters zo geloofwaardig en genuanceerd, de verhaallijnen zo gecompliceerd, dat één keer kijken niet genoeg is. En zo’n obsessie heb ik maar zelden.
Ik heb van een tv-serie nog nooit zulke hoge productiewaarden gezien. Alles is prachtig en er is niets dat de betovering van de fictieve wereld doorbreekt. De decors en kostuums voelen nergens gefabriceerd. Door de mengeling van Middeleeuwse, classicistische en Arabische elementen voelen de locaties aan als geen enkele plek die je kent, maar wel plekken die zouden kunnen bestaan. De casting is perfect. Weinig bekende namen, maar stuk voor stuk, zonder enkele uitzondering, juweeltjes. Ik heb zelden zo geloofwaardig en met zulke overgave gespeeld zien worden in een tv-serie.
En de personages, die heerlijke personages, zijn immens genuanceerd en realistisch. Zelfs van de gemeenste naarlingen kun je begrijpen waarom ze doen wat ze doen. Dat wil niet zeggen dat iedereen rationeel is – sterker nog, net als in het echte leven is niemand rationeel. Iedereen heeft zijn eigen redenen en belangen en uiteindelijk draait alles net als in het echt om liefde, familie, vijandschap, wraak en machtsspelletjes die zich soms op de vierkante centimeter afspelen en soms uit de hand lopen tot buitenproportioneel formaat.
Game of Thrones is een epische serie, een waarlijk heldenepos, van het soort dat kan wedijveren met een klassieker als Lord of the Rings. Maar menselijker, hartverscheurender. Ik heb gekluisterd aan het scherm gezeten. Nagels in de bank bij de spannendste scènes. Kippenvel, tranen in ooghoeken, ongeloof, frustratie.
En tegen het einde van de tien afleveringen van het eerste seizoen wordt het steeds duidelijker dat het spel der tronen niet het enige spel is dat er gespeeld moet worden. Grotere krachten beginnen zich te roeren. Maar welke? En hoe? En in wiens voordeel? Extra bonus: in het tweede seizoen speelt Neerlands trots Carice van Houten mee als tovenares Melisandre. Kijken dus.
Dit vind ik nou grappig: Honest Movie Titles. De posters van een aantal Oscargenomineerde films van dit jaar, maar dan met een wél eerlijke filmtitel.
Dit artikel schreef ik oorspronkelijk voor Dutch Cowgirls, voordat ik erachter kwam dat er al twee eerdere artikelen over deze film waren. Zonde van m’n stukje, dus dan recycle ik ‘m maar hier!
Michelinmannetjes in een politieauto die de achtervolging inzetten op een duivels lachende Ronald McDonald. Twee verschillende smaken Pringles-logo’s die samen lunchen. Een dierentuin met onder andere de MGM-leeuw, de Linux-pinguïn en de Lacoste-krokodil. Het Franse filmcollectief H5, onder andere bekend van supervette videoclips voor Röyksopp en Massive Attack, is niet bang voor een beetje sluikreclame in hun nieuwste film, Logorama.
Sterker nog: logo’s spelen de hoofdrol in deze 17 minuten durende animatiefilm. En eigenlijk ook de bijrollen. En de figuranten. En het decor. In Logorama is eigenlijk weinig te ontdekken dat niet gemaakt is van een logo, en dat maakt het een interessante film waarin je elke keer weer iets nieuws ontdekt. Bovendien is het een écht spannende actiefilm waarin weinig heilige huisjes overeind blijven. Mocht je bijvoorbeeld een zwak hebben voor de rode en gele M&M uit de reclames, dan kun je je maar beter niet wagen aan deze film…
Saillant detail is dat de film van diverse videowebsites afgehaald is vanwege schending van het auteursrecht van de logo’s. Desalniettemin heeft Logorama al diverse prijzen gewonnen en is won hij afgelopen weekend zelfs een Oscar voor beste korte animatiefilm. Je kunt de hele film hier bekijken.