Opeens valt de wereld stil door een pandemie, en hoewel je wereld nu wel groter mag zijn dan je huis, leek het mij nog steeds wel zo relaxt om in eigen land vakantie te blijven vieren. Geen zorgen over dingen als code oranje, terugkomquarantaines en lokale lockdowns. En jawel: het bleek niet alleen relaxt, maar ook nog eens verrassend (en) fijn. Omdat ik me kan voorstellen dat je niet weet waar je moet beginnen als je gewend bent gewoon de Lonely Planet Takatoekaland te volgen, heb ik wat tips op een rijtje gezet. Lees verder →
Zelfs ik, als nerdy feminist, wist tot voor kort niet dat de eerste Amerikaanse maanlanding mede mogelijk is gemaakt door zwarte vrouwen. Het boek Hidden Figures vertelt het verhaal van die vrouwen, en concentreert zich vooral op drie van hen: Katherine Johnson, Dorothy Vaughan en Mary Jackson. Het boek van Margot Lee Shetterly ligt al een paar maanden in de winkel, en de bijbehorende film is sinds vandaag ook in Nederlandse bioscopen te bekijken.
Ik heb nog niet de kans gehad om de film te zien, maar afgaand uit alles wat ik erover heb gezien en gelezen, staat hij nu al hoog op de lijst om mijn favoriete film van 2017 te worden. Het boek waarop de film is gebaseerd heb ik al wel gelezen, met – dit klinkt tegenstrijdig – veel interesse én veel moeite. Lees verder →
Hee, even een dingetje: je wist dit misschien niet, maar we leven in een mislukte wereld. Goed, gezien de wereldpolitiek is dat misschien niet heel verrassend nieuws, maar zelfs alle basisdingen in het leven – hoe je slaapt, hoe je wakker wordt, hoe je kleren eruit zien – zijn niet zo goed als in de echte echte wereld.
Dat is in ieder geval de pijnlijke boodschap van Tom Barren, hoofdpersoon uit De Man die de Tijd Meenam. Hij begon zijn leven in een superieure versie van het universum, maar door een procedurefoutje bij het gebruiken van de tijdmachine van zijn vader komt hij per ongeluk in onze realiteit terecht. Best een probleem, want onze realiteit suckt, dus hij wil terug, maar hoe doe je dat vanuit een wereld waar tijdmachines niet bestaan? Lees verder →
Tijdmachines! Wist je dat het idee van tijdmachines pas eind 19e eeuw echt voor het eerst populair werd? En dat alles naar aanleiding van een boek van H.G. Wells uit 1895, waarin hij een tijdmachine beschrijft die er in grote lijnen uitziet uit als een fiets. Klinkt misschien gek, maar de moderne fiets was in die tijd net pas uitgevonden en dus toonbeeld van nieuwe technologische snufjes.
Tijdreizen is tegenwoordig haast onlosmakelijk verbonden met hypothetische vragen als “zou jij baby Hitler vermoorden?” – en de eerste keer dat iemand daarover schreef is eerder dan je zou denken. Maar meer dan dat ga ik niet verklappen over dit geweldige filmpje van Vox:
Het filmpje is overigens nog extra interessant met het huidige politieke klimaat in je achterhoofd.
Time travel is so often about regret. It’s about something in your past that you wish you could do over. In this case, here’s the entire planet allowing this monster to arise and kill millions of people.
Dat boek van H.G. Wells doet me dan weer om meerdere reden denken aan het gedicht 221b van Vincent Starrett over de tijdloosheid van Sherlock Holmes en dr. Watson, dat zeker in het licht van al die recente Sherlock Holmes-adaptaties zeer relevant is. Het gedicht eindigt met deze twee regels:
Here, though the world explode, these two survive,
And it is always eighteen ninety-five.
Nog één ding trouwens: lees Er Ist Wieder Da, een even hilarisch als ontluisterend boek over wat er zou gebeuren als het hele verhaal andersom zou gebeuren: Hitler wordt opeens wakker in hedendaags Duitsland en heeft geen idee wat er aan de hand is.
Als je verslaafd bent aan computerspelletjes, is je leukste dagdroom misschien wel dat alles echt is, dat je echt de aarde aan het verdedigen bent tegen aliens, en dat je uiteraard dan ook de held bent die de wereld redt. In de dagdroomversie van een tienerjongen houdt hij er ook een leuk vriendinnetje aan over, plus het respect van de klasgenoot die hem jarenlang heeft gepest.
Ik wil je eigenlijk aanraden om Billions te gaan kijken, no questions asked, zonder dat ik er iets over gezegd heb. Ik wist van tevoren al een paar dingen van het plot en heb daar tijdens het kijken af en toe van zitten balen, want daardoor miste ik een paar fantastische plotwendingen.
Er zijn een paar dingen die ik je kan vertellen zonder dat ik er echt iets mee verklap. Billions is een slimme, ingewikkelde serie over openbaar aanklager Chuck Rhoades (Paul Giamatti) en miljardair Bobby Axelrod (Damian Lewis). Spanning en intrige dus, maar dan wel op zo’n manier dat je als kijker ook niet precies weet wie je nou wel en niet moet vertrouwen. Ik heb de eerste aflevering twee keer gekeken om alles helemaal te begrijpen en heb tussendoor een paar dingen op moeten zoeken, zoals wat een U.S. Attorney eigenlijk precies is (een openbare aanklager) en wat de SEC doet (toezicht houden op beursverkeer). Die geef ik je dus alvast cadeau.
Als je me níet helemaal op mijn woord gelooft en toch iets meer over de serie wil weten voordat je gaat kijken: OK. Prima. Zoals ik al zei: ik wist een paar dingen en heb desondanks zitten smullen, dus vooruit. Billions is namelijk niet zomaar de duizendste tv-serie over twee machtige mannen die met elkaar in een strijd verwikkeld raken. Want ja, de hoofdpersonen zijn weliswaar mannen, maar de echtgenote van Chuck Rhoades (Maggie Siff) blijkt een centraal punt in de spanning tussen de twee mannen – maar niet als love interest. Bovendien verdient ze acht keer zoveel als haar man – oh, en ze hebben trouwens ook een gezonde SM-relatie waarin zij dominant is. De vrouw van Bobby Axelrod (Malin Åkerman) lijkt een lieve blonde miljardairsvrouw, maar schrikt er niet voor terug om iemand te bedreigen. De eerste aflevering slaagt op het nippertje voor de Bechdel test, en ik ben benieuwd hoe zich dat in de andere afleveringen ontwikkelt. Verder nog relevant: mannelijk naakt in de eerste aflevering.
Goed. Weet je nu dan genoeg? Of wil je ook nog een trailer zien? OK, OK. Ben ik ook niet te beroerd voor.
Overleven is je enige doel en je enige taak in This War of Mine.
Eigenlijk is het een soort The Sims, maar dan de naarste variant die je je kunt verzinnen. Je huisje met popjes is een half ingestorte woning in een door oorlog verwoeste stad.
Het huis waar Marko, Pavle en Bruno wonen.
Je hoofdpersonen zijn drie vrienden die elke dag moeten vechten voor hun leven: ze moeten ergens eten zien te halen, en materialen om vuurtjes te kunnen stoken en een radio te bouwen. En wapens, want iederéén is dus ’s nachts op strooptocht, dus je spullen zijn niet veilig als je ze niet bewaakt.
Een uitzichtloze situatie: de jongens hebben honger, dus de strooptochten gaan slecht, dus het lukt ze niet om wapens te stelen, dus alles dat ze wél weten te bemachtigen wordt prompt door andere scharrelaars afgepakt.
Ik moest huilen van This War of Mine.
Niet omdat Marko doodgeschoten werd tijdens een strooptocht omdat hij probeerde een meisje te redden dat bijna werd verkracht door een of andere wreedaard. Ja, daar werd ik ook droevig van. De huisgenoten trouwens ook.
Hij probeerde alleen maar iets goeds te doen.
Nee, ik kon een enkele traan niet tegenhouden op het moment dat mijn andere twee hoofdpersonen bijna stierven van de honger en ik moest beslissen of ik een ouder, ongewapend echtpaar van hun eten wilde beroven. Ik wilde het niet. Bruno en Pavle hadden honger. De oude man smeekte me om hun eten niet mee te nemen.
“I beg you, don’t take the food, we have so little.” Shit. Een ongewapende, oude man. Maar ik heb ook honger. Wat nu?
Het is natuurlijk allemaal maar een spel. Maar al deze situaties zijn in het echt voorgekomen. Ik ken ze inmiddels vrij goed omdat ik erover schrijf, maar ook omdat ik twee maanden geleden in Bosnië was en de ruïnes in Mostar en Sarajevo zag en de verhalen hoorde over klasgenoten die tot een andere bevolkingsgroep bleken te behoren en dus opeens voor je deur stonden met een mitrailleur.
This War of Mine is een heftige game, die je zeker niet moet spelen als je behoefte hebt aan licht vermaak. Er zitten veel kanten aan het spel: je kunt met verschillende personages spelen en je kunt – als dat lukt – je huis inrichten door bedden te bouwen van sloophout, met een zelfgemaakt fornuis dat ook als kachel kan dienen, en een goed gevulde medicijnkast. Maar de kans is groter dat dat je níet lukt. Is dat erg? Nee. This War of Mine is niet een spel om te winnen, maar om te beleven.
War is not a choice, is het motto van de game. Het spelen van deze game is wél een keuze, en eentje die absoluut aan te raden is.
Het recept is simpel: stop een paar jonge mensen een paar weken in een huis en stel ze voor allerlei uitdagingen waarmee ze hun eigen grenzen opzoeken.
Klinkt bekend? Verrassing: ik heb het deze keer niet over Project Runway of America’s Next Top Model, maar over de BBC-miniserie Girls Can Code, waarin vijf meiden van rond de twintig een hartig lesje krijgen in de wereld van de tech startups. In slechts twee afleveringen zien we hoe de dames zich in twee weken al dan niet ontpoppen tot ware tech gurus.
“Only twelve days ago, they had no desire to work in tech, they had no plan to work in tech. They had no idea that they could work in tech.”
In tegenstelling tot wat de naam Girls Can Code doet vermoeden, gaat de serie maar voor een heel klein deel over programmeren. En dat is maar goed ook, want de meiden lijken niet vreselijk gemotiveerd te zijn om echt als programmeur aan de slag te gaan. Een interessante opzet, en daarmee misschien herkenbaarder voor een hoop meiden, maar niet helemaal wat ik had verwacht van een serie die Girls Can Code heet. De serie gaat helemaal niet over programmeren!
Goed, misschien is dat ook niet zo gek. Als de dames er überhaupt niet van overtuigd zijn dat tech wel leuk is, laat staan dat ze over enige voorkennis beschikken, is twee weken wat aan de korte kant om een beetje te leren programmeren. En dat is prima, maar had de serie dan Girls Can Run a Startup genoemd, of Girls Can Work in Tech. De dames krijgen wel een klein lesje programmeren (spoiler: ze vinden het bijna allemaal saai), maar leren vooral hoe de tech-wereld werkt en hoe ze een startup-concept moeten verzinnen, uitwerken en pitchen.
Het is wel interessant om te zien hoe sommige meiden echt ontdekken dat tech bij ze past. Niet alle vijf, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. De conclusie is duidelijk:
“Can girls code? Some can, some can’t. Same as the boys.”
Bijna een jaar geleden stopte ik tien dollar in Elegy for a Dead World: a Game about Writing Fiction. Het feit dat ik nu pas een stukje schrijf over de game, is geheel mijn schuld, want de makers van Elegy hebben zich netjes aan hun belofte gehouden en een paar maanden na de succesvolle Kickstarter-campagne een complete game afgeleverd.
En wat een game. De karakteristieke stijl – half abstract, half kleurrijke sci-fi – komt overal in terug, vanaf het keuzemenu aan het begin van de game.
De opzet van de game is zo simpel dat het de definitie van ‘game’ aardig oprekt. Je bent een astronaut en je probeert je logboek te vullen terwijl je rond door een wonderlijke buitenaardse wereld loopt. In de basis is Elegy eigenlijk een platformgame: je loopt aan de linkerkant een scherm binnen, waarop je kunt rondlopen en vliegen, tot op het punt dat je bij een schrijfprompt komt. Op dat moment heb je een simpele taak: fill the blanks. Geen antwoord is goed of fout. En als je klaar bent, loop je weer verder en krijg je een volgende scène voor je neus. Elk level bestaat uit een stuk of wat scènes.
Ben je op een planeet met vreemde wezens? Of op een post-apocalyptische aarde? Waarom kom je niemand tegen? Waar kom je eigenlijk vandaan en wie ben je als hoofdpersoon? Nogmaals: alle antwoorden zijn goed. Dat is waar de game om gaat: zelf de antwoorden verzinnen. Elegy is specifiek ontworpen als hulpmiddel voor creatief schrijven. De spectaculaire tekeningen zijn voor zoveel verschillende interpretaties vatbaar dat je grotendeels een eigen draai kunt geven aan het verhaal.
De prompts variëren van heel specifiek en beperkend tot compleet vrij. In de meest vrije opzet krijg je alleen de tekeningen voorgeschoteld, maar mag je van nul tot eind je eigen verhaal verzinnen. Omdat het ook mogelijk is om zelf een schrijfprompt te maken én te uploaden, kun je er werkelijk van alles mee doen, ook met andermans prompts. Zo kun je de game ook educatief inzetten.
Elegy doet wat het moet doen, maar werkte voor mij toch niet inspirerend genoeg. Na één of twee zinnen per scherm was ik wel weer klaar, waardoor ik steeds aan het einde van een level alleen maar een heel kort verhaaltje had. Alsnog is het een leuke schrijfstarter bij gebrek aan inspiratie of als korte vingeroefening. Als je graag schrijft vanuit een vast kader en snel geïnspireerd raakt door visuele input, is Elegy absoluut iets voor jou.
Ik was dus in het Science Museum en ik zag een hoop ruimtevaart-dingen en de film Robots 3D, en ook nog allerlei andere supergave nerddingen. Na de film liep ik recht tegen de tentoonstelling Information Age aan, met allerlei mooie dingen over onder andere radio, computers en internet.
Arthur C. Clarke blijkt naast briljante science fiction ook nog eens allerlei wetenschappelijke artikelen te hebben geschreven.
Grote held Alan Turing was uiteraard ook present.
Een geeky lady van 60 jaar geleden! Mary Coombes, de eerste vrouwelijke commerciële programmeur. En ze staat gewoon met een interview op YouTube. Gaaaaf.
Een uitvinding van Alan Turing, een van de allereerste computers: Pilot ACE.
Weer van een heel andere orde: het eerste computertoetsenbord. Ik had me nooit gerealiseerd dat die in eerste instantie gewoon met pianotoetsen waren bedacht.
Ook de eerste Russische supercomputer staat in het museum. Hij heet БЭСМ, oftewel Большая Электронно-Счётная Машина, oftewel “grote elektronische rekenmachine”.
Op weg naar de uitgang kwam ik nog langs de allereerste voorlopige opzet van de tentoonstellingen History of Mathematics en History of Computer Science, die in 2016 geopend worden. Ik mocht alleen door het middenpad lopen en kon daardoor niet dichtbij de apparaten komen. Ik kon wel een paar plaatjes schieten, maar voor een echte review zal ik toch volgend jaar nog een keer terug moeten…
Kunst én wetenschap!
Je kent misschien wel de term buizenversterker? Van die dingen die gitaarnerds graag gebruiken? Diezelfde elektronenbuizen gebruikten ze vroeger ook in computers. Al een tijdje niet meer, maar Pegasus (gemaakt in 1959) is de laatste uit zijn soort die nog overleeft. Hij heeft 1200 buizen, een kloksnelheid van 333 kHz en 2 kbits RAM.
Al die ontzettend oude supercomputers van hierboven hebben toch het nakijken vergeleken met de difference engine van Charles Babbage, want die stamt uit de negentiende eeuw.
De foto is niet fantastisch, want ik mocht niet achter het lintje komen, maar daar midden in de vitrine ligt het brein (!!) van Charles Babbage.
Als je verslaafd bent aan computerspelletjes, is je leukste dagdroom misschien wel dat alles echt is, dat je echt de aarde aan het verdedigen bent tegen aliens, en dat je uiteraard dan ook de held bent die de wereld redt. In de dagdroomversie van een tienerjongen houdt hij er ook een leuk vriendinnetje aan over, plus het respect van de klasgenoot die hem jarenlang heeft gepest.
