Meatloaf-cupcakes

Geplaatst op door

Weet je wat leuk is? Eten in een andere vorm dan normaal. Kebabspiesjes met fruit. Een zoete courgettetaart (à la carrot cake). En ik droom ervan om nog eens een keer zo’n chocoladefontein te vullen met dipsaus. Leuk voor bij de chips op een feestje! Een andere ontdekking is kaasfondue in mac & cheese-versie – maar daarover later meer.

Dus toen ik een recept voor hartige meatloaf-cupcakes tegenkwam, moest ik het wel proberen. En met succes! Zeker met een heerlijke toef aardappelvenkelpuree erg aan te raden.

MEATLOAF-CUPCAKES (gebaseerd op Mamas Meatloaf)

cupcakes

Voor het glazuur:

  • 6 eetlepels ketchup
  • 4 eetlepels water
  • 1 eetlepel mosterd
  • 1 eetlepel bruine basterdsuiker
  • 1/4 theelepel chilipoeder

Voor de cupcakes:

  • 300 g (mager) gehakt
  • 4 eetlepels paneermeel
  • 1 ei
  • 1 kleine ui, gesnipperd
  • 1/2 theelepel chilipoeder
  • 1/2 eetlepel Worcestershire sauce

Evt. serveren met aardappelvenkelpuree.

Bereiding

Verwarm de oven voor op 180º. Meng alle glazuur-ingrediënten in een kleine kom. Meng alle meatloaf-ingrediënten en doe ze in papieren cupcake-vormpjes in een cupcake-bakvorm. Giet het glazuur over de cupcakes (waarschijnlijk heb je glazuur over, dat kun je als saus gebruiken). Zet de meatloafjes in de oven en bak 25-30 minuten, totdat het midden van de cupcakes gaar is.

Maak ondertussen, indien gewenst, de aardappelvenkelpuree. Zodra je cupcakes klaar zijn, spuit je de puree met een slagroomspuit of knijpzak in slagroomvorm op de cupcakes. Klaar!

Game of Thrones in 1995

Geplaatst op door

Dit is hoe de intro van Game of Thrones eruit had gezien als de serie in 1995 was gemaakt. Spectaculair! Voor mijn gevoel zagen alle intro’s van series uit mijn jeugd er zo uit. Veel te lange intro’s met sfeervolle/opzwepende muziek en dan een heel stel van die bij elkaar geknipte shots uit de serie met de naam van de acteur eronder… Klassiek.

Discussiepunt: voor mijn gevoel lijkt deze Game of Thrones-intro eigenlijk meer op tv-series rond 1990 dan rond 1995. Zie bijvoorbeeld: The Wonder Years, Growing Pains, Full House, Beverly Hills. Het enige voorbeeld van deze intro-stijl uit midden jaren ’90 dat ik zo gauw kan vinden is 7th Heaven. Of mis ik iets?

(Hoewel: eigenlijk is dit type intro van alle tijden. Zie o.a.: Dallas (jaren ’70), Family Ties (jaren ’80), Gilmore Girls (jaren ’00).)

En ondertussen: nog 15 nachtjes slapen tot seizoen 3!

Aaron Swartz, tragische internetheld of onhandige jongen?

Geplaatst op door

Aaron Swartz in 2009

Misschien weet je nog niet wie Aaron Swartz is. Of was, moet ik zeggen, want hij is dood. Zelfmoord. Afgelopen januari. Hij was 26. En als je wel eens een RSS-reader hebt gebruikt, of Reddit hebt bezocht, of iets met Creative Commons hebt gedaan, dan heb je dat deels te danken aan dit jonge, getroubleerde genie.

Ik had al wel een paar dingen gelezen over Swartz. Over zijn briljante uitvindingen. Over zijn excentriciteit. Over het feit dat hij 14 was toen hij meewerkte aan de RSS-standaard. Over de miljoenenrechtszaak die tegen hem liep. Maar waar dit artikel in The New Yorker als geen ander in slaagt, is om de lezer te laten snappen hoe Swartz in elkaar zat. Hoe zijn merkwaardige geest werkte. Waar hij zich zorgen over maakte. Welk effect zijn naasten op hem hadden. Hoe hij zich voelde door die vermaledijde rechtszaak.

En dat alles door een combinatie van citaten van mensen om hem heen – waaronder zijn vader, zijn vriendin en een ex-vriendin – afgewisseld met stukjes uit blogartikelen van Swartz zelf, plus genoeg achtergrondinformatie om het verhaal compleet te maken.

The other night, when [redacted] asked me why I switched from computer science to sociology, I said it was because Computer Science was hard and I wasn’t really good at it, which really isn’t true at all. The real reason is because I want to save the world. Maybe I didn’t say that because it sounds sort of crazy.
– Aaron Swartz (2005)

En dan wordt het verhaal opeens nog veel hartverscheurender dan het was. Dan wordt het opeens veel begrijpelijker dat zo veel mensen zo sterk reageerden op zijn dood. Dan valt de excentrieke internetheld van zijn voetstuk: Swartz is eigenlijk gewoon een jongen die probeert alles goed te doen en uiteindelijk wordt ingehaald door onhandigheden en tegenvallers.

We spend so much time waiting to start to live. He always went big—he never looked for permission to go big. He assumed that he could talk to anyone he wanted, and he was right, and it wasn’t because he was super-special-genius-boy, it was because he tried.

Nogmaals: een spectaculair artikel. Lezen dus.

Princess Peach, Zelda en andere zwakkelingen in videogames

Geplaatst op door

Pardon? Wat zeg ik nou? Zwakkelingen? Jawel! Ik hou van vrouwen als geen ander, maar in een hoop computergames worden vrouwen nu eenmaal neergezet als zwakkelingen.

Feminist Frequency (mede mogelijk gemaakt door ondergetekende, via Kickstarter) vertelt in onderstaande video over o.a. Super Mario, Donkey Kong, Legend of Zelda, Prince of Persia en andere computergames waarin vrouwen er niet best aan toe zijn.

Grote bonuspunten voor de uitleg van waarom het nou eigenlijk erg is dat vrouwen worden neergezet als zwakkelingen. Ik wil geen zeikerige feminist zijn en me dus niet aanstellen over elk wissewasje, maar we hebben hier zowaar een goed onderbouwde theorie over de verwerpelijkheid van de damsel in distress. Kijk vooral even.

Nerdgasm: Dita von Teese in een 3D-geprinte Fibonacci-jurk

Geplaatst op door

Spectaculair: een 3D-geprinte jurk! Die gebaseerd is op Fibonacci-getallen en de gulden snede! Speciaal voor de buitengewoon charmante Dita von Teese!

Even, zoals het hoort, de technische specificaties: de jurk bestaat uit 17 delen die uit een 3D-printer komen en vervolgens zwart geverfd zijn, plus ruim 13.000 zwarte Swarovski-kristallen. De 3D-geprinte onderdelen zijn flexibel en sluiten perfect op elkaar aan.

Meer over hoe en waarom de jurk gemaakt is kun je zien en horen in onderstaand filmpje.

De mogelijkheden van 3D-geprinte kleding zijn eindeloos. Stel je voor: perfect passende, persoonlijke kleding, speciaal voor jou gemaakt. Van allerlei gekke materialen. En als je je eigen 3D-kledingprinter thuis hebt staan, kun je zelfs thuis patronen downloaden van internet en live je eigen kleding maken. In die zin is het weer een nieuwe toevoeging in het rijtje handwerken: na breien, haken en naaien een nieuwe manier om je eigen kleding te fabriceren.

Het lijkt mij wel handig. Stel, je hebt morgen een feestje en je was nog op zoek naar het perfecte paarse jurkje. Met een 3D-printer is dat een kwestie van een leuk patroon op internet zoeken, je precieze lichaamsmaten instellen, een paarse cartridge in je 3D-printer zetten en hop, een paar uur later heb je een paars jurkje dat zit als gegoten en perfect past bij de gelegenheid. Ik zie het wel zitten. Jij ook?

Overigens is het 3D-printen van jurken niet nieuw: al in 2011 printte Nederlandse modeontwerper Iris van Herpen haar eerste kledingstukken. Een korte documentaire (13 minuten) over Iris van Herpen en het 3D-printen van kleding:

Informatica: voedingsbodem voor vrouwenemancipatie

Geplaatst op door

Een van mijn favoriete recente tv-series is Bomb Girls, een serie over vrouwen in een Canadese bommenfabriek tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het is een interessante tijd voor de dames: hun plaats is niet meer achter het aanrecht, maar op de fabrieksvloer. De mannen vechten immers aan het front, en die bommen bouwen zichzelf niet.

In onderstaand filmpje wordt de vergelijking gemaakt tussen Rosie the Riveter, icoon van vrouwenemancipatie tijdens de Tweede Wereldoorlog, en de 21e-eeuwse vrouw met een technisch beroep. Het is eigenlijk heel eenvoudig. Er is simpelweg meer mankracht (m/v) nodig, en zonder vrouwen hebben we te weinig technici en programmeurs om de sterk groeiende behoefte te bevredigen.

Tot slot, voor eenieder die geïnteresseerd is in vrouwenemancipatie, de Tweede Wereldoorlog, spannende verhalen, prachtige jaren ’40-jurken, Canadese accenten, hartverscheurende subplots, mooie dames en/of halfnaakte Italianen: de trailer van Bomb Girls. Aanrader.

Programmeren is voor rocksterren

Geplaatst op door

Onderstaand filmpje legt heel goed uit waarom het belangrijk is om te leren programmeren. Voor iedereen. Ja, dus ook voor u, lieve lezer! Maakt niet uit of je vier bent of veertig of vierennegentig. Maakt niet eens echt uit of je superslim bent of niet. Het maakt al HELEMAAL niet uit of je man bent of vrouw (maar dat mag geen verrassing zijn voor de ervaren ladygeek-bloglezer).

En, dit is misschien verrassend: het maakt ook niet uit of je meer houdt van computers of van mensen. Liefst van allebei! Sterker nog: de beste programmeurs houden vooral heel veel van mensen. Want hoe kan je iets goeds programmeren als je niet weet wie het gaat gebruiken en waar en waarom en waarvoor? Dat is iets wat niet-programmeurs vaak vergeten. Programmeren is een mensenvak.

Enkelen van de groten der aarde komen langs in dit filmpje: bedenkers en oprichters van Microsoft, Twitter, Facebook, Valve, Dropbox en meer. En dan snap je opeens waarom ze zeggen: “Great coders are today’s rockstars.” Over rocksterren gesproken, wist je dat will.i.am ook bezig is met leren programmeren?

Ik ben Nieske en mijn Erdős-getal is vier

Geplaatst op door

Hallo. Mijn naam is Nieske en mijn Erdős-getal is vier. Mijn wattes, hoor ik je denken? Ja gewoon, mijn Erdős-getal! Oftewel: de afstand tussen mij en wiskundige Paul Erdős, gemeten in stapjes van publicatiepartners. Mijn promotor heeft een paper geschreven met iemand die een paper heeft geschreven met iemand die een paper heeft geschreven met Paul Erdős. Drie stappen dus. En aangezien ik uiteraard met mijn promotor heb gepubliceerd, is mijn Erdős-getal vier.

Erdos

Als je wel eens een wetenschappelijke paper hebt gepubliceerd, kun je ook je eigen Erdős-getal uitrekenenen, hoewel er best een kans is dat je zelf niet in de database staat (zoals ik) en je dus je dichtstbijzijnde wetenschapper van enige significantie moet nemen als startpunt.

De volgende stap is een Erdős-Bacon-getal bemachtigen: de som van je Erdős-getal en je Bacon-getal. Logischerwijs is je Bacon-getal hetzelfde principe, maar dan met het aantal stappen tot Kevin Bacon, gemeten in filmsamenwerkingen. Wie heeft er connecties in de filmindustrie?