De geschiedenis van computergraphics is onvermijdelijk gelinkt aan aan games. Het zijn immers vooral games die de grenzen opzoeken en verleggen. In de documentaire A Brief History of Graphics vertelt Stuart Brown aan de hand van tientallen voorbeelden over de verschillende stadia van ontwikkeling: van de allereerste pixels, via sprites en polygonen en voxels naar 3D-graphics, en uiteindelijk door naar indie games waarin júist weer pixels en simpele graphics op de voorgrond staan.
Zelfs als je graphics niet per se interessant vindt, is het al leuk om al die games langs te zien komen: Pong, Donkey Kong, Prince of Persia, The Lion King, Doom 3D, Tomb Raider, Unreal, Quake, Braid en nog vele, vele anderen. Het kijken waard dus! De serie bestaat uit vijf afleveringen van elk krap tien minuten. In totaal ben je ongeveer drie kwartier bezig. Hier is alvast deel 1, met daaronder een link naar de hele playlist.
Lana en ik hebben eindelijk een naam voor ons ukelele-duo: Robots & Lipstick. Voor de gelegenheid hebben we – in één take! – een ietwat aangepaste versie van Santa Baby opgenomen, waar we duidelijk vertellen wat wij het liefst voor kerst zouden willen…
Wat als je aan kinderen zou vragen of de kerstman ook een kerstvrouw zou kunnen zijn? Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik vind dit pijnlijk. (OK, en stiekem ook wel schattig. En soms enigszins onverstaanbaar. Maar vooral pijnlijk.)
“No lady Santa!” “Yes lady Santa!”
Of laten we dan in ieder geval zeggen dat er nog aardig wat te winnen is. Denk er even over na: waar denk je dat deze kinderen die stereotyperingen vandaan hebben? Lijkt me toch niet dat ze daarmee geboren worden, dus het is belangrijk dat wij volwassenen – als ouders, docenten, familieleden en andere rolmodellen – onze verantwoordelijkheid nemen om uit te leggen (en voor te doen!) dat vrouwen net zoveel kunnen als mannen, en vice versa.
Laten we trouwens ook de discussie nog wat vernederlandsen, en alvast even vooruitlopen op het onvermijdelijke vervolg op de zwartepietendiscussie: wat vinden we eigenlijk van het idee van een Sinterklazien?
Overleven is je enige doel en je enige taak in This War of Mine.
Eigenlijk is het een soort The Sims, maar dan de naarste variant die je je kunt verzinnen. Je huisje met popjes is een half ingestorte woning in een door oorlog verwoeste stad.
Het huis waar Marko, Pavle en Bruno wonen.
Je hoofdpersonen zijn drie vrienden die elke dag moeten vechten voor hun leven: ze moeten ergens eten zien te halen, en materialen om vuurtjes te kunnen stoken en een radio te bouwen. En wapens, want iederéén is dus ’s nachts op strooptocht, dus je spullen zijn niet veilig als je ze niet bewaakt.
Een uitzichtloze situatie: de jongens hebben honger, dus de strooptochten gaan slecht, dus het lukt ze niet om wapens te stelen, dus alles dat ze wél weten te bemachtigen wordt prompt door andere scharrelaars afgepakt.
Ik moest huilen van This War of Mine.
Niet omdat Marko doodgeschoten werd tijdens een strooptocht omdat hij probeerde een meisje te redden dat bijna werd verkracht door een of andere wreedaard. Ja, daar werd ik ook droevig van. De huisgenoten trouwens ook.
Hij probeerde alleen maar iets goeds te doen.
Nee, ik kon een enkele traan niet tegenhouden op het moment dat mijn andere twee hoofdpersonen bijna stierven van de honger en ik moest beslissen of ik een ouder, ongewapend echtpaar van hun eten wilde beroven. Ik wilde het niet. Bruno en Pavle hadden honger. De oude man smeekte me om hun eten niet mee te nemen.
“I beg you, don’t take the food, we have so little.” Shit. Een ongewapende, oude man. Maar ik heb ook honger. Wat nu?
Het is natuurlijk allemaal maar een spel. Maar al deze situaties zijn in het echt voorgekomen. Ik ken ze inmiddels vrij goed omdat ik erover schrijf, maar ook omdat ik twee maanden geleden in Bosnië was en de ruïnes in Mostar en Sarajevo zag en de verhalen hoorde over klasgenoten die tot een andere bevolkingsgroep bleken te behoren en dus opeens voor je deur stonden met een mitrailleur.
This War of Mine is een heftige game, die je zeker niet moet spelen als je behoefte hebt aan licht vermaak. Er zitten veel kanten aan het spel: je kunt met verschillende personages spelen en je kunt – als dat lukt – je huis inrichten door bedden te bouwen van sloophout, met een zelfgemaakt fornuis dat ook als kachel kan dienen, en een goed gevulde medicijnkast. Maar de kans is groter dat dat je níet lukt. Is dat erg? Nee. This War of Mine is niet een spel om te winnen, maar om te beleven.
War is not a choice, is het motto van de game. Het spelen van deze game is wél een keuze, en eentje die absoluut aan te raden is.
Als je je als vrouw wel eens in de wereld van het online daten/chatten/multiplayer gamen hebt begeven, zou het me weinig verbazen als een gesprek met d.Bot herinneringen oproept aan eerdere chats met mannen. Een kleine bloemlezing om mee te beginnen, waarbij ik ben het charmante popje op rechts ben, en het silhouet links de chatbot die met me begon te praten:
d.Bot is een vrij simpele chatbot die het slechtste in de chattende man (pardon: creep) verzamelt. Er zijn weinig interactiefs in, maar misschien is dat juist wel de kracht. d.Bot vertelt nooit iets over zichzelf, maar begint al vrij snel om iets te veel persoonlijke informatie te vragen en neerbuigende uitspraken te doen.
Ik heb echt geprobeerd mijn cool te bewaren, want ik wilde de spreekwoordelijke chattende man best een kans geven, maar op een gegeven moment werd het me toch iets te veel.
Natuurlijk is dit een verzameling van de rotte appels, maar wat ik wel eens zou willen weten, een klein non-representatief lezersonderzoekje: hoeveel van de dames hebben ervaring met dit soort creepy, opdringerige chatters (m/v)? En waar ik ook benieuwd naar ben is of je als man ook dit soort chattende engerds (m/v) meemaakt, want het zou zonde zijn als daar ook creepy internetverhalen rondzweven die niet gehoord worden omdat de discussie wordt gedomineerd door het vrouwelijk perspectief. Vertel!
De afgelopen twee weken was ik tot twee keer toe op inspirerende evenementen waar ik mocht meedenken en meepraten over de positie van vrouwen in de bèta/techniek-hoek. Eerst was er de VHTO-conferentie ‘Lost in choices’, waarbij we het vooral hadden over de vraag hoe we meisjes en vrouwen kunnen behouden in technische functies.
Cocky Booy (directeur VHTO) en ondergetekende.
Ik ben dus een van die ‘verloren’ dames: na mijn informatica-promotie ging ik niet verder in de wetenschap of bij een IT-bedrijf. Omdat ik ’s middags niet bij de paneldiscussie kon zijn, vertelde ik in een eerder opgenomen filmpje waarom ik op dat moment die keuze maakte.
De discussie over ‘verloren’ bèta-dames, waar ik als virtueel panellid bij aanwezig was.
Een week later was ik bij de Femme Tech bedrijvenawards, een drietal prijzen voor kleine, middelgrote en grote tech-bedrijven die veel doen om vrouwen te werven en het naar hun zin te maken.
Uitreiking van de #FemmeTech awards! Waarom? “Om bedrijven te laten zien dat het wél kan,” aldus voorzitter @TechniekTalent — Nieske Vergunst (@nieske) November 19, 2015
Ik was discussieleider aan een van de negen tafels, en niet zomaar een tafel:
De lat lag dus hoog. Met mijn tafelgenoten discussieerde ik over rolmodellen, omdat ik denk dat het erg belangrijk is om als meisje/vrouw te kunnen zien dat er vrouwen zijn die het wél doen, die keuze voor bèta/techniek. We kwamen uiteindelijk met twee concrete aanbevelingen:
Tip voor werkgevers: motiveer je (vrouwelijke) personeel om als rolmodel op te treden, en zorg ervoor dat ze tijd en gelegenheid daarvoor krijgen. Dat geldt vooral voor vrouwen in lagere functies, die hun werktijd vaak minder flexibel kunnen indelen.
Tip voor de mannen in de zaal: jullie zijn ook rolmodellen! Andere mannen in topfuncties, die in hun bedrijf de m/v-verdeling nog niet zo goed op orde hebben, kunnen zich aan jou spiegelen. Laat zien wat jij doet voor vrouwen in je bedrijf en welke toegevoegde waarde dat heeft.
Kijk mij even geanimeerd die aanbevelingen toelichten.
Met tot slot een bonustip als uitsmijter, ik noem ‘m “het onverwachte rolmodel”:
Mooie quote van @nieske tijdens #FemmeTech “als je niet aan ’n vrouw denkt, denk dan tóch eens aan ’n vrouw!” — TechniekTalent.nu (@TechniekTalent) November 19, 2015
Vanochtend was ik met Lana naar de Verzamelaarsbeurs in Utrecht, waar zij een prachtige outfit bij elkaar mocht shoppen. Ik ging mee, want ik wilde wel eens zien of er ook iets aan vintage robots te halen viel. En jawel! We vonden op de hele beurs niet meer dan drie kraampjes met robots of robot-gerelateerde items, dus ik houd het bij een kort fotoverslag.
Een robothand. Ja, echt, EEN ROBOTHAND. Je kan in het hengsel aan de rechterkant knijpen en dan grijpen de vingers!
Dit kraampje met oud speelgoed had verreweg de grootste verzameling robots staan. Die met het gele hoedje bleek bij navraag €300 te kosten, dus die heb ik maar even laten staan. De hoekige robot, schuin achter die met het gele hoedje, heb ik al in een kleinere maat thuis staan.
Een spaceshuttle én een robot! Ook deze robot moest voor €300 van eigenaar wisselen – blijkbaar is dat een courante prijs op verzamelaarsbeurzen – dus die heb ik ook maar bij z’n baasje gelaten.
Wat ik wél heb meegenomen is een C-3PO-sleutelhanger – helaas was mijn favoriete Star Wars-robot R2-D2 niet aanwezig – waarbij ik als bonus ook de stormtrooper en Darth Vader cadeau kreeg. De meneer van de stand kon het niet over zijn hart verkrijgen om dit olijke trio op te splitsen, en ook al verzamel ik alleen robots, ik zeg natuurlijk geen nee tegen twee extra Star Wars-popjes in mijn huis.
Ik wilde vroeger schrijver worden. En ik was een ontzettende nerd. Ik identificeerde me nog het meest met Matilda, de onbegrepen boekenwurm die ver voor haar tijd de bieb al uit had. Voor de lol knutselde ik websites en daar schreef ik dan dingen op. Ik kan er niks aan doen: ik denk ergens aan en er tuimelt een zin uit. Of een paar.
Ik wilde vroeger schrijver worden. Maar als schrijver je brood verdienen, echt als boekenschrijver, is net zo lastig als professioneel rockster worden. Dus ik ging verder op mijn ontzettende nerdheid bij de keuzes die ik maakte voor mijn vakkenpakket, mijn studie en mijn sollicitaties daarna. Het schrijven werd een hobby en daar was ik best tevreden mee.
Een vrij serieuze hobby wel, getuige mijn blog en (vooral) het boek dat Lisanne en ik per ongeluk schreven. (Dat is dus wat er gebeurt als je twee boekenfanaten zonder surveillance bij elkaar zet. Oeps! Tuimelt er opeens een boek uit.) En uiteindelijk waren het precies al die gekke hobby’s waardoor ik me afgelopen jaar realiseerde wat ik altijd al had willen doen.
Ik wilde vroeger schrijver worden. En ik was een ontzettende nerd. En nu zit ik in de wetenschapscommunicatie en dat blijkt precies te zijn waar alles altijd al naartoe wees. Niet dat ik altijd al op zoek was naar mijn passie (huu, vies woord). Maar door te doen wat ik wilde, kwam ik precies terecht waar ik wilde zijn.
Laatst las ik al een mooi stuk over verschillende adviezen die we aan vaders en moeders geven, en hoe je je daar pas echt bewust van wordt op het moment dat je ‘moeder’ verandert in ‘vader’:
Working husband & father? Feeling overwhelmed? YOUR FAULT. Drink more water, get up earlier & dress in your ‘wow’ colours.
Grappig natuurlijk, als het niet zo triest was. Dit filmpje laat ook prachtig zien wat ik bedoel: mannelijke sporters krijgen het soort vragen die normaal gesproken voorbehouden zijn aan vrouwelijke sporters.
“Removing your body hair gives you an edge in the pool. How about your love life?”
Hoe kan het nou toch dat we mannen en vrouwen zo anders behandelen? Wat is een goede manier om die verschillen recht te trekken? Ja, de media moet vrouwen net zo behandelen als mannen – als atleet, niet als popje in een mooi pakje dat toevallig ook nog wel eens een beetje schattig aan sport doet – maar helpt het als we daar allemaal stennis over gaan schoppen? Het is een mooi begin, daar niet van.
Maar we moeten de schuld ook bij onszelf zoeken. Niet meer doorklikken op artikelen die gaan over de outfit van een sporter of over haar privéleven. Niet meer over die dingen praten in de kroeg. Hopelijk dringt het dan door in de media dat we daar niet van gediend zijn en kunnen we eindelijk eens focussen op de belangrijke dingen. En dat geldt net zo goed voor sporters als voor politici, acteurs, muzikanten en andere mensen die in de picture staan.
Met 3D-printen kun je gave dingen maken, en dat lijkt nu ook in de mode-industrie door te dringen. Ik vind het gaaf, die combi van tech en fashion, zeker als dat betekent dat je gegarandeerd goed passende dingen kunt maken. Een klein overzichtje.
Spitzen
Afgelopen week op de Dutch Design Week presenteerde Amber Ambrose Aurèle een paar perfect op maat gemaakte – want 3D-geprinte – spitzen. In de punt zit een afdruk van je tenen. Nooit meer blaren? (via Dans Magazine)
Bh’s
Ook op de Dutch Design Week gepresenteerd: de perfect passende bh van Mesh Lingerie. Je laat één setje bh-beugels 3D-printen die je met verschillende patronen kunt combineren. (via Bright)
Schoenen
Eerder deze maand stond ontwerper Julian Hakes met zijn Honey Wedges, 3D-geprinte schoenen, op London Fashion Week.
