Gender is een construct, een ritueel

Gender is onzin. Meisjes houden van roze? Onzin. Jongens houden van vechten? Onzin. Mensen hebben hobby’s en voorkeuren, en die hebben weinig te maken met gender – in ieder geval niet aangeboren, wel aangeleerd. Het is zo zonde dat je vanaf je geboorte wordt ingedeeld in één van die twee categorieën, en dat we met z’n allen net doen alsof dat iets zegt over je voorkeuren, je identiteit en je persoonlijkheid.

Ik vergelijk het altijd maar een beetje met haarkleur. Iemand met bruin haar is echt niet zo heel anders dan iemand met blond haar. Ja, je ziet er anders uit, maar weinig mensen zullen beweren dat je persoonlijkheid afhangt van je haarkleur (domme blondjes-grappen uitgezonderd). Je haarkleur veranderen is bovendien ook prima, als je daar zin in hebt. Waarom zou je niet een tijdje – of voor altijd – met rood haar door het leven gaan, als je je daar comfortabeler bij voelt?

Ik wou dat we zo ook dachten over gender. En daarom word ik heel blij van dit filmpje, waarin de ideeën van filosoof Judith Butler worden uitgelegd met kick-ass 8-bit graphics.

Quantumschaken met Stephen Hawking en Paul Rudd

Tussen het namenbattle-geweld door, even iets heel anders. Dit filmpje is namelijk héél erg Lady Geek – even puntsgewijs:

  • Stephen Hawking die in zijn vrije tijd kattenfilmpjes kijkt, wat me sowieso vrij realistisch lijkt;
  • Paul Rudd, die sinds Clueless érg goed opgedroogd is;
  • allerlei droge grappen (“5pm GMT.” “GMT, what does GMT mean, is that like LOL or something?”);
  • en dan iets wat er erg gaaf uitziet: quantumschaken.

Er doen geruchten de ronde dat dit fimpje een aankondiging zou moeten zijn voor een Kickstartercampagne voor het quantumschaakprogramma, maar dat wordt in het filmpje zelf dan weer helemaal niet genoemd. Het schijnt dat we hier volgende week meer over horen, maar hoe of wat is dan weer onbekend. Ik vind het maar ingewikkeld. (Beetje net als quantummechanica zelf. Ha!)

En áls het dan ook daadwerkelijk gaat gebeuren: wie mag ik als eerste uitdagen voor een potje quantumschaak?

(Stephen Hawking en Paul Rudd, als jullie dit lezen: THE GAME IS ON.)

De geschiedenis van computergraphics

De geschiedenis van computergraphics is onvermijdelijk gelinkt aan aan games. Het zijn immers vooral games die de grenzen opzoeken en verleggen. In de documentaire A Brief History of Graphics vertelt Stuart Brown aan de hand van tientallen voorbeelden over de verschillende stadia van ontwikkeling: van de allereerste pixels, via sprites en polygonen en voxels naar 3D-graphics, en uiteindelijk door naar indie games waarin júist weer pixels en simpele graphics op de voorgrond staan.

Zelfs als je graphics niet per se interessant vindt, is het al leuk om al die games langs te zien komen: Pong, Donkey Kong, Prince of Persia, The Lion King, Doom 3D, Tomb Raider, Unreal, Quake, Braid en nog vele, vele anderen. Het kijken waard dus! De serie bestaat uit vijf afleveringen van elk krap tien minuten. In totaal ben je ongeveer drie kwartier bezig. Hier is alvast deel 1, met daaronder een link naar de hele playlist.

De hele playlist vind je hier.

Girls Can Code – of niet?

Het recept is simpel: stop een paar jonge mensen een paar weken in een huis en stel ze voor allerlei uitdagingen waarmee ze hun eigen grenzen opzoeken.

Klinkt bekend? Verrassing: ik heb het deze keer niet over Project Runway of America’s Next Top Model, maar over de BBC-miniserie Girls Can Code, waarin vijf meiden van rond de twintig een hartig lesje krijgen in de wereld van de tech startups. In slechts twee afleveringen zien we hoe de dames zich in twee weken al dan niet ontpoppen tot ware tech gurus.

“Only twelve days ago, they had no desire to work in tech, they had no plan to work in tech. They had no idea that they could work in tech.”

In tegenstelling tot wat de naam Girls Can Code doet vermoeden, gaat de serie maar voor een heel klein deel over programmeren. En dat is maar goed ook, want de meiden lijken niet vreselijk gemotiveerd te zijn om echt als programmeur aan de slag te gaan. Een interessante opzet, en daarmee misschien herkenbaarder voor een hoop meiden, maar niet helemaal wat ik had verwacht van een serie die Girls Can Code heet. De serie gaat helemaal niet over programmeren!

Goed, misschien is dat ook niet zo gek. Als de dames er überhaupt niet van overtuigd zijn dat tech wel leuk is, laat staan dat ze over enige voorkennis beschikken, is twee weken wat aan de korte kant om een beetje te leren programmeren. En dat is prima, maar had de serie dan Girls Can Run a Startup genoemd, of Girls Can Work in Tech. De dames krijgen wel een klein lesje programmeren (spoiler: ze vinden het bijna allemaal saai), maar leren vooral hoe de tech-wereld werkt en hoe ze een startup-concept moeten verzinnen, uitwerken en pitchen.

Het is wel interessant om te zien hoe sommige meiden echt ontdekken dat tech bij ze past. Niet alle vijf, maar dat hoeft natuurlijk ook niet. De conclusie is duidelijk:

“Can girls code? Some can, some can’t. Same as the boys.”

Een rondje om het zonnestelsel

Hier word ik echt heel gelukkig van: twee filmmakers maken een compleet model van het zonnestelsel in de woestijn. Ongelooflijk om bij stil te staan: als de aarde een knikker is, staat de zon 176 meter verderop. Om het maar niet te hebben over de buitenste planeten.


To Scale: The Solar System from Wylie Overstreet on Vimeo.

(Stiekem word ik toch een beetje verdrietig om het feit dat Neptunus nu de buitenste planeet is.)

Lady Geek kijkt: De robot als mens

Waarom zijn Europeanen en Amerikanen toch zo bang voor robots? Probeer het nou niet te ontkennen: we hebben ontzag voor robots, we vinden ze wel stoer, we kijken graag films waar ze helden of schurken spelen (of juist de grappige sidekick), maar bij elke willekeurige scheet van een robot heb je ons op de kast. Case in point: weldenkende mensen zoals Stephen Hawking en Elon Musk zijn als de dood voor kunstmatige intelligentie.

Waarom toch die AI-fobie?

Het lastige van robotica en kunstmatige intelligentie is dat je de discussie haast niet aan kan gaan zonder het gehele vakgebied erbij te halen. En ik wil hier niet beginnen met een complete scriptie over de definitie van intelligentie, over het verschijnsel dat een taakje niet meer gezien wordt als intelligent zodra we computers zo ver hebben dat ze het kunnen, over robot-ethiek en de wetten van Asimov, over het verschijnsel dat computers zo goed zijn in taken waar mensen slecht in zijn en vice versa – oh, en dan heb ik het nog niet eens over het automatisch koppelen van de termen ‘kunstmatige intelligentie’ en ‘robotica’. (Wie zegt dat die kunstmatige intelligentie die ons naar verluidt gaat uitroeien niet gewoon een uit de hand gelopen internetvirusje zal zijn? De digitale variant van ebola?) Lees verder

Bowlen met een astronaut – voor de wetenschap!

Een paar weken geleden ging ik bowlen met astronaut André Kuipers. Gewoon, omdat het kon. Leuk! Zou je denken. Maar het was pijnlijker dan verwacht. Bowlen voor de wetenschap is geen pretje. Woensdagavond komen we op tv, hier zie je alvast de super special secret foto-preview. Lees verder

Lady Geek kijkt: Barbarella (1968)

Ik heb een zwak voor die prachtige 1960’s space age stijl, met veel zilver en felle kleuren en onbeholpen special effects van het niveau van Thunderbirds. En zo komt een mens al snel terecht bij Barbarella, de legendarische cultfilm uit 1968.

Barbarella heeft weinig om het lijf. En dat bedoel ik op meerdere manieren: aan het plot van de film hoef je niet veel woorden vuil te maken, en titelkarakter Barbarella grijpt elke mogelijke reden aan om te wisselen tussen haar futuristische outfits (die er over het algemeen min of meer uitzien als een bikini met laarzen) of gewoon haar kleren uit te trekken.

Lees verder

NASA’s onbemande raket ontploft

En dit is dus waarom zo’n control center niet direct naast het lanceerterrein zit:

Er zijn gelukkig geen slachtoffers gevallen (behalve geld en tijd), aldus Orbital Sciences, het bedrijf dat de raketlancering voor NASA uitvoerde:

‘Shortly after lift-off from the Mid-Atlantic Regional Spaceport Pad 0A at 6:22 p.m. (EDT), the vehicle suffered a catastrophic failure. According to NASA’s emergency operations officials, there were no casualties and property damage was limited to the south end of Wallops Island.’

Dit amateurfilmpje is een mooie illustratie van het feit dat licht een stuk sneller is dan geluid: ‘Oh god, it’s gonna be loud! It’s gonna be loud! […] Holy mackarel!’